Λένε πως η ζωή είναι κύκλος. Όλα όσα κάνεις, καλό ή κακό, κάποια στιγμή το Σύμπαν θα σου το επιστρέψει, θα το βρεις μπροστά σου. Υπάρχει, λοιπόν, κι ένας άλλος κύκλος, που κυρίως αφορά τους γονείς, λιγάκι περισσότερο τις μαμάδες. Είναι ο κύκλος της ακαταστασίας, που όσο κι αν πολεμάς την ακαταστασία, όσο κι αν προσπαθείς να της ξεφύγεις, θα μείνει εκεί, μέχρι να σε κάνει να καταλάβεις πως είναι αναπόσπαστο κομμάτι της παιδικής καθημερινότητας,του δημιουργικού παιχνιδιού και έχει (υπό αυτήν τη μορφή) συνώνυμο τη λέξη αγάπη. Η εικόνα και όλα όσα λεγόμενα, κυρίως, την περιτριγυρίζουν είναι γνωστή: δαχτυλιές στα τζάμια, πετσέτα του μπάνιου στο πάτωμα, λίγη οδοντόκρεμα να λερώνει τον νιπτήρα, μαρκαδόροι κάτω από τα τραπέζια ή τα κρεβάτια, πιπίλες κρυμμένες μέσα σε παντόφλες, ρούχα-κορμάκια-καλσόν φορεμένα σε όλες τις κούκλες και πολλά πολλά άλλα…
Και κάπου εκεί είσαι κι εσύ με τον γνωστό κύκλο προτάσεων, που σου βγαίνει αβίαστα:
Μαζέψτε τα πράγματά σας, σταματήστε να λερώνετε, δε βαρεθήκατε τις ζημιές;, πρέπει να μάθεις να προσέχεις.
Ναι, γίνεσαι κουραστική, γκρινιάζεις και φωνάζεις, μα ξέρω καλά πως εννοείς πολύ λιγότερα απ’ όσα λες και είναι τόσα πολλά αυτά που βαραίνουν την καθημερινότητά σου, που αυτό το μίνι “ξέσπασμα” είναι φυσιολογικό.
Βουτιά στην καθημερινότητα, λοιπόν.
Με παιδιά που αρρωσταίνουν.
Με τα πράγματα του γάμου και της συμβίωσης.
Με τα παιδιά να μην σε ακούνε πολλές φορές.
Με παιδιά που θέλουν να κοιμηθούν λίγο ακόμη, ενώ το ξυπνητήρι χτυπάει για τρίτη φορά.
Με παιδιά που αποφάσισαν πως χόρτασαν ύπνο στις 6 τα χαράματα.
Με λογαριασμούς να περιμένουν απειλητικά στο συρτάρι.
Με υπερχειλισμένα πλυντήρια και στεγνωτήρια που δε σταματούν να λειτουργούν.
Με παιδιά που θέλουν να βγουν βόλτα, μα κουράστηκαν να περπατάνε.
Με παιδιά και μετά αμέσως δουλειά και μετά πάλι παιδιά.
Ένας τεράστιος σωρός από πράγματα, που κάποιες φορές εκτροχιάζει τον συγχρονισμένο ρυθμό της μητρότητας και σε κάνει να απορείς. Να απορείς και να αναρωτιέσαι για το τι θα συνέβαινε, αν δεν παρεκκλίναμε και λίγο από την ευθεία γραμμή της “κανονικότητας”.
Το να είσαι γονιός σημαίνει να τα βγάζεις πέρα με την ακαταστασία, στη μεταφορική και κυριολεκτική της σημασία.
Σημαίνει να αγαπάς αυτήν την μοναδική ακαταστασία, γιατί όταν υπάρχουν παιδιά στα σπίτια μας και ζουν τα σπίτια, οι ζωές μας θα έχουν τα αποτυπώματα των παιδιών.
Τα παιδιά ζουν εδώ. Προσθέτουν προσωπικότητα στα σπίτια. Προσθέτουν χάος. Δίνουν χαρά. Γεμίζουν ένα άψυχο πράγμα με συναίσθημα. Μέσα στα σπίτια τους διδάσκουμε. Τους μαθαίνουμε να βάζουν τα παπούτσια τους στο ανάλογο ντουλαπάκι, τους μαθαίνουμε να διατηρούν το δωμάτιό τους καθαρό, να μαζεύουν τα σκουπίδια τους, να κάνουν ησυχία και να σέβονται τον χώρο του άλλου.
Μα πριν απ’ όλα αυτά, είναι απαραίτητη η ακαταστασία. Είναι αναγκαία η ελευθερία για δημιουργία.
Ξέρετε κάτι;
Ίσως κάποτε να μας λείψουν οι λαδωμένες μικροσκοπικές δαχτυλιές στα τραπέζια.
Ή οι ζωγραφιές από νερομπογιές στον τοίχο.
Ίσως ακόμη και εκείνα τα βράδια που κοιμόμασταν στριμωχτά, 2,5 άνθρωποι σε ένα κρεβάτι, γιατί κάποιος κακός επισκέπτονταν τα όνειρά τους.
Βλέποντας τα πράγματα από την άλλη μεριά, όλη αυτή η βαβούρα κρύβει απίστευτη ζωή μέσα της. Ναι, η μητρότητα είναι μια ολόκληρη δέσμη αυτοσχεδιασμού, περιλαμβάνει πολλά “βιάσου βιάσου”, φτιάξε φαγητό από το τίποτα, περπάτησε μέσα σε ένα χάος από παιχνίδια, που κάποτε ήταν ένα καθαρό δωμάτιο, βγάλ’ τα πέρα με τον παραλογισμό, μα αξίζει.
Αξίζει για εκείνη τη φορά που βλέπεις το όνομά σου, γραμμένο από τα χεράκια τους.
Αξίζει για τα συναισθήματα που αναπολείς όταν περνούν οι δυσκολίες.
Αξίζει για όλα όσα καινούργια χαρακτηριστικά σου έχει προσθέσει.
Αξίζει για εκείνη τη σφιχτή αγκαλιά που κρατάει μακριά όλες τις άσχημες σκέψεις σου.
Οι ζημιές τους είναι τα ζωντανά αποτυπώματά τους.
Και όλη αυτή η ακαταστασία είναι το αληθινό αποτύπωμα ενός κοινού ταξιδιού, μιας μητέρας και των παιδιών της.
Είναι μια εποχή. Λένε πως κρατάει λίγο και μετά νοσταλγείς. Φρόντισε να το θυμάσαι σε μέρες “ακατάστατες”.
