Προσωπικά, δεν με φοβίζουν τα «κακά» παιδιά. Αυτά υπήρξαν οι καλύτεροι μαθητές μου, όταν για είκοσι χρόνια δίδασκα στο Λύκειο.
Μερικές φορές ανησυχώ περισσότερο για τα «καλά» παιδιά, όταν αυτή η «καλοσύνη» τους δεν είναι καρπός μιας αφομοιωμένης αγωγής, μα αποτέλεσμα πυγμής, σκληρής πειθαρχίας και τυπικών σχέσεων που δεν αγγίζουν το μέσα κόσμο και το βάθος της καρδιάς τους.
Σε σχέση μ’ αυτή την καλουπωμένη συμπεριφορά, τα «κακά» παιδιά είναι τα καλύτερα, διότι κρατούν ακόμα τον αρχετυπικό, ακατέργαστο αυθορμητισμό και την αλήθεια του ήθους και ύφους τους. Άρα, μπορούμε να επενδύσουμε πολύ και σ’ αυτά, με προσδοκίες και όνειρα.
Αρκεί οι μεγαλύτεροι να διαθέτουμε ποιότητα, καλλιέργεια, αληθινή σοφία και εσωτερική συγκρότηση.
Τελικά, το πιο ωραίο δώρο που μπορείς να κάνεις στο παιδί σου είναι να το… αφήσεις ήσυχο.
Από το άγχος σου, τις ανασφάλειες, τη μόνιμη κριτική, τα παράπονα, την ένταση.
Αν εσύ, ο γονιός, είσαι καλά, μπορεί και το παιδί να είναι καλά.
Αν εσύ ηρεμείς, τότε και το παιδί έχει τις καλύτερες προϋποθέσεις να ανοίξει τα φτερά του και να πετάξει στη χώρα της επιτυχίας και καταξίωσης.
Βρείτε τα πρωτίστως εσείς οι δύο: ο μπαμπάς και η μαμά.
Και ύστερα, η λάμψη σας, η ευτυχία και ο εκστατικός έρωτάς σας, θα σκεπάσει θεραπευτικά την ψυχή του παιδιού σας, θα κλείσει τυχόν πληγές και τραύματα, και θα το εμπνεύσει ώστε να μεγαλουργήσει.
Μην πιέζεις το παιδί, θα αντιδράσει.
Μίλα του γλυκά, ώστε να σε ακούσει με την καρδιά του.
Η καρδιά είναι τα «αυτιά» του παιδιού.
Ακόμα και η σιωπή σου, όταν είναι εμποτισμένη με Σοφία, εκπέμπει κύματα αγάπης που φτάνουν το στόχο τους.
Προσπέρνα τα νεύρα και τους θυμούς του άτακτου παιδιού σου, και δες την ψυχή του που δοκιμάζεται, που μεγαλώνει, που ψάχνεται και προβληματίζεται για όλα.
Μάθε να βλέπεις «βαθιά»:
Πίσω από καυγάδες, να διακρίνεις τις φοβίες του.
Πίσω από βρισιές και φωνές, τη μοναξιά του.
Πίσω από το αλλοπρόσαλλο «φαίνεσθαι», το μυστικό βάθος του «είναι» του, που προκαλεί δέος και συγκίνηση.
Μέσα του έχει ήδη όλους τους σπόρους της ανάπτυξης και επιτυχίας.
Μη φορτωθείς τα πάντα επάνω σου με τρόπο αγχωτικό, εσύ, ο γονιός.
Διότι θα λυγίσεις, θα σπάσεις, θα καταρρεύσεις και σύντομα θα ψάχνεις ψυχίατρο.
Δεν θέλει πολλά από σένα το παιδί!
Βασικά, θέλει χώρο.
Αέρα, να ανασάνει.
Νερό, να ξεδιψάσει το μέσα του.
Και Φως, για να δει τελικά μόνο του το δρόμο που θα βαδίσει, αυτόν που του ταιριάζει και του πρέπει.
Μερικές φορές τα «θέλω» του δεν θα συμπίπτουν με τα δικά σου. Εκεί είναι που καλείσαι να σταθείς ωραίος, δυνατός, συγκροτημένος και πλήρης στη δική σου προσωπική ευτυχία και ταπεινή «αυτάρκεια», και να σεβαστείς την όποια διαφορετικότητα του σπλάχνου σου.
Τότε θα είσαι ο πιο πετυχημένος γονιός.
Όχι όταν κάνεις το παιδί σου ό, τι θέλεις. Μα όταν το βοηθήσεις να γίνει αυτό το μοναδικό πλάσμα που το καλεί ο Θεός και η ζωή να σαρκώσει στην ιερή ατομικότητά του.
Μαμά, μπαμπά, άσε το παιδί σου να πατήσει στην ιερή γη της καρδιάς σου, όχι για να κατασκηνώσει εκεί για πάντα, μα για να ανοίξει τα φτερά του και να πετάξει.
Εσύ ο γονιός, ο μπαμπάς, η μαμά, είσαι πρόσωπο ιερό.
Δεν ζεις για να κατέχεις, να ελέγχεις, να χειρίζεσαι και να εξουσιάζεις κανέναν.
Νιώθε έναν υπαρξιακό χορτασμό ήδη μέσα σου, ασχέτως του παιδιού σου.
Νιώθε τον δεδομένο πλούτο σου, την απροϋπόθετη αξία και ψυχική σου ασφάλεια, ανεξάρτητα απ’ το παιδί σου.
Μην το κάνεις προέκτασή σου, μη ζεις μέσα απ’ αυτό, μην «εξαφανίζεσαι», δήθεν για χάρη του.
Διότι όταν θα φύγει το παιδί και επέλθει η φυσική αποκόλλησή σας, θα πονέσεις πολύ, θα το πληγώσεις και θα βασανιστείς.
Είδες;
Είναι τόσο εύκολο τελικά να γράφει κανείς για τους γονείς και τα παιδιά. Μα τόσο δύσκολο να είσαι γονιός ο ίδιος, και να καλείσαι να ζήσεις όλα αυτά στο διαμέρισμά σου, στη σχέση σου, στην αλήθεια της ζωής, εδώ και τώρα, μέρα νύχτα, πάνω στα πράγματα.
Γι’ αυτό και σε θαυμάζω και εύχομαι ολόψυχα όλα τα ωραία και ωφέλιμα και «συμφέροντα» να έρθουν στη ζωή και στο σπιτικό σας.
Είστε οι πιο άξιοι γονείς.
Εσύ.
