«Εμείς θα θυσιαστούμε για να μην σου λείψει τίποτα»
«Θέλω να μεγαλώσει σαν πριγκίπισσα, όχι όπως μεγάλωσα εγώ»
«Είναι ένας ‘Παπαδόπουλος’ και πρέπει να έχει ότι θέλει»
Οι παραπάνω, είναι κάποιες από τις φράσεις, που ίσως φανερώνουν, πως το παιδί μεγαλώνει με την αίσθηση μεγαλείου, μέσα στην οποία πιστεύει πως όλα μπορεί να του ανήκουν αρκεί να τα θελήσει.
Το παιδί αυτό, θα γίνει έφηβος και μετά ενήλικας όπου θα έχει μάθει να δίνει μεγάλη σημασία στην απόκτηση υλικών αγαθών και θα θεωρεί αυτονόητο πως αυτά θα έρχονται άμεσα και εύκολα.
H παγίδα του αυτονόητου δικαιώματος, τις περισσότερες φορές, δεν σχετίζεται μόνο με τα υλικά πράγματα. Το αυτονόητο δικαίωμα μπορεί να καλλιεργηθεί και ως ένα δικαίωμα του ατόμου ότι μπορεί να κερδίζει και θα πετυχαίνει πάντα, ότι είναι αυτονόητο πως θα είναι πάντα μπροστά από τους άλλους και θα προηγείται, ότι θα έχει τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο σε μία ομάδα, ότι γενικότερα θα υπερισχύει σχεδόν σε όλα.
Το αυτονόητο δικαίωμα που δεν σχετίζεται με τα υλικά αγαθά, επηρεάζει το άτομο στις διαπροσωπικές του σχέσεις.
Οι γονείς δεν αντιλαμβάνονται συχνά, πως στην περίπτωση που οι προσδοκίες του αυτονόητου δικαιώματος δεν ικανοποιούνται το παιδί τους θα υποφέρει ως έφηβος, ενήλικας και ίσως υποφέρει και ως παιδί όποτε βρίσκεται εκτός της σπιτικής ασφάλειας.
Τα άτομα με την πεποίθηση του αυτονόητου δικαιώματος, συνήθως φαίνονται λειτουργικά και μάλιστα λόγω κάποιων αυξημένων δεξιοτήτων, μπορεί να αποτελούν πόλο έλξης για προσωπικές σχέσεις ή ηγετικές θέσεις. Ωστόσο, το άτομο νιώθει ένα μόνιμο άγχος και μεγάλη απογοήτευση και στεναχώρια όποτε διαπιστώνει ότι μπορεί να μην είναι ανώτερο ή απορρίπτεται κάποιο αίτημά του.
Έτσι, ψάχνει άτομα να του παρέχουν μια σειρά από προνόμια όπως εγκωμιαστικά σχόλια, εκδήλωση αγάπης και ενδιαφέροντος, επιβράβευση για την υπεροχή σε επίπεδο δεξιοτήτων ή εμφάνισης. Η σχέση δηλαδή δεν είναι ουσιαστικά ισότιμη.
Επίσης, το άτομο βιώνει συνεχείς απογοητεύσεις στα ιδιαίτερα αιτήματά του. Έτσι, υποφέρει το ίδιο νιώθοντας απόρριψη, αδιαφορία και θυμό καθώς δεν ανέχεται μόνο τη ματαίωση αλλά ούτε και την ισότιμη σχέση.
Η πεποίθησή του είναι πως πάντοτε θα βρίσκει σχέσεις που το συμφέρουν και θα καλύπτουν τις ανασφάλειές του και τις προσδοκίες του για ειδική μεταχείριση.
Όταν το παιδί παρατηρεί πως ο γονέας στερείται ο ίδιος για να έχει εκείνο, αναπτύσσει την ιδέα ότι το ίδιο πρέπει να συμβαίνει και στην μετέπειτα ζωή του.
Διαβάστε τη συνέχεια στο missbloom.gr
