«Μη κάθεστε έξω από την πόρτα του παιδικού δωματίου όσο κλαίει το μωρό σας ενώ το μόνο που θέλει είναι να σας νιώσει κοντά του. Πηγαίνετε δίπλα του. Όσες φορές κι αν χρειαστεί. Δείξτε του ότι μπορεί να εμπιστευθεί τους ανθρώπους, ότι μπορεί να εμπιστευθεί το περιβάλλον του, ότι ζούμε σε έναν καλό κόσμο».
Peggy O’Mara
Υπάρχουν πολλοί εκεί έξω που πιστεύουν ότι η παρηγοριά, η αγάπη, η στήριξη και η αγκαλιά είναι επιβράβευση. Ο ορισμός, όμως, της επιβράβευσης είναι ότι αυτή «προσφέρεται ως αναγνώριση κάποιας υπηρεσίας, προσπάθειας ή επιτυχίας». Η αγάπη και η φροντίδα, λοιπόν, πρέπει να προσφέρονται στα παιδιά μόνο όταν τις κερδίζουν ή πρέπει να δίνονται ελεύθερα;
Δεν θα έπρεπε να υπάρχει καν αυτό το δίλημμα.
Αν τα παιδιά είναι νευριασμένα ή στενοχωρημένα κι εμείς αρχίσουμε να τα παρηγορούμε, για κάποιους σημαίνει ότι τα επικροτούμε για την άσχημη συμπεριφορά τους.
Όμως, εγώ δεν συμφωνώ. Δεν λειτουργεί καθόλου έτσι.
Αν επικεντρωνόμαστε μόνο στη συμπεριφορά τους για να διδάξουμε σωστούς τρόπους, κάτι κάνουμε λάθος. Οι άνθρωποι είναι πολύ πιο περίπλοκοι από μερικές κακές συμπεριφορές.
Μία «κακή» συμπεριφορά δεν προέρχεται χωρίς λόγο, έχει ΠΑΝΤΑ κάποια αιτία, ακόμα κι αν κάποιες φορές δεν μπορείς να την εντοπίσεις εύκολα.
Αλλά ας το σκεφτούμε κι αλλιώς: η συναισθηματική ισορροπία των παιδιών μας δεν είναι πιο σημαντική από την «υπακοή»;
Πολλοί γονείς φοβούνται ότι τα παιδιά μπορεί να τους κάνουν ό,τι θέλουν και ότι έτσι θα δώσουν το μήνυμα ότι ενισχύουν την κακή συμπεριφορά τους. Δεν θέλουμε τα παιδιά μας να μάθουν να διαχειρίζονται τα συναισθήματά τους, να ξέρουν ότι μπορούν να έρχονται σε εμάς όποτε χρειάζονται τη βοήθειά μας και ότι μπορούν να μας εμπιστευτούν;
Το να μην τους δείχνουμε την αγάπη μας δεν είναι ο πιο λογικός τρόπος για να το πετύχουμε αυτό.
Δεν μου αρέσει να ακούω ότι η υπερβολική φροντίδα μπορεί να κάνει κακό στο παιδί.
Δεν μου αρέσει να ακούω πως είναι λάθος να παρηγορείς ένα στενοχωρημένο ή ανήσυχο παιδί επειδή με αυτόν τον τρόπο ενθαρρύνεις την ίδια συμπεριφορά στο μέλλον. Αυτό δεν είναι αλήθεια. Δεν σημαίνει ότι παραδίνεσαι. Μπορείς εκείνη την ώρα να βάλεις όρια και παράλληλα να βοηθήσεις το παιδί να κατανοήσει και να αντιμετωπίσει τα συναισθήματά του.
«Καταλαβαίνω ότι έχεις στενοχωρηθεί. Θες να συνεχίσεις να χοροπηδάς πάνω στο κρεβάτι. Δείχνει να έχει πλάκα».
Μπορείς να του δείξεις ότι καταλαβαίνεις πώς νιώθει χωρίς αυτό να σημαίνει πως πρέπει να αλλάξεις τον τρόπο πειθαρχίας ή τους κανόνες που έχεις θέσει ως γονιός.
Η ενσυναίσθηση είναι ο καλύτερος τρόπος να του δείξεις ότι όλα τα συναισθήματα επιτρέπονται κι ότι τίποτα δεν είναι πολύ «μεγάλο» για σένα. Μ’ αυτόν τον τρόπο θα καταλάβει ότι μπορεί να βασίζεται πάνω σου και θα νιώσει την ασφάλεια που έχει ανάγκη.
Φανταστείτε λίγο να νιώθατε όπως εκείνα και επιπλέον να νιώθατε μόνοι, να νομίζετε ότι κανείς δεν σας καταλαβαίνει, να αισθάνεστε ντροπή ή να νομίζετε ότι σας κατακρίνουν. Είναι δική μας υποχρέωση να μάθουμε στα παιδιά να δέχονται τα συναισθήματά τους και να μην τα απορρίπτουμε μόλις προκύπτει η πρώτη δυσκολία. Δεν μπορείς να διαχειριστείς τα συναισθήματά σου αν πρώτα δεν αφεθείς να τα νιώσεις!
Ξεχάστε τα «πρέπει» και τα «μη».
Πηγαίνετε να παρηγορήσετε το παιδί σας που εκείνη την ώρα που περνά δύσκολα.
Ρωτήστε το πώς μπορείτε να το βοηθήσετε, δείξτε του ότι αναγνωρίζετε τα συναισθήματά του. Δείτε τι θα γίνει μόλις νιώσει ότι το ακούτε, ότι καταλαβαίνετε και είστε εκεί για να το στηρίξετε.
Η σχέση σας θα γίνει πιο δυνατή αν αρχίσετε να «δουλεύετε» με αυτόν τον τρόπο και σταματήσετε να το «τιμωρείτε» για τη συμπεριφορά του.
Η παρηγοριά, η φροντίδα και η αγάπη δεν προκαλούν κακές συμπεριφορές.
Η παρηγοριά, είναι πάντα απαραίτητη».
Πρωτότυπο άρθρο, εδώ
