Η γυναίκα μου συχνά μου υπενθυμίζει πως η συμπεριφορά αλλά και η διάθεσή της επηρεάζει καθοριστικά όλα τα μέλη της οικογένειας που ζούμε κάτω από την ίδια στέγη. Ξέροντας λοιπόν πόσο μεγάλη ευθύνη είναι κάτι τέτοιο, είναι ιδιαίτερα προσεκτική σε καθημερινή βάση και προσέχει τι θα πει, πως θα συμπεριφερθεί, έχοντας πάντα στο μυαλό της πως κάθε ενέργειά της έχει αντίκτυπο στα παιδιά. Εξάλλου, είναι γνωστό πως όσα λόγια κι αν πούμε, αυτό που πραγματικά διδάσκει τα παιδιά, είναι το παράδειγμά μας.
Μία νέα έρευνα που πραγματοποιήθηκε από το Πανεπιστήμιο του Michigan, έρχεται να αλλάξει τα δεδομένα καθώς αποδεικνύει πως υπάρχουν ισχυροί σύνδεσμοι που ενώνουν (και) τη διάθεση των μπαμπάδων με την πνευματική υγεία και ανάπτυξη των παιδιών τους.
Στη μελέτη αυτή έλαβαν μέρος 730 νοικοκυριά, τα περισσότερα εκ των οποίων είχαν σχετικά χαμηλό εισόδημα, ενώ αυτό που εξετάστηκε σε βάθος και βρέθηκε στο επίκεντρο της έρευνας είναι τα άγχη και οι ανησυχίες που έχει να αντιμετωπίσει ένας γονέας.
Οι γονείς, λοιπόν, κλήθηκαν να συμπληρώσουν κάποια ερωτηματολόγια και να αξιολογήσουν κάποιες φράσεις που αναγράφονται, όπως για παράδειγμα:
“Αισθάνομαι συχνά να πνίγομαι κάτω από την πίεση των ευθυνών που έχω να αντιμετωπίσω ως γονέας”
ή
“Κάποιες φορές νομίζω πως το παιδί μου δε με συμπαθεί”.
Μέσα από τις απαντήσεις των μπαμπάδων, λοιπόν, οι ερευνητές διαπίστωσαν πως όταν το άγχος τούς κυριεύει και πολλές φορές δείχνουν ακόμα και σημάδια κατάθλιψης. Το νέο εδώ είναι ότι αυτή η κατάσταση επηρεάζει σε αρνητικό βαθμό την ανάπτυξη των γλωσσικών ικανοτήτων του παιδιού.
Όταν και οι δύο γονείς βρέθηκαν να έχουν χαμηλούς δείκτες γνωστικής λειτουργίας, τότε η πνευματική κατάσταση των μπαμπάδων και το άγχος τους φάνηκε να επηρεάζει περισσότερο τη γλωσσική ανάπτυξη των γιων τους συγκριτικά με τις κόρες τους.
Επίσης, αυτό που έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον είναι πως ακόμα και τις φορές που η μητέρα έχει θετικό αντίκτυπο προς τα παιδιά, ο ρόλος του πατέρα παραμένει εξίσου σημαντικός, αφού ασκεί κι αυτός την επιρροή του σε μεγάλο βαθμό.
Σύμφωνα με τη μελέτη, η πνευματική κατάσταση των γονιών έχει παρόμοια επίδραση σε προβλήματα συμπεριφοράς σε παιδιά που βρίσκονται σε νηπιακή ηλικία. Σε περίπτωση που ο πατέρας παρουσιάσει συμπτώματα κατάθλιψης, τότε είναι πιο πιθανό να επηρεάσει τις κοινωνικές δεξιότητες του παιδιού του από όταν τα συμπτώματα αυτά τα παρουσιάζει η μητέρα.
Η Claire Valloton που ήταν η επικεφαλής για τη διεξαγωγή αυτής της έρευνας κι εργάζεται ως καθηγήτρια στο πανεπιστήμιο του Michigan, σχολίασε τα ευρήματά της με την ακόλουθη δήλωση:
“Υπήρχε πάντοτε αυτή η αντίληψη πως ο ρόλος των μπαμπάδων μες στο σπίτι ήταν κάπως σαν συμπληρωματικός, πως δεν είχαν άμεση επίδραση στην ανάπτυξη των παιδιών τους και πως μόνο οι μαμάδες ήταν υπεύθυνες για αυτήν. Με την έρευνα αυτή αποδεικνύουμε πως κάτι τέτοιο δεν ισχύει, με τον πατέρα να έχει άμεση επιρροή στα παιδιά του σε τέτοιο βαθμό που τα επηρεάζει ακόμα και μακροπρόθεσμα”.
Η ομάδα των ερευνητών κατέληξε στο συμπέρασμα πως οι μπαμπάδες που έχουν μεγαλύτερο άγχος, έχουν την αίσθηση πως αυτό δεν επηρεάζει το παιδί τους κι αυτή τους η άγνοια οδηγεί τα παιδιά τους στο να έχουν γνωστικές δυσκολίες και προβλήματα συμπεριφοράς.
Αυτό που θα πρέπει να συγκρατήσουμε, σύμφωνα με την ερευνήτρια Tamesha Harewood, είναι πως ως μπαμπάδες είμαστε πολύ σημαντικοί για τα παιδιά μας, οπότε απαιτείται να είμαστε και πολύ προσεκτικοί. Παράλληλα, πρόσθεσε πως δε θα πρέπει να αισθανόμαστε πως πληγώνεται ο αντρικός μας εγωισμός σε περίπτωση που χρειαστούμε και ζητήσουμε τη βοήθεια κάποιου ειδικού.
Μετάφραση και επιμέλεια Μπαμπασιάτης
Πηγή: parents.com
