Όταν γίνεσαι μητέρα η ζωή σου αλλάζει, κι αυτό αυτό δεν είναι κάτι καινούργιο. Αυτό που δεν περίμενα ήταν ότι ο ερχομός του γιου μου θα άλλαζε τη ζωή του πατέρα μου τόσο δραματικά από το πρώτο δευτερόλεπτο που γεννήθηκε.
Ο μπαμπάς μου είχε ξεχωριστό χαρακτήρα. Θυμάμαι όταν ήμουν μικρή πόσο του άρεσε να παίζει μαζί μου. Με τραβούσε στο πάτωμα και κυλιόμασταν ατελείωτες ώρες, ενώ μεγαλώνοντας καθόταν πλάι μου και ακούγαμε μαζί μουσική ή βλέπαμε ταινίες. Ο πατέρας μου ήταν πάντα εκεί, ενεργός, παρών με όλη του την καρδιά.
Οι γονείς μου είχαν αρκετούς φίλους που ήταν μέρος της ζωής μας. Μαζί τους και με τα παιδιά τους ταξιδέψαμε πάρα πολύ. Χάρη σε αυτή την όμορφη συνήθεια νομίζω ότι έχω δει το μεγαλύτερο μέρος του κόσμου πριν ενηλικιωθώ.
Τα χρόνια πέρασαν και μεγαλώσαμε και οι δύο. Εγώ απομακρύνθηκα, ξεκίνησα μια νέα ζωή, βρήκα μια δουλειά που με κρατούσε πολύ απασχολημένη, έκανα νέους φίλους και ερωτεύθηκα. Και έτσι οι περιπέτειες με τους γονείς μου έγιναν λιγότερες και πιο αραιές. Ο μπαμπάς μου έγινε πιο “βαρύς” και άρχισε να κοιμάται νωρίτερα. Η ζωή, μας μεγάλωσε όλους, όπως είναι φυσικό και δεν είχαμε τη δύναμη, ούτε και το χρόνο, να ακολουθήσουμε τους παλιούς μας ρυθμούς.
Μέχρι που παντρεύτηκα και έμεινα έγκυος.
Την ημέρα που ανακοίνωσα στους γονείς μου ότι περιμέναμε αγοράκι, ήδη αισθάνθηκα πως ο ερχομός αυτού του μωρού θα άλλαζε για πάντα τη ζωή του πατέρα μου. Μετά από όλα αυτά τα χρόνια, τελικά θα ήταν σε θέση να “κακομάθει” κάποιον περισσότερο από ό,τι “κακόμαθε” εμένα. Το καλύτερο όλων όμως ήταν πως ο μπαμπάς μου θα γευόταν και την εμπειρία ενός αγοριού μιας και εγώ ήμουν μοναχοπαίδι.
Από την πρώτη μέρα αγόρασε στον εγγονό του έναν ποδοσφαιρικό πουκάμισο που θα του ταίριαζε όταν θα γινόταν 14 ετών… Τόσο μεγάλος ήταν ο ενθουσιασμός του.
Βλέποντας τον να αλληλεπιδρά κάθε μέρα με το γιο μου η χαρά μου είναι απερίγραπτη.
Στην αρχή, φοβόταν να πιάσει τον εγγονό του καθώς νόμιζε πως είχε ξεχάσει πώς κρατάνε ένα μωρό και ανησυχούσε ότι θα τον ζούλαγε αρκετά. Με τον καιρό τα θυμήθηκε όλα. Τον κρατούσε αγκαλιά, τον κοίμιζε, του τραγουδούσε, του έκανε γκριμάτσες και δεν χόρταινε να κοιτάζει αυτόν τον μικροσκοπικό άνθρωπο. Όταν άρχισε να περπατά ο μικρός, ο πατέρας μου τον ακολουθούσε κατά πόδας, και του έδειχνε τον μικρό κόσμο του σπιτιού. Αργότερα άρχισαν τις βόλτες και τις φιλίες με τις γάτες και τα σκυλιά της γειτονιάς.
Κάθε μέρα που περνάει, η αγάπη του μπαμπά μου για τον γιο μου μεγαλώνει όλο και περισσότερο.
Τώρα που είναι παιδί 8 χρονών περνούν πολύ χρόνο μαζί. Βλέπω τον μπαμπά μου να κάνει τα ίδια πράγματα που τον θυμάμαι να κάνει μαζί μου ως παιδί και συγκινούμαι απίστευτα. Τον βλέπω να ξανανιώνει, να γίνεται πάλι παιδί δίπλα στον εγγονό του, να φτιάχνει ιστορίες, να γκουγκλάρει ειδήσεις για να τις δείξει στον μικρό, να τρέχει μαζί του σαν μικρό παιδί. Ο πατέρας μου βρήκε και πάλι έναν στόχο, έναν σκοπό και αυτό τον κρατάει ζωντανό. Από την άλλη ο γιος μου έχει την τύχη να απολαμβάνει την παρέα ενός παππού γεμάτου ζωή, φαντασία και κέφι για παιχνίδι και νέες περιπέτειες.
Ελπίζω ο πατέρας μου να ζήσει πολλά χρόνια, όσα περισσότερα γίνεται για να χαρεί τον εγγονό του αλλά και γιατί θέλω ο γιος μου να κρατήσει στην καρδιά του όλες αυτές τις εικόνες που του χαρίζει καθημερινά απλόχερα ο πατέρας μου.
Απόδοση Έλενα Θάνου από mother.ly
