Με φυσικό τοκετό, με καισαρική ή με… την καρδιά. Μητέρες που απέκτησαν τα παιδιά τους από μια άλλη διαδρομή, αυτή της υιοθεσίας, αλλά όπως λένε στο ΑΠΕ-ΜΠΕ το βίωμα, η αγάπη, η αγωνία είναι ακριβώς ίδια. Γιορτάζουν την Ημέρα της Μητέρας, μαζί με γενέθλια, ονομαστικές γιορτές, αλλά και άλλες επετείους, διαφορετικές.
Την ημέρα που βρήκαν τα παιδιά τους σε κάποιο ορφανοτροφείο της Αιθιοπίας, την ημέρα που γνώρισαν την κόρη τους στο Αγλαΐα Κυριακού, την ημέρα που τελεσιδίκησε η απόφαση της υιοθεσίας και επιτέλους τελείωσε ο φόβος του ενδεχόμενου αποχωρισμού.
«Ήταν έρωτας με την πρώτη ματιά» λέει η Βασιλική για την κόρη της Ε., όταν την πρωτογνώρισε στο παιδικό νοσοκομείο όπου προσέφερε εθελοντικές υπηρεσίες ως ψυχολόγος.
«Έχω γνωρίσει πάρα πολλά παιδιά στη ζωή μου και λόγω επαγγέλματος βλέπω παιδιά. Δε μου είχε ξανασυμβεί αυτό. Φαινόταν ότι είναι ένα παιδάκι παραμελημένο, 3,5 ετών, δεν μιλούσε ιδιαίτερα, είχε μια περιβαλλοντική στέρηση. Γενικά δεν είχαμε πολλές πληροφορίες για το παρελθόν της. Έτσι ξεκίνησε όλη η ιστορία».
Όσο διαρκούσε η προσπάθεια της Βασιλικής να φέρει κοντά της την Ε., απέναντι στις απαραίτητες νομικές διαδικασίες, αλλά και την γραφειοκρατία, από ευτυχείς συγκυρίες έμεινε έγκυος.
«Βέβαια όταν ξεκίνησε η ιστορία με την Ε. βγήκα τελείως από την φάση του να γεννήσω παιδί, δε με ένοιαζε πια, ένιωθα πλήρης. Μέχρι τότε προσπαθούσα. Στην γέννα της δεύτερης κόρης μου ήταν μέσα και η Ε. Ήμουν έγκυος, με έβλεπε. Αλλά η εμπειρία της γέννας όπως έγινε ήταν ξεχωριστή. Το μόνο που με στεναχωρούσε ήταν πως λόγω καθεστώτος αναδοχής η Ε. θα έπρεπε και πάλι να επιστρέψει στο νηπιοτροφείο» εξομολογείται στο ΑΠΕ-ΜΠΕ η Βασιλική.
Η ιστορία της Άρτεμις ξεκίνησε από την προσπάθεια της να αποκτήσει παιδί με εξωσωματική.
Μετά από κάποιες αποτυχημένες προσπάθειες, εκείνη και ο σύζυγος της αποφάσισαν να απευθυνθούν στη Διεθνή Κοινωνική Υπηρεσία για διακρατική υιοθεσία από την Αιθιοπία.
«Έφτασα και την επόμενη ημέρα ήταν το δικαστήριο, οπότε φαντάσου ότι την προηγούμενη ταξίδευα σαν μια ελεύθερη γυναίκα και ξαφνικά την επόμενη βρέθηκα με ένα μωρό. Ήταν ένα σοκ. Φόβος, ενθουσιασμός, τώρα αυτό δικό μου είναι; Το κρατάω; Θα μου το πάρουν πίσω;» λέει.
Ο Μάξιμος υιοθετήθηκε μόλις 8,5 μηνών και ήταν ένα ταλαιπωρημένο μωρό.
«Δεν ζύγιζε ούτε 5 κιλά. Ήταν αρρωστούλης, δηλαδή είχε ωτίτιδα, ουρολοίμωξη, βήχα, το δέρμα του ήταν συγκαμένο».
Η πρώτη και μοναδική επιθυμία της Άρτεμις ήταν να τον περιποιηθεί:
«Θυμάμαι με το που τον πήρα στα χέρια μου ήθελα να τον πλύνω, τον έφτιαξα, του έβαλα τα ωραία του τα ρουχαλάκια. Φροντίδα, ατελείωτη φροντίδα, ενθουσιασμός, λαχτάρα, φόβος. Η αγάπη έρχεται σιγά-σιγά, όπως έγινε και με την Αριάδνη εξάλλου».
Και η Άρτεμις, λίγα χρόνια αργότερα, έγινε ξανά μητέρα γεννώντας ένα κορίτσι, την Αριάδνη. Μάλιστα, λέει γελώντας, «στην Αριάδνη ήταν όλα πιο εύκολα, γιατί είχα ήδη ζήσει τον Μάξιμο και ήξερα τι με περίμενε. Μπορώ να σου πω ότι ο Μάξιμος ήταν πολύ πιο εύκολο μωρό. Τον έβαζες για ύπνο στις 7-7.30μμ και ξύπναγε στις 10 το πρωί».
Η Άρτεμις εξηγεί στο ΑΠΕ-ΜΠΕ γιατί οδηγήθηκε στην υιοθεσία:
«Ήθελα να γίνω μητέρα. Θεωρούσα ότι δεν έχει σημασία είτε είναι από γέννα, είτε είναι από υιοθεσία, το βασικό είναι να έχουμε ένα μωρό. Θέλαμε να μεγαλώσουμε την οικογένεια μας. Αρχικά, απευθυνθήκαμε στο “Μητέρα”. Είδαμε ότι οι χρόνοι είναι εξωφρενικοί κι έτσι αναζητήσαμε άλλες εναλλακτικές. Δεν με ένοιαζε το παιδί να είναι η γονιδιακή συνέχεια του εαυτού μου. Ήθελα να δώσω όλη μου την αγάπη, τη φροντίδα, ό,τι μπορούσαμε να του προσφέρουμε. Θεωρώ δηλαδή ότι τα παιδιά είναι συνέχεια μας ούτως ή άλλως, με την έννοια ότι όλα αυτά που έχουν πάρει από εσένα τα συνεχίζουν. Δηλαδή, τη συνέχεια τη φτιάχνουμε εμείς, με την έννοια ότι αυτό που τους προσφέρουμε, αυτό αντιγράφουν τα παιδιά, αυτό μαθαίνουν».
Η Μάρα Νεστορίδου υιοθέτησε δύο παιδιά, τον Γιώργο και την Κατερίνα και γέννησε ακόμα δύο, την Έλενα και την -προς το παρόν- μπέμπα της που είναι μόλις 15 μηνών.
«Είμαστε μια οικογένεια πολύτεκνη και πολύχρωμη. Θέλαμε εξ αρχής με τον άνδρα μου να υιοθετήσουμε δύο παιδάκια. Στο ορφανοτροφείο στην Αιθιοπία πήρα αγκαλιά τον Γιώργο και ο Γιώργος γελούσε τόσο πολύ, ήταν τόσο χαρούμενο μωρό, έκανε δυο λακκάκια στο πρόσωπο».
Για να προχωρήσει η διακρατική υιοθεσία είναι νομικά υποχρεωτικό τα παιδιά να μην είναι φορείς μεταδοτικής ασθένειας, όπως το AIDS ή η ηπατίτιδα.
«Όταν πήραμε τις εξετάσεις ήταν η πιο ευτυχισμένη στιγμή της ζωής μου μέχρι εκείνη την ώρα. Χοροπηδούσα σαν κατσίκι. Είχα ανέβει σε μια καρέκλα και με κοιτούσαν οι άνθρωποι στο μικροβιολογικό. Γιατί τα αποτελέσματα ήταν καλά και μπορούσα να πάρω τον Γιώργο. Μου είχαν πει από την αρχή να είμαι συγκρατημένη. Αλλά με το που τον κράτησα στην αγκαλιά μου είπα μέσα μου αυτός είναι ο γιος μου. Μέχρι τη στιγμή που βγήκαν οι εξετάσεις είχα φόβο».
Μετά από δύο ημέρες ακολούθησε η Κατερίνα.
«Βρήκαμε την κόρη μας και ήταν ακριβώς όπως την φανταζόταν ο άνδρας μου. Μια σταλίτσα, δυόμιση κιλά, μικροσκοπική, μαύρη, με δυο τεράστια μάτια. Είχε γαστρεντερίτιδα και υπήρχε κίνδυνος. Τρέξαμε πάρα πολύ για να γίνει καλά η Κατερίνα».
Συγκινημένη, σπάει η φωνή της, συμπληρώνει «στο τέλος η Κατερίνα ήρθε σε εμάς. Έγιναν όλα όπως έπρεπε και η Κατερίνα ήρθε σε εμάς. Και λέω ότι αυτό το παιδί από την αρχή ήταν για να είναι το δικό μας».
«Οικογένεια είναι εκεί που νιώθεις σπίτι σου, που σε αγαπάνε και σε αποδέχονται για αυτό που είσαι. Μια οικογένεια δε χρειάζεται να έχει δεσμούς αίματος. Αρκεί να υπάρχει σεβασμός, αγάπη και αποδοχή. Νομίζω ότι όλα τα παιδιά αυτό θέλουν, αποδοχή στην διαφορετικότητά τους, γιατί κάθε παιδί είναι διαφορετικό» τονίζει η Βασιλική, η οποία μάλιστα μεγαλώνει τις κόρες της μόνη της. «Όταν με πήρε η δικηγόρος και μου είπε ότι βγήκε η απόφαση χάρηκα πολύ, αλλά περίμενα να κρατήσω το χαρτί στα χέρια μου. Όταν το πήρα στα χέρια μου, το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν να πω στην Ε. ότι τώρα πια έχει το δικό μου επώνυμο και τώρα πια μπορούμε επιτέλους να πάμε αυτό το ταξίδι που θέλουμε με το αεροπλάνο και τόσο καιρό δεν μπορούσαμε να πάμε».
Η διαδικασία για την αναδοχή και την ολοκλήρωση της υιοθεσίας της Ε. διήρκησε περίπου 10 χρόνια και ολοκληρώθηκε πριν λίγους μήνες. Έτσι μαμά και κόρες δεν πρόλαβαν να ταξιδέψουν αλλά, όπως λέει η Βασιλική «μόλις περάσει ο κορονοϊός, λέμε να πάμε στην Γιουροντίζνεϊ».
Για τις γυναίκες που σκέφτονται την υιοθεσία, η Άρτεμις έχει μόνο μια συμβουλή.
«Κάθε χρόνο νιώθω και πιο περήφανη που είμαι η μαμά του Μάξιμου. Νομίζω ότι αυτό τα λέει όλα. Να το κάνουν. Απλώς είναι σημαντικό θεωρώ αν μπορούν να έχουν κάποιες πληροφορίες για το ιατρικό background του παιδιού, κάποια πράγματα για το ιστορικό των γονιών, όσο γίνεται. Εμείς δεν είχαμε αυτή τη δυνατότητα και έχω πάντα μια αγωνία. Μη δεν μπορώ να προστατεύσω το παιδί, να κάνω ό,τι καλύτερο μπορώ γι’ αυτόν. Όσο μεγαλώνει και βλέπω ότι είναι μια χαρά, ηρεμεί η καρδιά μου».
«Να το κάνει με κλειστά μάτια. Έχει να κερδίσει μόνο. Δεν διαφέρει σε τίποτα ότι δεν το γέννησες», επιμένει και η Μάρα.
«Να μην τη νοιάζει τι θα πουν οι άλλοι. Γιατί σε τελική ανάλυση όταν κλείνεις την πόρτα στο σπίτι σου είσαι εσύ. Εσύ έχεις οικογένεια. Το δικό σου σπίτι θα μείνει άδειο, όχι των άλλων. Οπότε θα πρέπει να σκεφτείς τι θα κάνει εσένα ευτυχισμένη. Ό,τι και να κάνεις οι άλλοι δε θα ικανοποιηθούν και ό,τι και να κάνεις, πάλι θα βρουν να σχολιάσουν» λέει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ.
Οι τρεις γυναίκες έχουν κάθε λόγο να γιορτάσουν με τις οικογένειες τους.
«Ο Μάξιμος μου έκανε ήδη δώρο, μου έχει φτιάξει μια κάρτα που γράφει “Χρόνια πολλά μαμά”. Για το παιδί που μεγαλώνει σε μια οικογένεια που το αγαπάνε και το νιώθει, δεν υπάρχει διαφορά. Για τον Μάξιμο είμαστε αδιαπραγμάτευτα οι γονείς του. Το βλέπεις αυτό, το καταλαβαίνεις. Αφού, όταν του είπα όλη την ιστορία, με τρόπο κατανοητό για την ηλικία του επειδή πάει πλέον δημοτικό, μου είπε: “μαμά, εμένα όλα αυτά τώρα δε με πολυενδιαφέρουν, εσύ είσαι η μαμά μου, έχω μόνο μια ερώτηση: εκεί που ήμουν, ήμουν μόνος μου ή είχα παρέα; Είχε και άλλα παιδάκια;“» λέει η Άρτεμις.
Δυστυχώς, Μάξιμε, είχε κι άλλα παιδάκια, αλλά υπάρχουν αρκετές μαμάδες για όλα, οπότε μακάρι να έρθει μια μέρα που κανένα παιδάκι δε θα είναι μόνο του.
Χρόνια πολλά σε όλες τις μαμάδες!
Σοφία Μανδηλαρά
ΑΠΕ-ΜΠΕ
