Μετά από 2,5 χρόνια φοίτησης σε ιδιωτικούς παιδικούς σταθμούς, ήρθε η ώρα για την κόρη μου (και τους γονείς αυτής) να γνωριστεί με το Ελληνικό Δημόσιο εκπαιδευτικό σύστημα. Το σκεφτήκαμε από δω, το υπολογίσαμε από κει, μετρήσαμε και ξαναμετρήσαμε και παμψηφεί αποφασίσαμε πως δεν βγαίνουν τα νούμερα για ιδιωτικά σχολεία x 12 χρόνια x 2 παιδιά. Απαριθμήσαμε και τα οφέλη του Δημοσίου σχολείου (λίγο για να χρυσώσουμε το χάπι μας, λίγο γιατί κάπως έτσι είναι τα πράγματα) και καταλήξαμε ότι το Δημόσιο σχολείο είναι η καλύτερη επιλογή.
Σκεφτήκαμε τα καλά της γειτονιάς, το σωφεριλίκι που θα γλιτώσουμε, τα πήγαινελα στην Αντιγόνη στου Παπάγου, στον Περικλή στη Ν. Ερυθραία και στο πάρτυ της Ελίζας στο Π. Φάληρο. Τα παιδιά θα αυτονομηθούν πολύ πιο γρήγορα μιας και θα αυτοεξυπηρετούνται από νωρίς στις μετακινήσεις τους, θα κάνουν παρεάκι στη γειτονιά και όλα καλά, είπαμε και πορευτήκαμε.
Και κάπως έτσι, λίγο από ανάγκη, λίγο από επιλογή, γράψαμε τη Δανάη στο Νηπιαγωγείο, στο Δημόσιο Νηπιαγωγείο της γειτονιάς μας.
Την ημέρα που πήγα στο σχολείο για τις εγγραφές, ένιωσα ένα μικρό σφάχτη στην καρδιά. Αντίκρισα μια γλυκιά και ευγενική διευθύντρια που έτρεχε και δεν έφτανε για να τα προλάβει όλα. Ένα σχολείο φροντισμένο και καθαρό, με παιδικές ζωγραφιές να στολίζουν τους τοίχους. Όμως, από μακριά μύριζε δημόσιο.
Κάτι το μωσαϊκό στα πατώματα, κάτι οι τουαλέτες που θύμιζαν τουαλέτες εφορίας σε σμίκρυνση, κάτι που με το καλημέρα με ενημέρωσαν πως λόγω έλλειψης προσωπικού δεν υπάρχει άνθρωπος να ζεσταίνει το φαγητό των παιδιών και είτε θα το τρώνε κρύο είτε θα πρέπει να πληρώνουμε άνθρωπο για να κάνει αυτήν τη δουλειά.
(Τι δουλειά κάνεις; Ανοίγω ταπεράκια, τα βάζω στα μικροκύματα, τα βγάζω και τα ακουμπάω σε τραπέζια. Άσε, πήξιμο!)
Επίσης, ευθύς εξαρχής, με ενημέρωσαν πως οι εγγραφές φέτος ήταν πάρα πολλές (η κρίση στο κατακόρυφο το ΄13-΄14 μάλλον έκανε δουλίτσα). Και λογικά δεν θα χωρέσουν όλα τα παιδάκια στο σχολείο. Και λογικά θα γίνει κλήρωση για να πάνε κάποια σε γειτονικά σχολεία (οι άλλες γειτονιές δεν γ@μ@@@#$@$ το ’14; ) (Δεν το έπιασα αυτό, αλλά ντράπηκα και να ρωτήσω).
Ένα άλλο μεγάλο σοκ για μένα ήταν η αυλή του νηπιαγωγείου. Στον παιδικό σταθμό που πήγαινε ως τότε η Δανάη, είχαν έναν μεγάλο κήπο, γεμάτο δέντρα και ευφάνταστα παιχνίδια φτιαγμένα από φυσικά υλικά. Στο δάπεδο είχε χαλίκια και κουκουνάρια και τα παιδιά σε κάθε έξοδο τους στον κήπο ήταν σαν να πηγαίνουν μια μίνι εκδρομή στο άλσος. Στο εδώ σχολείο, η αυλή του νηπιαγωγείου είναι μια μικρή λωρίδα που αναρωτιέμαι πώς γίνεται να χωράει 60 παιδιά ταυτόχρονα, με λίγα διάσπαρτα διαλυμένα πλαστικά παιχνίδια που μάλλον δε θα συγκινούσαν ούτε τον 16 μηνών γιο μου!
Και με τα πολλά φτάσαμε στον Σεπτέμβρη. Οι νηπιαγωγοί είχαν επιστρέψει στις θέσεις τους και διένυαν την περίοδο προετοιμασίας υποδοχής των παιδιών μας. Από καθαρό βίτσιο πήρα τηλέφωνο στο σχολείο για να μάθω πού θα στεγαστούν τα υπεράριθμα παιδιά. Σε λυόμενο (όπως είχε κυκλοφορήσει στα νέα της γειτονιάς), στην αυλή του σχολείου, στο σαλόνι κάποιου σπιτιού;
Πού;
Η απάντηση της φωνής στην άλλη άκρη της γραμμής ήταν η εξής:
“Δεν ξέρουμε, δεν έχουμε ακόμη κάποια ενημέρωση”.
Παύση λόγω ενός μίνι εγκεφαλικού.
“Μα σε μια εβδομάδα ανοίγουν τα σχολεία!”
“Ό,τι ξέρετε ξέρουμε. Ευχαριστώ και γεια σας.”
Ολοκλήρωση εγκεφαλικού.
Αφού συνήλθα κάπως από το σοκ, βρήκα τον Δήμαρχο στο facebook, τον έκανα “φίλο” και του έστειλα μήνυμα απόγνωσης.
“Μα γιατί δεχτήκατε να ενταχθεί ο Δήμος σας στην υποχρεωτική εκπαίδευση των προνηπίων αφού δεν είχατε πού να τα βάλετε;;;;
Γιατί δεν ζητήσατε να εξαιρεθείτε όπως έκαναν τόσοι άλλοι Δήμοι μέχρι να έχετε έτοιμες υποδομές;”
Απάντηση καθησυχαστική, πολιτικά ορθή “Μην ακούτε τις φημολογίες, όλα θα τακτοποιηθούν, μην ανησυχείτε.”
Και κάπως έτσι ένιωσα μια ασφάλεια και έπαψα να ανησυχώ!
Την ημέρα του Αγιασμού που άνοιξαν και επισήμως τα σχολεία, ένιωσα ακόμη μεγαλύτερη ασφάλεια! Ο Διευθυντής του σχολείου ήθελε να μας συστήσει τις καινούριες αναπληρώτριες νηπιαγωγούς. Δεν ήξερε, όμως, τα ονόματά τους, γιατί… είχαν προσγειωθεί στο σχολείο την ίδια μέρα.
Στη συνέχεια μας μάζεψε η Διευθύντρια του νηπιαγωγείου για να μας μιλήσει. Όλους τους γονείς και όλα τα παιδιά μαζί. 120 γονείς και 60 παιδιά και κάποια παρατρεχάμενα αδέρφια. Σε μια τάξη νηπιαγωγείου. Ήταν υπέροχα, δεν είχαμε πού να κάτσουμε και κανείς δεν άκουγε τίποτα από τη βαβούρα.
Αναπόλησα τις συναντήσεις γονέων στον παλιό σταθμό της Δανάης. Που μας σερβίρανε καφεδάκι και χειροποίητα γλυκάκια χωρίς ζάχαρη και έφερναν πολυθρονίτσες για να κάτσουν οι πιθανές εγκυμονούσες μαμάδες. Και ανάβανε και αρωματικά στικς για την ατμόσφαιρα. Και συζητούσαμε με άνεση θέματα που μας καίγανε όλους, όπως «Το παιδί μου δεν τρώει σπανακόρυζο. Πείτε μου πώς να το χειριστώ».
Εν πάση περιπτώσει, σε αυτήν την πρώτη συνάντηση με τις δασκάλες, ενημερωθήκαμε (όσοι μπορούσαν να ακούσουν, οι υπόλοιποι ρωτούσαμε τους διπλανούς μας να μας πουν τι άκουσαν) πως τα επιπλέον παιδιά που «περισσεύουν» θα στεγαστούν σε μια τάξη του Δημοτικού. Ο εξοπλισμός για την τάξη αυτή είχε φτάσει το προηγούμενο απόγευμα. Επομένως δεν είχε ετοιμαστεί ακόμη και τα παιδιά θα συστεγάζονταν για κανα-δυο μέρες όλα μαζί σε μια τάξη! Αυτό μάλλον εννοούσε ο Δήμαρχος όταν έλεγε “Όλα θα τακτοποιηθούν, μην ανησυχείτε”.
Την επόμενη μέρα, όταν παρέλαβα τη Δανάη και προσπάθησα να μάθω πώς τα πέρασε μου είπε πως δεν έφαγαν δεκατιανό όλα τα παιδιά μαζί γιατί δεν έφταναν τα τραπεζάκια για όλους.
– Και οι υπόλοιποι τι κάνατε όταν οι άλλοι έτρωγαν;
– Πίναμε νερό!
(Αχ, τι τέλεια! Πολύ καλό για την ενυδάτωση!)
Πλέον, έχουμε φτάσει στο φανταστικό επίπεδο να έχει ετοιμαστεί η επιπλέον τάξη, να λειτουργεί κανονικά και να έχουν όλα τα παιδιά και τραπεζάκια και καρεκλάκια! Όαση!
Όσο για το ολοήμερο, ξεκίνησε να λειτουργεί κανένα 20ήμερο μετά την έναρξη του σχολείου. Μαντέψτε… λόγω έλλειψης προσωπικού φυσικά! Γιατί, ενώ μέχρι και οι πέτρες ξέρουν πως τα σχολεία ανοίγουν στις 11 του Σεπτέμβρη, οι κρατικοί μηχανισμοί ξεκινάνε να κινούνται κάποια στιγμή. Αργά και βασανιστικά.
Παρόλα αυτά, όμως, παρά τα παρατράγουδα, παρά τις καθυστερήσεις και τις κωλυσιεργίες, παρά τις τουαλέτες εφορίας, παρά την αυλή-δείγμα, η κόρη μου πηγαίνει κι έρχεται πολύ χαρούμενη στο σχολείο. Κάθε μέρα μου λέει πόσο ωραία τα περνάει, πως έχει κάνει φίλους και πως η δασκάλα της είναι πολύ καλή και την αγαπάει!
Όταν τη ρώτησα δε, ποια αυλή της αρέσει περισσότερο, η παλιά ή η καινούρια, “Μάντεψε!” μου λέει! Τι να πω; Δεν ήθελα να πάρω θέση η δόλια! “Η καινούρια βέβαια!” μου απάντησε περιχαρής! “Αφού μαμά έχει και κάστρο με πριγκίπισσες, δεν το πρόσεξες;” “Αχ ναι, αγάπη μου, βέβαια, δεν το είχα προσέξει!”
Αυτό που θέλω να πω είναι πως τα παιδιά προσαρμόζονται πολύ πιο γρήγορα από εμάς. Δεν τα πολυνοιάζει αν η αυλή έχει σπασμένα παιχνίδια ή υπερπολυτελείς κατασκευές. Αν τα παιχνίδια είναι τελευταίας κοπής της σχολής Waldorf ή παλιά παραδοσιακά που πιθανά με τα ίδια έπαιζε και η δική μας γενιά. Τα νοιάζει να είναι σε ένα περιβάλλον με αγάπη, με φροντίδα, με άλλα παιδάκια. Να παίζουν και να γελάνε, να μαθαίνουν καινούρια πράγματα και να περνάνε καλά.
Επίσης, να πω ότι έγινε και η πρώτη συνάντηση γονέων και ω, ναι, και καφέ είχαν και κουλουράκια είχαν. Μέχρι και προτζέκτορα είχαν! Και κυρίως αυτό που είχαν ήταν άνθρωποι με πολλή όρεξη και διάθεση να προσφέρουν. Άνθρωποι που μοιάζει να προσπαθούν καθημερινά να ξεπεράσουν τις σκοπέλους του δημοσίου συστήματος για να κάνουν όσα περισσότερα μπορούν για τα παιδιά μας.
Και κάπως έτσι μου πέρασαν όλες οι τύψεις που έστειλα το παιδί μου στο Δημόσιο σχολείο και δεν έκανα το σκατό μου παξιμάδι για να τη στείλω σε ένα καλό ή έστω καλούτσικο ιδιωτικό!
Και τώρα που τα ξανασκέφτομαι όλα λίγο πιο νηφάλια, νιώθω πως κάναμε το σωστό. Γιατί επιλέγοντας να στείλουμε τα παιδιά μας στο Δημόσιο σχολείο θα μας επιτρέψει και τις βόλτες μας να κάνουμε χωρίς να υπολογίζουμε το κάθε έξοδο, και τις εκδρομές μας να πηγαίνουμε χωρίς να το πολυσκεφτόμαστε, και γενικά να ζούμε όμορφα και άνετα τις οικογενειακές μας στιγμές.
Και επιπλέον, τα παιδιά μας θα ζήσουν τη γειτονιά γεμάτη φιλικά και οικεία πρόσωπα, θα πηγαινοέρχονται στο σχολείο παρέα με τους φίλους τους, που θα τους συναντάνε ξανά και ξανά στο σούπερ μάρκετ και την πλατεία και δε θα περάσουν τα παιδικά και εφηβικά τους χρόνια κρεμασμένα από το κλειδί του αυτοκινήτου της μαμάς και του μπαμπά.
Για μένα λοιπόν Δημόσιο vs ιδιωτικό 1-0!
Υ.Γ. Εύχομαι όλος αυτός ο ενθουσιασμός να διατηρηθεί για τα υπόλοιπα 12 χρόνια σχολικής ζωής που μας απομένουν (x2 παιδιά) και να μην βρεθώ αντιμέτωπη με ένα μελλοντικό άρθρο μου “Δημόσιο σχολείο, αυτή η λαίλαπα!”
