“Και τι κατάφερα φέτος;” μονολογείς. “Κι η νέα χρόνια, μια από τα ίδια θα ‘ναι.”
Αλλά πριν διαγράψεις τη ρουτίνα, πριν εξορίσεις τον χρόνο που πέρασε στο τίποτα, στάσου μια στιγμή, κι έλα να λογαριάσουμε παρέα όσα ξεχνάς ότι κατάφερες:
“Το πήγαινε-έλα σπίτι-σουπερμάρκετ;” με ρωτάς. Κι όμως. Αυτά τα χιλιόμετρα της ίδιας διαδρομής ως τη γωνία μπορεί να μην ήταν ταξίδι, αλλά σημαίνουν ότι ήσουν όρθιος και τα περπάτησες, ότι φρόντισες να μην πεινάσεις – κάθε φρούτο που διάλεξες, κι ας μην το έφαγες στο τέλος, ήταν και μια φροντίδα.
Και τα βιβλία που διάβασες; Δεν έχει σημασία ποια ήταν, ούτε αν συμπλήρωσες κάποια λίστα, ή αν προσπέρασες κλασικούς τίτλους, “λογοτεχνικά έργα που ΠΡΕΠΕΙ να διαβάσεις” (αρκετά πράγματα μας επιβάλλονται για να φορτωνόμαστε κι επιπλέον ψυχαναγκασμούς). Το βασικό είναι ότι βρέθηκες σε δέκα, είκοσι κόσμους, ότι έζησες πράγματα φοβερά και τρομερά κι ας μην ξεκούνησες απ’ τον καναπέ.
Το ίδιο και με τις σειρές, με τις ταινίες: άφησες τις έγνοιες πίσω μια-δυο ώρες, κι έκανες τα βράδια σου απολαυστικά. (Όποιος νομίζει ότι η αγκαλιά δεν γεμίζει μ’ ένα κουτί πίτσα ή ένα οικογενειακό παγωτό, πρέπει να δοκιμάσει μεγαλύτερες συσκευασίες).
Μου λες ότι δεν κάνεις εύκολα φίλους, ότι ζορίζεσαι να ανοιχτείς – μα μην ξεχνάς τους πέντε ή τρεις κολλητούς που σου στέκονται σαν αδέρφια, κι ας βαριέστε ώρες-ώρες να βρεθείτε γιατί τα ‘χετε πει όλα στο τηλέφωνο ή στο messenger. Κι αν φέτος εσύ κι οι φίλοι σου καταφέρατε να μείνετε γεροί – ζωντανοί – η ευλογία είναι ακόμα μεγαλύτερη.
Ναι, δεν ερωτεύτηκες ούτε φέτος, δεν ένιωσες τον κεραυνό, δεν βρέθηκε το πρόσωπο, η σχέση, η συμβίωση που ονειρεύεσαι. Σ’ αυτό, σηκώνω τα χέρια. Μπορεί να βρεθεί σ’ εφτά χρόνια, ή μεθαύριο, ή κι εσύ ο ίδιος να διαπιστώσεις ότι τα όνειρά σου αλλάζουν – έχω γνωρίσει ανθρώπους που βρίσκουν τη δική μου συνύπαρξη με τον καλό μου ασφυκτική.
Η μοναχική ζωή μπορεί να είναι συγχρόνως ανιαρή αλλά και περιπετειώδης, αφόρητη ή υπέροχη. Και τα καλούπια μας είναι φτιαγμένα για να σπάνε, να ξανακολλάνε, ν’ αλλάζουνε μορφή.
Δεν θα σε ζαλίσω άλλο: αν θες να ξεγράψεις το ’19, γ@#@ το, ένα νούμερο είναι, μες στα πολλά. Κι ούτε κατέχει κανείς μας την περίφημη, αληθινή σοφία: όλοι μας επιβιώνουμε τυχαία, κι έτσι μπορούμε να δίνουμε τις καλύτερες λάθος συμβουλές.
Όμως αν αύριο το πρωί, ξυπνώντας, η πρώτη σκέψη σου δεν είναι ότι “Γαμώτο, ακόμα ζω”, να ξέρεις πως είσαι αφάνταστα τυχερός. Λίγο πείσμα, μόνο. Η ιστορία μας ξαναγράφεται μες σε μια στιγμή.»
Αύγουστος Κορτώ
