– Εντάξει, τρία παιδικά. Μετά, χέρια και στο τραπέζι.
– Λίγο ακόμη, μαμά.
– Έχεις δίκιο να θυμώνεις! Θα ήθελες να δεις κι άλλο. Καταλαβαίνω. Τώρα, όμως, χέρια και στο τραπέζι.
«Μαμά, όταν περιγράφεις αυτό που αισθάνομαι μέσα μου με λέξεις, μου προκαλείς το ενδιαφέρον και με κάνεις να αισθάνομαι ζεστά.
Αυτό με βοηθά να περάσω σε κάτι άλλο…»
Όταν περιγράφουμε τα συναισθήματα του παιδιού, του δείχνουμε ότι δεν αγνοούμε την πραγματικότητά του. Αισθάνεται ότι το καταλαβαίνουμε και, ξαφνικά, καταλαβαίνει κι αυτό τον εαυτό του. Επίσης, του διδάσκουμε πώς να έχει συνείδηση του εαυτού του, κάτι που θα το βοηθήσει, για παράδειγμα, να βγει από την τηλεοπτική ύπνωση.
Σε αυτό το σημείο, πρέπει να σημειώσουμε ότι μπροστά στην οθόνη της τηλεόρασης, δεν λειτουργούν ούτε οι ρουτίνες, συχνά είναι απαραίτητο να ενεργήσουμε και να προσθέσουμε και τη σωματική επαφή, διότι οι οθόνες είναι πράγματι υπνωτικές.
Για να βγουν τα παιδιά από την ύπνωση και για να προστατευτούν τα μάτια τους, είναι χρήσιμο να μάθουμε στα παιδιά να ανοιγοκλείνουν τα μάτια κατά τη διάρκεια μιας εκπομπής και να απομακρύνουν το βλέμμα τους συχνά κοιτάζοντας μακριά (έξω από το παράθυρο, για παράδειγμα).
Αυταπατόμεθα αν νομίζουμε ότι τα παιδιά μας μπορούν να αντισταθούν με ευκολία στις “σειρήνες” των αγαπημένων τους εκπομπών. Όχι τόσο εξαιτίας του περιεχομένου τους, αλλά της κατασκευής τους. Η φωτεινότητα, ο ήχος και ο ρυθμός των εικόνων, όλα αυτά έχουν μελετηθεί για να γοητεύουν το παιδί και να το διατηρούν κολλημένο στην οθόνη. Και μόνο η σάρωση του φωτός από μόνη της αιχμαλωτίζει τα μάτια και τον εγκέφαλο και όταν προστίθενται όμορφες εικόνες και μία συγκεκριμένη φωτεινότητα, γίνεται πραγματικά δύσκολο να αντισταθείς στη γοητεία τους:
Όταν το παιδί βλέπει τηλεόραση, ο εγκέφαλός του λειτουργεί σε επίπεδο κυμάτων άλφα και το παιδί αισθάνεται να χαλαρώνει.
Κι ενώ δεν κάνει τίποτε, δεν θέλει να σταματήσει.
Αισθάνεται απόλαυση όταν παρακολουθεί. Ο εγκέφαλός του εκκρίνει οπιοειδή.
Όταν κλείνετε την τηλεόραση, το ποσοστό των οπιοειδών πεπτιδίων μειώνεται απότομα και ενεργοποιεί τα κέντρα του πόνου. Γι’ αυτό δημιουργείται η κρίση…
Αποσπάσματα από το βιβλίο της Ιζαμπέλ Φιλιοζά, Τα δοκίμασα όλα
