Όταν συνήθως οι γυναίκες μπαίνουν χωρίς λόγο για πρόκληση πριν τις 42 εβδομάδες, τότε τα μωρά μαθαίνουν ότι οφείλουν να χορεύουν σε άλλου το ρυθμό. Μαθαίνουν να μην ακολουθούν την δική τους εσωτερική μουσική ενώ στερούνται την δική τους ώρα άφιξης. H προσωπική τους βιολογική παρόρμηση να αναζητήσουν τον προορισμό τους ματαιώνεται. Το μάθημα που παίρνεται νωρίς στη ζωή, είναι ένα. Κάθε αυθόρμητη κίνηση στην πραγματικότητα είναι σκηνοθετημένη από κάποιον άλλον.
Όταν τα νεογνά ρυθμίζονται με τέτοιον τρόπο ώστε να ταιριάξουν στο πρότυπο διατροφής ενός ενήλικα, όπως είναι δηλαδή η προγραμματισμένη κάθε 4 ώρες σίτιση τους, τότε αυτά μαθαίνουν να καταστέλλουν την ανάγκη τους για συχνή σίτιση. Μαθαίνουν ότι οι προσωπικοί τους ρυθμοί δεν είναι σημαντικοί. Δεν είναι αποδεκτοί.
Όταν τα μωρά αγνοούνται ή εγκαταλείπονται να κλαίνε στην κούνια τους, μαθαίνουν ότι ο μόνος τρόπος για να επιβιώσουν είναι το να μην κλαίνε.
Ανακαλύπτουν λοιπόν από τις πρώτες μέρες πως οι προσωπικές ανάγκες τους επισκιάζονται από μια εξωτερική κυρίαρχη οντότητα η οποία ασκεί εξουσία και δύναμη πάνω στο σώμα τους. Μαθαίνουν πολύ καλά το μάθημα. Ο εσωτερικός βιολογικός ρυθμός τους είναι ασήμαντος.
Αυτές οι απαγορεύσεις συνεχίζονται καθ’ όλη τη διάρκεια της παιδικής ηλικίας. Τότε ακριβώς που η ανάγκη εξερεύνησης του περιβάλλοντος είναι ισχυρή. «Όχι, μην αγγίζεις..», «Μην πηγαίνεις εκεί..», «Όχι, δεν μπορείς να το κάνεις αυτό..». Τα παιδιά τελικά εκπαιδεύονται εξαιρετικά στο πως να καταστέλλουν την απογοήτευση τους.
Έτσι, όταν το παιδί γίνεται ενήλικας, όταν πια το κορίτσι γίνεται γυναίκα, διατηρεί πλέον μέσα της πολλαπλά επίπεδα αυτοελέγχου που την καθιστούν κοινωνικά αποδεκτή. Ως γυναίκες επιπλέον έχουμε μάθει περίφημα να προσαρμοζόμαστε στις κοινωνικές επιταγές και στις ανάγκες των γύρω μας. Έχουμε μάθει να είμαστε συγκαταβατικές.
Κάπου εκεί πιθανόν εγκυμονούμε. Και όσα έχουμε μάθει στέκουν ακόμη βαθιά ριζωμένα μέσα μας. Ίσως ονειρευόμαστε να τα καταφέρουμε καλύτερα, να δημιουργήσουμε για το παιδί μας, μια ζωή με περισσότερη αγάπη κι ελευθερία. Ωστόσο κουβαλάμε ακόμη το τραύμα μας, μέσα σε κάθε κύτταρο μας. Πιθανόν ακόμη και να φοβόμαστε και να θέλουμε να «ταιριάξουμε» με τη σειρά μας στο ιατρικό σύστημα. Το οποίο σύστημα, παρόλο που από μακριά φαίνεται να παρέχει ασφάλεια, στην πραγματικότητα είναι σχεδιασμένο με τέτοιον τρόπο ώστε να στερεί την αυτονομία και την δύναμη από τις γυναίκες, την ώρα της γέννας τους.
Εδώ βρίσκεται το πρόβλημα. Είμαστε παγιδευμένες σ’ ένα πατριαρχικό σύστημα. Είμαστε παγιδευμένες στο τραύμα μας και τον πόνο του.
Ίσως δε αντιλαμβανόμαστε πόσο καλά έχουμε εκπαιδευτεί ώστε ν’ αυτοσυγκρατούμαστε, να συμπεριφερόμαστε κόσμια, να είμαστε καθαρές και τακτοποιημένες. Χωρίς να κάνουμε χαμό, χωρίς να προκαλούμε. Γεννάμε χωρίς να μας επιτρέπεται να φωνάξουμε, να λερωθούμε, να πονέσουμε.
Ξεχάσαμε πως ν’ακολουθούμε τον δικό μας ρυθμό, τις δικές μας ανάγκες. Τον δρόμο για τον δικό μας προορισμό. Ήταν εξάλλου το πρώτο μάθημα που πήραμε. Ξεχάσαμε επίσης ότι οι γυναίκες είμαστε δυνατές.
Υπάρχει τρόπος να ξεκλειδώσει μέσα μας αυτή η θλίψη. Ν’ανακαλύψουμε εκ νέου τον εαυτό μας και να ξαναγράψουμε τα μονοπάτια της πορείας μας.
Όταν περίμενα τον δεύτερο γιο μου, λύγισα. Ήξερα ότι δεν ήμουν εντάξει. Έκλαιγα πολύ και καθημερινά καθώς το τραύμα που έμενε κρυμμένο από τη παιδική μου ηλικία, άρχισε να εμφανίζεται στην επιφάνεια με αναμνήσεις και εικόνες τραυματικών γεγονότων. Ζήτησα βοήθεια από έναν φίλο μου θεραπευτή. Έκλαψα, θύμωσα. Ανησύχησα τότε ότι θα βλάψω το αγέννητο μωρό μου με όλο αυτό το κλάμα. Έπειτα όμως ένιωσα κάθαρση και σε σύνδεση με το μωρό μου. Ήταν αναγκαίο κομμάτι μου για να προχωρήσω. Γέννησα τον γιο μου με όλη μου τη δύναμη. Είναι τώρα 34 χρονών και έχει γίνει ένας πανέμορφος, λογικός, αστείος και συμπονετικός άνθρωπος.
Χρειάστηκε να ξεχάσω τις προκαταλήψεις μου και ν ’αφήσω πίσω όλους τους περιορισμούς που έφερα. Τους περιορισμούς που κουβαλούσα χρόνια στο σώμα μου. Έτσι ώστε να καταφέρω να συνδεθώ με τον εαυτό μου και κατά προέκταση με το μωρό μου και την γέννα μου.
Η εγκυμοσύνη και η γέννα ανοίγουν τη πύλη εκείνη που μας επιτρέπει να ξαναζήσουμε και ν’ απελευθερώσουμε την θλίψη. Μας προσφέρει την δυνατότητα ν’ ανακτήσουμε το σκοπό μας και την δύναμη μας ως γυναίκες.
Για να γεννήσει μια γυναίκα, χρειάζεται να ξεμάθει όλα εκείνα που έχει μάθει.
Πρωτότυπο: Spiritualbirth
Επιμέλεια κειμένου, ελεύθερη μετάφραση για την σελίδα Homebirth Without Violence
