Αισθάνεστε μόνοι και διαφορετικοί; Πολλοί από εμάς, σε κάποια φάση της ζωής μας έχουμε αισθανθεί πως είμαστε μόνοι, διαφορετικοί κι ότι δεν ανήκουμε πουθενά. Όταν αυτή η αίσθηση μοναξιάς είναι αποτέλεσμα ενός χωρισμού ή ενός πένθους, είναι κάτι το φυσιολογικό. Όταν όμως είναι ριζωμένη στην καθημερινότητά μας και επιμένει για μεγάλα διαστήματα, απαιτείται διερεύνηση. Συνήθως, αιτία είναι μια δύσκολη παιδική ηλικία.
Όταν αισθάνεστε μόνοι ακόμη κι αν σας δείχνουν τρυφερότητα
Δεν είναι μάλιστα σπάνιο να αισθάνεστε μόνοι στην οικογένεια, με τον σύντροφο ή ακόμη και μαζί με πλήθος κόσμου. Πρόκειται για μια καθαρά εσωτερική κατάσταση, ανεξάρτητη από το κοινωνικό πλαίσιο. Με λίγα λόγια, είναι δυνατό να αισθάνεστε μόνοι κι ας είστε παντρεμένοι, όπως και να νιώθετε πως δεν ανήκετε πουθενά, ακόμη κι αν φαινομενικά ανήκετε σε μια πολύ δεμένη οικογένεια.
Σύμφωνα με τον ψυχίατρο Βάις, η αίσθηση της μοναξιάς σε αυτή την περίπτωση μπορεί να περιγραφεί ως εξής:
“Πρόκειται για ένα σημαντικό και επώδυνο σήμα συναγερμού στις σχέσεις μας. Μας ειδοποιεί πως κάτι δεν πηγαίνει καλά, πως από τις σχέσεις μας δε λαμβάνουμε όσα χρειαζόμαστε για το ευ ζην μας”.
Το να αισθανόμαστε μόνοι και λυπημένοι φαίνεται πως συνδέεται με τις προηγούμενες εμπειρίες μας.
- Έχετε ποτέ αναρωτηθεί πώς γίνεται και με τις ίδιες συνθήκες κοινωνικού και εργασιακού πλαισίου, κάποιοι άνθρωποι αισθάνονται πιο μόνοι από άλλους;
- Ή ακόμη, πώς γίνεται, και σε μερικούς φτάνει ένα χάδι από τον σύντροφό τους για να αισθανθούν πλήρεις, ενώ άλλοι έχουν συνεχώς ανάγκη αποδείξεων αγάπης;
Η διαρκής αίσθηση μοναξιάς, στην ψυχολογία, είναι ένα θέμα μεγάλης σπουδαιότητας και έχει απασχολήσει τους πιο σημαντικούς συγγραφείς.
Σύμφωνα με τον Καρλ Γιούνγκ:
“Η μοναξιά δεν προέρχεται από το γεγονός πως δεν έχουμε παρέα, αλλά από την αδυναμία μας να επικοινωνήσουμε όσα είναι σημαντικά για εμάς ή ακόμη και κάποιες σκέψεις, σημαντικές για εμάς, απαράδεκτες όμως για τους άλλους.”
Ας ξεκινήσουμε από αυτή την υπόθεση: όλοι θέλουμε να νιώσουμε αποδεκτοί και να σχετιστούμε σε βάθος. Κάποιοι όμως, εξαιτίας προηγούμενων τραυματικών εμπειριών, παρουσιάζουν δυσκολία στο να χτίσουν δεσμούς βασισμένους στις αυθεντικές τους ανάγκες. Στις σχέσεις τους ως ενήλικες, προσπαθούν ακόμη να ικανοποιήσουν ανάγκες πρωταρχικές, που δεν ικανοποιήθηκαν στην παιδική τους ηλικία.
Ανικανοποίητες ανάγκες: η μοναξιά, όποιου από παιδί, δεν έλαβε αναγνώριση και αγάπη
Εκείνη η αίσθηση της μοναξιάς που μπορεί να σας συνοδεύει στην καθημερινότητα, που ίσως γίνεται πιο έντονη τα Χριστούγεννα, κοντά στα γενέθλιά σας ή το βράδυ, όταν πάτε στο κρεβάτι, έχει ρίζες πολύ μακρινές.
Αυτή η αίσθηση μοναξιάς μπορεί να προέρχεται από ανάγκες δεσμού που έμειναν ανικανοποίητες κατά την παιδική σας ηλικία. Αυτά τα ελλείμματα, έπειτα αποκρυσταλλώθηκαν στην ψυχή σας και δημιουργούν ασυμβατότητες, καθώς και μια ατέρμονη ανάγκη να δέχεστε φροντίδα και να ανήκετε κάπου.
Τέτοιες ανάγκες είναι ανικανοποίητες γιατί ανήκουν στο παρελθόν και θα μπορούσαν να ικανοποιηθούν, μονάχα αν είχαμε στη διάθεσή μας μια μηχανή του χρόνου. Υπάρχει λοιπόν λύση; Βεβαίως, και μάλιστα είναι ακόμη πιο εύκολη από όσο φαντάζεστε. Για να υπερβείτε την αίσθηση της χρόνιας μοναξιάς, το μόνο που έχετε να κάνετε είναι να αποδεχτείτε και να επεξεργαστείτε τις εμπειρίες σας.
Το υποσυνείδητο λειτουργεί σαν ένα παιδί, δεν ακολουθεί την κοινή λογική και δεν έχει καμία αίσθηση του χρόνου. Χωρίς εξέλιξη και χωρίς ανατροφοδότηση, για το υποσυνείδητό σας ό,τι ίσχυε πριν είκοσι χρόνια, όταν ήσασταν παιδάκια, ισχύει ακόμη και σήμερα!
Αν ως παιδί αισθανόσασταν μόνοι και οι συναισθηματικές σας ανάγκες έμειναν ανικανοποίητες, σήμερα θ’αναζητάτε σχέσεις με στόχο να ικανοποιήσετε εκείνες τις παλιές ανάγκες. Δυστυχώς, η τάση σας αυτή θα λειτουργεί ως τροχοπέδη για την περαιτέρω εξέλιξή σας.
Από τα παραπάνω είναι κατανοητό πως ένα παιδί που δεν αγαπήθηκε, αν δεν επεξεργαστεί αυτό το συναισθηματικό έλλειμμα και το ενδεχόμενο τραύμα της μητρικής απόρριψης, θα τείνει να αναπτύξει μια αίσθηση απέραντου κενού, μια μοναξιά πρωταρχική και μια αίσθηση πως δεν ανήκει πουθενά, ακόμη κι όταν περιβάλλεται από αγάπη!
Αυτή η μοναξιά, δεν είναι παρά μονάχα απομεινάρι του παρελθόντος.
Τα τραύματα των παιδιών που δεν αγαπήθηκαν (ή αγαπήθηκαν με τρόπο δυσλειτουργικό), μετατρέπονται σε μια σειρά ελλειμμάτων που δεν γίνονται αντιληπτά ως τέτοια, αλλά επηρεάζουν, ύπουλα, την καθημερινότητά τους. Τέτοια ελλείμματα δημιουργούν ανησυχία, αίσθημα ανικανοποίητου, φόβο, θυμό, ενοχές, αίσθηση μοναξιάς, χαμηλή αυτοεκτίμηση, αλλά δεδομένου ότι δεν είναι εύκολο να εντοπιστούν, δεν μπορούμε εύκολα να βρούμε και το αντίδοτο.
Διαβάστε τη συνέχεια στην επόμενη σελίδα
