Η Ελιάνα Χρυσικοπούλου συνοδεύει τις κόρες της στον παιδικό σταθμό και καταγράφει εικόνες και συναισθήματα.
Μου φαίνεται απίστευτο πως πριν λίγο καιρό είχα δύο μωρά στο σπίτι και τώρα τα βλέπω να περνάνε και τα δύο την πόρτα του Παιδικού Σταθμού – τον οποίο, βέβαια, τον αποκαλούμε Σχολείο, διότι μας κάνει να αισθανόμαστε μεγάλες και τρανές. Και παρότι όλο το καλοκαίρι προετοιμαζόμασταν ψυχολογικά για αυτό (η Βικτώρια έκανε και 15 μέρες προσαρμογή τον Ιούλιο) και είμαι σίγουρη πως στην πορεία θα το λατρέψουν, οι πρώτες μέρες μας εκεί αποδεικνύονται λίγο πιο δύσκολες από το αναμένομενο, για όλους μας.
5 αλήθειες για τις πρώτες μέρες στο σχολείο
1.Το πιο αστείο θέαμα είναι τα μικρά με τις τεράστιες τσάντες
Η τσάντα με την Peppa είναι δύο φορές σαν την Βικτώρια, αλλά παρ’ όλα αυτά επιμένει να την κουβαλάει μόνη της, είτε στην πλάτη, είτε σέρνοντας τη. Τη λατρεύει. Από τότε που την πήραμε την γεμίζει καθημερινά με βιβλία και κουκλάκια που ΠΡΕΠΕΙ να έχει μαζί της. Όλα αυτά, μέχρι που ξεκινήσαμε σχολείο: εκεί διαπίστωσε πως οι συμμαθητές της έχουν κι εκείνοι πολύχρωμες τσάντες με τέλεια σχέδια και φανταστικούς ήρωες κινουμένων σχεδίων, οπότε άρχισε να μουρμουράει «θέλω κι εγώ τα Σκυλάκια Δαλματίας», παράπονο που φυσικά εξελίχθηκε σε φουλ υστερικό κλάμα μέσα σε δευτερόλεπτα (καλωσορίσατε στα terrible twos, φίλες μου).
2.Στις νηπιαγωγούς θα έπρεπε να χορηγούνται δωρεάν ηρεμιστικά
Ο Κωστάκης κλαίει γιατί θέλει τη μαμά του, η Σοφούλα φωνάζει τη γιαγιά της που έφυγε, η Βικτώρια γιατί θέλει την τσάντα με τα Σκυλάκια Δαλματίας, ο Πανούλης έχει σταματήσει στη μέση της σκάλας και βγάζει τα παπούτσια του γιατί νομίζει ότι πάει σε παιδότοπο, η Εβελίνα έχει ανέβει σε έναν πάγκο και τραγουδάει το Let It Go από το Frozen. Και όλη αυτή τη φρενήρη κατάσταση καλούνται οι παιδαγωγοί, αυτές οι γκουρού της υπομονής και την αποδοχής, να τη συμμαζέψουν και να την οριοθετήσουν, υπό το άγρυπνο βλέμμα κάποιων μαμάδων που παραμένουν στον χώρο και παραμονεύουν ούτως ώστε αν καμιά δασκάλα ανεβάσει 0,01 ντεσιμπέλ τη φωνή της, να αναφέρουν στη διευθύντρια πως «οι πρακτικές της δεν συμφωνούν με τις αρχές τις ενσυναίσθησης».
3.Τα παιδιά φέρονται βάναυσα το ένα στο άλλο
Η μεγαλύτερη κόρη μου πήγε τρέχοντας να αγκαλιάσει μια φίλη της από την περσινή χρονιά και εκείνη της γύρισε επιδεικτικά την πλάτη. Δεν φταίει το παιδί: μπορεί να μην είχε όρεξη για αγκαλιές ή μπορεί τα φιλικά αισθήματα να μην είναι και τόσο αμοιβαία. Τα παιδιά λειτουργούν αυθόρμητα, χωρίς τους κανόνες ορθής κοινωνικής συμπεριφοράς από τους οποίους καταπιεζόμαστε οι υπόλοιποι. Κι εγώ θα ήθελα μερικές φορές να αποφύγω τις αγκαλιές κάποιων, αλλά τελικά, προκειμένου να μην παρεξηγηθώ, τους φιλάω κιόλας…
4.Το παιδί σου ενδέχεται να έχει δεύτερες σκέψεις
Διαβάστε τη συνέχεια στο missbloom.gr
