Η παιδική παράσταση της αγαπημένης Άλκης Ζέη που ανέβηκε στο Εθνικό Θέατρο για δύο συνεχόμενες χρονιές με τεράστια επιτυχία, είναι διαθέσιμη online από την Παρασκευή 8 Μαΐου, από τις 12:00 το μεσημέρι, έως την ίδια ώρα του Σαββάτου 9 Μαΐου και μπορείτε να την απολαύσετε μαζί με τα παιδιά!
Η παράσταση είναι διαθέσιμη στο www.n-t.gr.
Λίγα λόγια για την παράσταση:
Η κήρυξη του πολέμου στην Ελλάδα, στις 28 Οκτωβρίου 1940, ανατρέπει τη ζωή του εννιάχρονου Πέτρου, που βλέπει τα πάντα να αλλάζουν γύρω του από τη μια στιγμή στην άλλη. Μέσα στις νέες αυτές συνθήκες, ο Πέτρος θα ξεκινήσει ένα μεγάλο περίπατο, γεμάτο περιπέτειες, συναισθήματα, εμπειρίες και γνώσεις που θα πλουτίσουν την παιδική του ψυχή και θα τον κάνουν να αγαπήσει «πάνω από όλες τις άλλες αγάπες» την πατρίδα του. Η απελευθέρωσή της από τους Γερμανούς θα τον βρει να παίζει στους δρόμους, «άντρας πια, δεκατριών χρονών»!
Η μοναδική γραφή της Άλκης Ζέη συνδυάζει με απαράμιλλο τρόπο τη δραματικότητα και την αγωνία του πολέμου με την ελαφράδα της παιδικής ματιάς, κάνοντας τον «Μεγάλο περίπατο του Πέτρου» ένα από τα πιο αυθεντικά και αγαπητά κείμενα σχετικά με αυτό το κομμάτι της ελληνικής Ιστορίας.
Συντελεστές
Σκηνοθεσία: Τάκης Τζαμαργιάς
Πέτρος: Δημήτρης Πασσάς
Αντιγόνη: Έφη Γούση
Δροσούλα: Αννίτα Κούλη
Παππούς: Γιώργος Μάζης
Σωτήρης: Μιχάλης Μουλακάκης
Ρίτα: Ελεάνα Στραβοδήμου
Μητέρα: Μαρία Τσιμά
Γιάννης, Ιταλός στρατιώτης, Ψηλέας, Σούρα: Γιάννης Διαμαντής
Αχιλλέας, Γιαούρτερ, Μάικλ, Κος Λουκάτος: Ανδρέας Κοντόπουλος
Πατέρας, Κουκλοπαίχτης: Κωστής Κορωναίος
Κυρία Λεβέντη, Νιούρα: Δήμητρα Λαρεντζάκη
Θείος Άγγελος, Διερμηνέας, Κώστας Αγαρινός: Γρηγόρης Σταμούλης
Η Άλκη Ζέη για τον Μεγάλο περίπατο με αφορμή την παράσταση του Εθνικού Θεάτρου:
Μια φορά κι έναν καιρό, όταν οι μαμάδες σας δεν είχαν ακόμα γεννηθεί και οι γιαγιάδες σας ήταν μικρά κορίτσια, ένα κορίτσι γύρω στα δεκαπέντε είχε βάλει το ξυπνητήρι για να σηκωθεί να πάει την άλλη μέρα σχολείο. Το είχε βάλει αρκετά νωρίς γιατί εκείνη η μέρα που ξημέρωνε ήταν μια σημαντική μέρα γι’ αυτή. Είχε γράψει ένα έργο για το κουκλοθέατρο του σχολείου και μια επιτροπή από τις πιο μεγάλες τάξεις θα έδινε την έγκριση αν ήτανε να παιχτεί. Το κορίτσι δεν άκουσε το ξυπνητήρι γιατί, πριν χτυπήσει, την ξύπνησε η μητέρα της. –Σήκω! της είπε με ταραγμένη φωνή, η αδελφή σου σηκώθηκε κιόλας. Δεν ακούς τις σειρήνες! Έγινε πόλεμος!
Η μέρα ήταν μια Δευτέρα, στις 28 Οκτωβρίου του 1940. Και το κορίτσι ήμουν εγώ.
Έτσι έζησα τον πόλεμο, την Κατοχή, την Αντίσταση, την απελευθέρωση. Το έργο μου παίχτηκε στο κουκλοθέατρο παρ’ όλο που ήταν Κατοχή, πείνα και τρόμος. Και στα θέατρα παίζανε σπουδαία έργα, κι οι συγγραφείς γράψανε ποιήματα και μυθιστορήματα που τα διαβάζουμε και τα θαυμάζουμε ως σήμερα, γιατί δεν θέλανε ν’ αφήσουνε τον κόσμο να ζει μόνο μέσα στον τρόμο και την πείνα.
Τίποτα δεν ξέχασα από κείνα τα χρόνια που έζησα, από τις 28 Οκτωβρίου του 1940, που μας κήρυξαν οι Ιταλοί τον πόλεμο, κι αργότερα και οι Γερμανοί, ως τις 12 Οκτωβρίου του 1944, που απελευθερώθηκε η Ελλάδα. Κι ακόμα δεν ξέρω γιατί είμαστε η μόνη χώρα της Ευρώπης που δεν γιορτάζει τη μέρα της απελευθέρωσης, που, για τη δικιά μας τουλάχιστον γενιά, ήταν η ομορφότερη μέρα της ζωής μας.
Έτσι λοιπόν έζησα τον πόλεμο, την Κατοχή, την Αντίσταση. Δύσκολες μέρες. Κρύο, πείνα… Ζούσαμε όμως έντονες στιγμές και σχεδόν όλοι, από τον πιο μικρό ως τον πιο μεγάλο, παλεύαμε για να φύγει ο καταχτητής. Περνούσαμε αγωνίες μα και μεγάλες χαρές και μ’ ενθουσιασμό πηγαίναμε να γράψουμε στους τοίχους τη λέξη «λευτεριά» με κίνδυνο να μας σημαδέψουν ίσια στην καρδιά. Πιστεύαμε πως, γράφοντας αυτήν τη λέξη, η λευτεριά θα έρθει σίγουρα και κάναμε όνειρα πολλά, όνειρα για τη ζωή που θα ζούσαμε τότε.
Στα παιδιά μου, αντί για παραμύθια, διηγιόμουνα όλες αυτές τις σημαντικές μέρες που έζησα και δεν ξεχνούσα ούτε μια λεπτομέρεια. Δεν ξέρω αν τις έλεγα γι’ αυτά ή για μένα, για να μην τις ξεχάσω.
Διηγιόμουνα λοιπόν στην Ειρήνη και τον Πέτρο κάθε βράδυ και μια ιστορία των παιδικών και των πρώτων εφηβικών μου χρόνων και βλέποντας πως τους άρεσε πιο πολύ από το να τους πω τη Χιονάτη και τους εφτά νάνους, σκέφτηκα γιατί να μη διηγηθώ αυτή την ιστορία και σ’ άλλα παιδιά και σ’ όλα τα παιδιά της Ελλάδας.
Δανείστηκα το όνομα του γιου μου του Πέτρου και πολλά από το χαρακτήρα του, κι έτσι άρχισε ο Μεγάλος περίπατος του Πέτρου, μέσα σε μια τόσο σημαντική εποχή για τη χώρα μας, και περπατάει ακόμα, από το 1972 που έγραψα το βιβλίο ως σήμερα, που κάνει το «μεγάλο του περίπατο» στο Εθνικό θέατρο.
Άλκη Ζέη
