Σκέψου λέει πως είναι τέλη Φλεβάρη. Μια συνηθισμένη Τρίτη ας πούμε.
Ξυπνάς το πρωί για να πας στη δουλειά και όπως ετοιμάζεσαι με το μισό μάτι ανοιχτό, σε παίρνει τηλέφωνο η baby-sitter που κρατάει το μωρό και σου λέει πως δε θα μπορέσει να έρθει σήμερα γιατί είναι άρρωστη. Fuck! Και πριν προλάβεις να κλείσεις, σου έρχεται μήνυμα στο κινητό πως το σχολείο της μεγάλης σου κόρης θα παραμείνει κλειστό γιατί κάτι έκτακτο προέκυψε στη δασκάλα. Fuck 2!
Παθαίνεις ένα μικρό πανικό αλλά σκέφτεσαι, οκ θα πάρεις άδεια σήμερα, μια μέρα είναι, θα περάσει. Όμως έχει και συνέχεια. Ο άντρας σου σε ενημερώνει πως θα χρειαστεί για σήμερα να δουλέψει από το σπίτι γιατί θα γίνει απολύμανση στο γραφείο του και επιπλέον θέλει απόλυτη ησυχία γιατί έχει ένα σκασμό δουλειά να κάνει και άπειρα skype calls. Εντάξει, μια μέρα είναι, δύσκολη μεν αλλά πού θα πάει, θα περάσει.
Ετοιμάζεις τα παιδιά και ξεκινάτε να πάτε στην παιδική χαρά για να περάσει κάπως η ώρα και να μπορέσει κι ο άντρας σου να δουλέψει με ησυχία. Με το που φτάνεις στην παιδική χαρά όμως, βλέπεις ένα τεράστιο λουκέτο και μια ανακοίνωση:
“Όλες οι παιδικές χαρές της περιοχής θα παραμείνουν κλειστές λόγω συντήρησης“.
Κάποιος μου κάνει πλάκα, σκέφτεσαι, δεν μπορεί. Ξεκινάς να κάνεις μια μικρή άσκοπη βόλτα αλλά φυσικά στη διαδρομή σε πιάνει βροχή και επιστρέφεις άρον άρον στο σπίτι. Κλείνεσαι στο δωμάτιο με ένα δίχρονο και ένα πεντάχρονο και προσπαθείς να τα απασχολήσεις για να μην πολυενοχλούν τον μπαμπά που δουλεύει στο σαλόνι.
Παράλληλα σκέφτεσαι πως το απόγευμα πρέπει οπωσδήποτε να τα βγάλεις βόλτα γιατί θα μπαφιάσουν όλη μέρα μέσα. Αρχίζεις να στέλνεις μηνύματα σε γνωστές και φίλες μαμάδες για να κανονίσετε τίποτα αλλά όπως καταλαβαίνεις η τύχη δεν είναι με το μέρος σου σήμερα.
Τα μισά παιδιά είναι άρρωστα και τα άλλα μισά έχουν μπαλέτο ή αγγλικά.
Ξεπέφτεις στην έσχατη λύση να τα πας σε ένα εμπορικό να χαζολογήσετε και να περάσει η ώρα. Μόλις φτάνεις όμως, καταλαβαίνεις πως κάτι δεν πάει καλά, οι securitάδες διώχνουν τον κόσμο και ενημερώνουν πως έχουν λάβει τηλεφώνημα για βόμβα. Τραβάς τις κοτσίδες και δεν πιστεύεις την τύχη σου αυτή τη ρημάδα Τρίτη, όμως στο πίσω μέρος του μυαλού σου ανακουφίζεσαι γιατί ξέρεις πως πλησιάζει το βράδυ και τέλος πάντων μέρα είναι και έχει σχεδόν περάσει, αύριο πάλι στους ρυθμούς μας!
Όλο αυτό το σενάριο επιστημονικής φαντασίας φέρτο στη σημερινή πραγματικότητα, ημέρα καραντίνας #δεν_μετράω_πια και κάνε εικόνα την ημέρα μιας μαμάς με 2 παιδιά στο σπίτι και έναν μπαμπά να προσπαθεί να δουλέψει στο δίπλα δωμάτιο. Το παραπάνω σενάριο τρόμου είναι η καθημερινότητά μας, χωρίς το μαξιλαράκι “μέρα είναι θα περάσει” γιατί κανείς δεν ξέρει πότε θα περάσει.
Γελάω με την καρδιά μου όταν διαβάζω εδώ κι εκεί άρθρα με συμβουλές για το πώς να περάσετε δημιουργικά τη μέρα σας μέσα στο σπίτι, τώρα που έχετε άπλετο ελεύθερο χρόνο.
Τακτοποιήστε τα βιβλία σας με αλφαβητική σειρά. Ταξινομήστε τις μπλούζες σας ανά χρώμα και τα μανταλάκια σας ανά μέγεθος. Ξεκινήστε να μαθαίνετε Κορεάτικα. Ξεκαθαρίστε την αποθήκη σας. Γράψτε 2-3 βιβλία.
Όποια μαμά με μικρά παιδιά τα διαβάζει είμαι σίγουρη πως είτε γελάει είτε κλαίει. Γιατί αν είσαι μαμά στην εποχή της καραντίνας, το μοναδικό πράγμα που προσπαθείς να καταφέρεις, και είναι μεγάλο επίτευγμα πιστέψτε με, είναι να πας τουλάχιστον μια φορά τη μέρα τουαλέτα με την πόρτα κλειστή.
Ο αριθμός των “μαμά” που ακούγονται μέσα στη μέρα είναι ανάλογος του αριθμού των κρουσμάτων:
Μαμά έλα λίγο, μαμά έλα να σου πω, μαμά έλα να σου δείξω, μαμά έλα να σε ρωτήσω, μαμά με δάγκωσε, μαμά τι θα φάμε, μαμά πότε θα φάμε, μαμά να βάλω κραγιόν; (!), μαμά πού είναι οι μαρκαδόροι μου, μαμά σκέτο ή συνοδευόμενο από κλάμα, τσιρίδα ή ουρλιαχτό.
Ο Τσιόδρας θα έπρεπε να βγαίνει και να λέει:
Διαβάστε τη συνέχεια στο protiforamamma.blogspot.com
