Τα σχολεία (Γυμνάσιο και Λύκειο) άνοιξαν ξανά τις πόρτες τους για να υποδεχθούν τους μαθητές, έπειτα από δύο μήνες+, λόγω της εξάπλωσης του κορονοϊού στη χώρα.
Πολλοί γονείς έστειλαν τα παιδιά τους στο σχολείο, οι μαθητές βρήκαν ξανά τους φίλους τους και τους καθηγητές τους, μπαίνοντας ξανά στη συνηθισμένη -προ πανδημίας -καθημερινότητα.
Δεν συμβαίνει όμως το ίδιο με τα σχολεία ειδικής αγωγής, τα οποία παραμένουν κλειστά, με πολλούς γονείς να είναι σε απόγνωση.
Ανάρτηση στο facebook περιγράφει με συγκλονιστικό τρόπο την κατάσταση που βιώνει μια οικογένεια με παιδί με αυτισμό, αλλά και την ψυχοσύνθεση του παιδιού που δεν μπορεί να αντιληφθεί τις αλλαγές στην καθημερινότητά του.
Μέσα από το μήνυμα, γίνεται εμμέσως έκκληση να ανοίξουν ξανά τα σχολεία ειδικής αγωγής, καθώς και αυτά τα παιδιά έχουν ανάγκη από παιδεία, μόρφωση και κανονική σχολική ζωή.
Αναλυτικά η ανάρτηση
Πρώτα τα ειδικά σχολεία έπρεπε να ανοίξουνε, πρώτα αυτά έπρεπε.
Τι επιστήμονες είστε; Τον αυτισμό δεν τον διδαχτήκατε ποτέ; Πουθενά; Συμβούλους δεν έχετε να σας πούνε; Ελάτε σπίτια μας.
Να δείτε πως ζούμε!
Και αν δεν τ´ανοίξετε μετά το κρίμα πάνω σας.
Μήνυμα που έλαβα από μητέρα και ταυτίζομαι απόλυτα:
“Στο σπίτι η κατάσταση είναι απερίγραπτη.
Αν δεν το ζεις δεν το πιστεύεις.
Κοιμάται στις 7 το πρωί για βράδυ .
Ξυπνάει μετά από τέσσερις ώρες το πολύ και είναι σαν αγρίμι στο κλουβί.
Πήγαινε στο κέντρο διημέρευσης τα πρωινά .
Πήγαινε και 2 Σάββατα το μήνα στο ΚΔΑΠ ΜΕΑ σε ημερήσιο πρόγραμμα.
Καμία άλλη έξοδο.
Έχει καταλάβει κανείς τη δική μας καθημερινότητα; Σε μας δεν θα χτυπήσει το τηλέφωνο να του πει ο φίλος του “πάμε για καφέ στην πλατεία”.
Σε μας δεν θα περάσει η παρέα του και θα πάνε για άραγμα στην παραλία.
Πολλά παιδιά σαν το δικό μου η μόνη τους έξοδος ήταν το σχολείο τους.
Η μόνη του επαφή με συνομήλικους .
Δεν καταλαβαίνει που πήγαν οι θεραπευτές του, που εξαφανίστηκαν οι συμμαθητές του, δεν αντιλαμβάνεται γιατί δεν μπορεί να πάει σχολείο.
Σταμάτησε να τρώει στο τραπέζι μαζί μας.
Δεν απαντάει σε κανέναν μας.
Δεν θέλει να ασχοληθεί με τίποτα, όλη μέρα στο παράθυρο και στο μπαλκόνι με περιοδικά αυτοκινήτων.
Έσπασε τα τζάμια της ντουσιέρας, άγγελο είχαμε κ δεν σφάχτηκε κι αυτός κι εγώ. Στα χέρια του έχουν ματώσει όλα του τα νύχια,δεν με αφήνει να τον αγγίξω να του τα καθαρίσω.
Πόσο υπομονή και πόσο αγάπη…δεν φτάνει η αγάπη. Φοβάμαι για το παιδί μου, πάλι φοβάμαι.
Έχουμε χάσει τον ύπνο μας, δουλεύει ο πατέρας του με χίλιες έννοιες στον δρόμο, θα μας βρει κανά χειρότερο κακό”.
Πρώτα τα ειδικά σχολεία έπρεπε να ανοίξουνε,πρώτα αυτά έπρεπε .Τι επιστήμονες είστε;Τον αυτισμό δεν τον…
Geplaatst door Η ζωή μου με τον Γιάννη op Zondag 17 mei 2020
