H καραντίνα έχει φτιάξει έναν νέο υπερήρωα. Αυτόν που μπορεί ταυτόχρονα να μαγειρεύει, να δουλεύει από το σπίτι και να εξηγεί ότι πάλι δεν θα πάμε στις κούνιες.
06:45 Δεν βάζω ποτέ το ξυπνητήρι του κινητού, έχω το δικό μου φυσικό ξυπνητήρι. Μάλιστα, το συγκεκριμένο ξυπνητήρι έχει και ενσωματωμένο, αυτόματο snooze, που σημαίνει ότι «χτυπάει» από μόνο του περίπου κάθε μία ώρα μέσα στη νύχτα. Το ξυπνητήρι είναι ο 2χρονος γιος μου. Αυτό βέβαια, συνέβαινε και πριν την καραντίνα, οπότε είμαι συνηθισμένη και όλα καλά. Εκεί που θέλω να καταλήξω είναι ότι η μέρα ξεκινάει νωρίς, πολύ νωρίς. Και αυτό, υπό συνθήκες, θα μπορούσε να την κάνει να μοιάζει εξαντλητικά μεγάλη.
07:30 Aφού έχουμε πλύνει τα πρόσωπά μας και έχουμε ανοίξει όλα τα πατζούρια του σπιτιού, εγώ και η «ουρά» μου, πέφτουμε στο χοντρό χαλί του δωματίου και τότε ξεκινάει το παιχνίδι. Αν έπρεπε να ντυθώ, να οργανώσω τα πράγματα μου και να φύγω για το γραφείο αυτό δεν θα ήταν εφικτό. Η «οικονομία» που έχει μοιραία δημιουργήσει η αποφυγή της διαδρομής από το σπίτι μέχρι την εταιρεία και πίσω είναι μία καινούργια, κατά κάποιον τρόπο, πολυτέλεια που έχει κάνει ένα μικρό πλάσμα πραγματικά χαρούμενο. Πότε θα γυρίσουν πίσω και για εμάς τα χρόνια που γινόμασταν αληθινά ευτυχισμένοι μόνο και μόνο με μία ώρα επιπλέον παιχνίδι με τη μαμά;
9:00 Tώρα αρχίζουν τα δύσκολα aka πρέπει να του εξηγήσω ότι θα πάω στον κάτω όροφο για να δουλέψω και ότι, για κάποιες ώρες, θα του κάνει παρέα ο μπαμπάς. Αυτό συνήθως δεν έχει καλή κατάληξη, τουλάχιστον αρχικά. Ωστόσο, μετά τα πρώτα κλάματα και τα παρακάλια και όταν έχω πια εγκατασταθεί στο γραφείο του σπιτιού μου, ακούω από τον πάνω όροφο τρεξίματα και γέλια. Έχω μάθει να αναγνωρίζω από μεγάλη απόσταση ήχους που δεν ήξερα ότι υπάρχουν κάθε πρωί μέσα στο σπίτι μας. Τον θόρυβο που κάνει μία μικρή, πλαστική μπάλα με την Πέπα το Γουρουνάκι όταν πέφτει στο πάτωμα και το πώς κάνει το δελφίνι όταν βουτάει στο νερό. Δεν κάνει στα αλήθεια έτσι, αλλά δεν πειράζει.
11:00 Aνήκω στους πιο ευνοημένους αυτής της δύσκολης ιστορίας. Μy significant other δουλεύει, επίσης, σαν δημοσιογράφος, με κυλιόμενο ωράριο. Έτσι έχουμε καταφέρει να βρούμε μία πατέντα, ώστε να μοιράζουμε τον χρόνο και να κρατάμε το παιδί εκ περιτροπής. Ακόμα θυμάμαι την μέρα που έβαλα το κλειδί στη μηχανή του αυτοκινήτου και έφυγα από το γραφείο για να επιστρέψω στο σπίτι, δίχως να έχω την παραμικρή ιδέα για το πότε θα επιστρέψω. Ούτε και τώρα έχω. Αυτό που ξέρω, όμως, είναι ότι η τηλεργασία μου άνοιξε λίγο βίαια, μα αποτελεσματικά, ένα παράθυρο σε έναν διαφορετικό τρόπο ζωής, ο οποίος με άγχωνε υπερβολικά και δεν ήξερα ότι μπορεί να λειτουργήσει. Έναν τρόπο πολύ περισσότερο εστιασμένο γύρω από το σπίτι, αλλά και πολύ πιο συντονισμένο ως προς τα αληθινά σημαντικά, ταυτόχρονα.
Είχα ακούσει πολλές ιστορίες που μέχρι πρότινος νόμιζα ότι είναι μόνον αστικοί μύθοι. Για γυναίκες που δεν τις νοιάζει καθόλου εάν το σπίτι τους είναι λιγάκι ακατάστατο και αυθόρμητα χαώδες, ως η τέλεια έκφραση μία ατελείωτης παιδικής περιπέτειας.
14:00 Για λίγες ώρες έχω καταφέρει να εργαστώ χωρίς αντιπερισπασμούς. Η δουλειά έχει ουσιαστικά γίνει ένα διάλειμμα μέσα στην ημέρα, κάτι από τα λίγα πράγματα που, σε αυτή την φάση, κάνω για την εαυτό μου. Έχει μεσολαβήσει μία διακοπή για να ανέβω πάνω, να πλύνω και να καθαρίσω εξονυχιστικά τα φρούτα, ίσως να βράσω ένα αυγό και να τα ανακατέψω όλα μαζί σε ένα γιαούρτι με γεύση μήλο, ροδάκινο και βρώμη. Όσο συμβαίνουν όλα αυτά σκέφτομαι να αλλάξω τίτλο σε ένα κείμενο που γράφω, απαντώ σε όλα μηχανικά, τραγουδάω ένα παραδοσιακό τραγούδι για κάποια «νεραντζούλα φουντωτή» και συνεχίζω να σκέφτομαι τον τίτλο.
Διαβάστε τη συνέχεια στο womantoc.gr
*H Αναστασία Τουρούτογλου είναι συντάκτρια στο WomanTOC
