Το δώρο που πολλοί μπαμπάδες θα ήθελαν για τη Γιορτή του Πατέρα είναι να μην τους ασκείται (άδικη) κριτική για τον τρόπο με τον οποίο συμπεριφέρονται ως γονείς στα παιδιά τους.
Σύμφωνα με έρευνα του πανεπιστημίου του Michigan (με πάνω από 700 άτομα να συμμετέχουν των οποίων τα παιδιά είναι το πολύ έως 13 ετών) σχεδόν οι μισοί πατέρες έχουν δεχτεί κριτική για τις επιλογές τους ως γονείς σχετικά με οτιδήποτε, από το τι φαγητό δίνουν στο παιδί τους μέχρι και για τον τρόπο που παίζουν μαζί του.
Αν και αρκετοί από αυτούς αντιδρούν στην κριτική με θετικό τρόπο, είτε αναθεωρώντας τις πράξεις τους (το 49% από αυτούς) είτε ψάχνοντας για περισσότερες πληροφορίες σχετικά με το θέμα (το 40%) για να δουν αν έχουν αυτοί δίκιο ή οι επικριτές τους, οι υπόλοιποι έχουν κάποια αρνητική αντίδραση όπως μαθαίνουμε από το C.S. Mott Children’s Hospital National Poll on Children’s Health του Πανεπιστημίου του Michigan το οποίο διεξήγαγε την έρευνα.
Πάνω από το 25% των ερωτηθέντων απάντησαν πως η κριτική τους κάνει να έχουν λιγότερη αυτοπεποίθηση ως γονείς, ενώ 1 στους 5 εξ αυτών δήλωσε πως τους αποθαρρύνει από το να έχουν έναν πιο ενεργό ρόλο στην ανατροφή των παιδιών τους. Το 43% μάλιστα πιστεύει πως η κριτική την οποία δέχονται είναι άδικη τις περισσότερες φορές!
Σύμφωνα με τη Sarah Clark – καθηγήτρια του Πανεπιστημίου του Michigan με ειδικότητα στην έρευνα της Παιδιατρικής – που διηύθυνε την έρευνα:
“Oι πατέρες που αγαπάνε και συμμετέχουν από νωρίς στην ανατροφή των παιδιών τους, έχουν θετικό αντίκτυπο στην ανάπτυξή τους. Δεχόμενοι κριτική για αυτό που κάνουν ωθούνται στο να ψάξουν παραπάνω πληροφορίες για το πώς να εξασκήσουν καλύτερα το ρόλο τους ως γονείς, ωστόσο όταν αυτή είναι υπερβολική υπάρχει το ενδεχόμενο να τους αποθαρρύνει από το να εμπλακούν περισσότερο. Τα μέλη της οικογένειας και κυρίως, ο άλλος γονιός πρέπει να δεχτούν ότι ένα διαφορετικό, από το δικό τους, στυλ συμπεριφοράς ενός γονέα προς το παιδί του δε σημαίνει απαραίτητα πως είναι ανακριβές ή λανθασμένο”.
Ο συχνότερος λόγος για τον οποίο ασκείται κριτική στους μπαμπάδες, σύμφωνα με την έρευνα, είναι ο τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίζουν το θέμα της πειθαρχίας.
Είναι αρκετά συνηθισμένο για τους γονείς να διαφωνούν σε θέματα όπως: από ποια ηλικία κι έπειτα το παιδί θα πρέπει να ακολουθεί ορισμένους κανόνες ή ποιες θα είναι οι συνέπειες σε περίπτωση που τους παραβαίνει. Ωστόσο έχει μεγάλη σημασία σε ζητήματα σαν κι αυτό να καταλήξουν κάπου από κοινού.
“Η αντιμετώπιση της ανάρμοστης συμπεριφοράς ενός παιδιού, είναι μία από τις μεγαλύτερες προκλήσεις για τους γονείς και πολλές φορές ο καθένας τους έχει διαφορετική άποψη σχετικά με το τι πρέπει να κάνουν. Η ασυνέπεια μεταξύ των γονέων σχετικά με την αντίδρασή τους απέναντι στη συμπεριφορά του παιδιού τους είναι ικανή να στείλει ανάμεικτα, μπερδεμένα μηνύματα προς αυτό, ενώ παράλληλα μπορεί να προκαλέσει σύγκρουση στη μεταξύ τους σχέση”.
Η δεύτερη πιο δημοφιλής κατηγορία του “dad shaming” (όπως είναι γνωστό παγκοσμίως το φαινόμενο της κακής κριτικής στους μπαμπάδες) είναι η διατροφή του παιδιού με το 40% περίπου των ερωτηθέντων να δηλώνουν πως τους ασκήθηκε κριτική για το τι δίνουν στα παιδιά τους να φάνε. 1 στους 3 δήλωσε πως δέχονται κριτική στο ό,τι είναι σκληροί απέναντι στα παιδιά τους με το ίδιο ποσοστό επίσης να δηλώνει πως κατηγορούνται πως δεν δείχνουν ιδιαίτερη προσοχή προς αυτά.
Άλλα πεδία που τους ασκούν κριτική είναι ο ύπνος των παιδιών (24%), η εμφάνιση (23%) και η ασφάλειά τους (19%).
Η πιο κοινή μορφή κριτικής προέρχεται από την ίδια την οικογένεια με το 44% να είναι από τον άλλο γονιό.
“Σε κάποιες περιπτώσεις κυριαρχεί η αντανάκλαση του στερεότυπου των δύο φύλων όπου η μητέρα λογίζεται ως εκείνη που παρέχει φροντίδα “από τη φύση”, ενώ ο πατέρας έχει περιορισμένη γονική δυνατότητα και χρειάζεται κάποιον να τον επιβλέπει και να τον διορθώνει. Όταν αυτό συμβαίνει, ακόμα και μικρές διαφορές μεταξύ τους μπορεί να οδηγήσουν σε συγκρούσεις για το ποιος είναι ο σωστός τρόπος ανατροφής”.
“Οι τοπικοί κοινωνικοί κανόνες, οι δυναμικές εντός της οικογένειας, καθώς και η προηγούμενη εμπειρία από τον δικό τους πατέρα, διαμορφώνουν τον τρόπο με τον οποίο συμπεριφέρεται ο μπαμπάς απέναντι στο παιδί του, ενώ επηρεάζουν και τις προσδοκίες των άλλων σχετικά με το πώς θα πρέπει να είναι αυτός”.
Το ίδιο ισχύει και για την περίπτωση που τους ασκείται κριτική ότι είναι σκληροί απέναντι στα παιδιά τους ή δεν τους δίνουν ιδιαίτερη προσοχή. Οι πατέρες πολύ συχνά παίζουν “σκληρά παιχνίδια” μαζί με τα παιδιά και πολλές φορές μπορεί να παρεξηγηθούν από τις μητέρες των παιδιών ή άλλους ενήλικες πως δεν τα προστατεύουν, όπως θα έπρεπε, από το να τραυματιστούν.
Οι παππούδες και γιαγιάδες είναι (μετά τη μητέρα) αυτοί που ασκούν πιο συχνά κριτική με ποσοστό 24%, ενώ ακολουθούν οι φίλοι των μπαμπάδων με μόλις 9%.
9 στους 10 πατέρες πιστεύουν, σύμφωνα με την έρευνα, πως οι περισσότεροι μπαμπάδες είναι άρτιοι στον τρόπο που συμπεριφέρονται στα παιδιά τους. Ωστόσο κάποιοι εξ αυτών δηλώνουν πως άλλοι ενήλικες δεν εγκρίνουν το πως ακριβώς συμπεριφέρονται ως γονείς. Το 11% δήλωσε πως ένιωθαν πως οι δάσκαλοι υπέθεσαν πως οι ίδιοι δε γνωρίζουν τις ανάγκες και τη συμπεριφορά των παιδιών τους, ενώ το 12% πως ένας γιατρός ή μία νοσοκόμα έκριναν πως δεν είναι ενήμεροι για την υγεία τους.
Σχεδόν 1 στους 4 δήλωσε πως νιώθουν ότι μένουν εκτός από την επικοινωνία σχετικά με τις δραστηριότητες των παιδιών τους.
“Είναι πολύ σημαντικό διάφοροι επαγγελματίες και άλλα μέλη της οικογένειας να μην κάνουν τους μπαμπάδες να αισθάνονται άσχετοι με το τι συμβαίνει στα παιδιά τους. Πολλοί πατέρες αισθάνονται πως οι επαγγελματίες που έρχονται σε επαφή με τα παιδιά τους απορρίπτουν τον τρόπο με τον οποίο λειτουργούν ως γονείς. Ακόμα και η ήπια μορφή κριτικής μπορεί να ταράξει την εμπιστοσύνη των πατέρων, στέλνοντας τους μήνυμα πως ο ρόλος τους ως γονέας δεν είναι ιδιαίτερα σημαντικός. Οι επαγγελματίες καθώς και τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας, θα πρέπει να προσέχουν τα σχόλια ή την κριτική που μπορεί να κάνουν τους μπαμπάδες να αισθανθούν πως δεν γνωρίζουν τον “σωστό τρόπο” να συμπεριφερθούν ως γονείς απέναντι στο παιδί τους”.
Μετάφραση και επιμέλεια: ΜπαμπΑσιάτης
Πρωτότυπο κείμενο εδώ.
