Είμαι μονογονέας. Εσένα, ποια είναι η υπερδύναμη σου;
Άνοιξα το καπό του αυτοκινήτου κι άρχισα να ξεφορτώνω τις σακούλες με τα ψώνια. Στο πίσω κάθισμα, η σχολική της τσάντα και το μεγάλο παγούρι με το νερό. Δυο χέρια, χίλια πράγματα…
Οι σκέψεις, τρέχουν ασταμάτητα. Να θυμηθώ να της ετοιμάσω την τσάντα της για αύριο. Θα πάει εκδρομή, ξέρεις, κι είναι τόσο, μα τόσο χαρούμενη. Να θυμηθώ να μαζέψω τα χαρτιά που χρειάζομαι για τη δουλειά το άλλο πρωί. Να θυμηθώ να υπάρχει γάλα στο ψυγείο και ψωμί για το πρωινό. Ένα μυαλό, χίλια πράγματα…
Ξέρω τι με περιμένει με το που θα ανοίξω την πόρτα του σπιτιού.
Ο σκύλος θα θέλει βόλτα. Τα ψώνια θα πρέπει να μπουν στις θέσεις τους. Πρέπει να κάνουμε μπάνιο. Έχουμε κι ορθογραφία και ανάγνωση. Πρέπει να μαγειρέψω, να μαζέψω τα ρούχα απ’την απλώστρα, να σιδερώσω, να πλύνω τα πιάτα. Και στη δουλειά, στεκόμουν όλη μέρα, ξέρεις. Τα πόδια μου έχουν αρχίσει να λιώνουν. Το στομάχι μου πονά, δεν έχω προλάβει ούτε να φάω. Ένα κορμί, χίλια πράγματα…
Οι λογαριασμοί στον πάγκο, έχουν αρχίσει να μαζεύονται. Έτσι όπως μαζεύεται μέσα μου και το άγχος, θα με πνίξει.
Μια ψυχή, χίλια πράγματα…
Έκανα να προχωρήσω προς την πόρτα, έτσι φορτωμένη, όπως πάντοτε. Όλα τα ‘πρέπει’ μου, εκεί μπροστά μου, να παρελαύνουν μέσα στα μούτρα μου, να μου βάζουν τρικλοποδιά. Έπεσα κάτω κι όλα σκορπισμένα στο πάτωμα. Άντε τώρα να τα μαζέψεις. Άντε να σηκωθείς ξανά επάνω. Να σκουπίσεις τα ρούχα σου. Να συνεχίσεις…
Κοίταξα τον ουρανό. Είχε ήδη αρχίσει να σκοτεινιάζει. Πίσω απ’τα γκρίζα σύννεφα, μια πανσέληνος, αγέρωχη. Πώς να την περιγράψεις αλλιώς; Να φωτίζει το σκοτάδι του μέσα μου. Να μου δείχνει πως, έστω κι έτσι, είμαι ακόμα ολόγιομη, όπως κι εκείνη.
Κοίταξα τον ουρανό κι ένιωσα να με πλημμυρίζει μια λαχτάρα για ζωή, πρωτόγνωρη. Κι ώσπου να συμμαζέψω τα ασυμμάζευτα, ώσπου να σκουπίσω τα ρούχα μου, ένιωσα δυο χεράκια να με σφίγγουν στη μέση και μια φωνή μελένια, να μου ψιθυρίζει γεμάτη αγωνία:
«Είσαι καλά μαμά;»
Ναι ψυχή μου, είμαι καλά. Δυο χέρια, ένα μυαλό, ένα κορμί, μια ψυχή, χίλια πράγματα. Όμως είμαι καλά. Γιατί στα μάτια σου, θα βλέπω πάντα την πανσέληνο. Γιατί στη χροιά της φωνής σου θα φωτίζεται πάντα το σκοτάδι μέσα μου.
Γράφει η: Chrystalla Moiseos
Πόσο δύσκολο είναι να είσαι γονιός χωρίς καμιά βοήθεια από πουθενά
