Το γεγονός ότι τα παιδιά σήμερα μοιάζουν να εκδηλώνουν περισσότερο τον θυμό τους από ό,τι τα παιδιά παλιότερα, οφείλεται ίσως στο ότι αντιμετωπίζουν πολύ περισσότερα ερεθίσματα, επιλογές, απογοητεύσεις…
Τα παιδιά παλιότερα δεν γίνονταν θέαμα στα σούπερ – μάρκετ… επειδή δεν υπήρχαν σούπερ μάρκετ. Δεν ούρλιαζαν όταν έκλεινε η τηλεόραση, επειδή δεν υπήρχε τηλεόραση.
Τα παιδιά παλιότερα δεν έκαναν ολόκληρο θέμα επειδή η μητέρα τους είχε ξεχάσει να αγοράσει τα αγαπημένα τους δημητριακά… επειδή δεν είχαν αγαπημένα δημητριακά. Η μητέρα δεν ξεχνούσε το «καλό» κουτί, επειδή δεν υπήρχε καλό κουτί. Δεν υπήρχαν τόσες επιλογές, ούτε τόσες ευκαιρίες για τη δημιουργία προτιμήσεων.
Είναι βέβαιο ότι τα μικρά παιδιά στο Μπαγκλαντές ή στο Σουδάν δεν κάνουν φασαρίες, αλλά αυτό δεν συμβαίνει επειδή είναι πιο λογικά ή συνετά. Απλώς, δεν έχουν συνηθίσει το κουτί των δημητριακών και δεν βρίσκονται αντιμέτωπα με τον ίδιο κόσμο της αφθονίας.
Δεν έχουν αλλάξει τα παιδιά, αλλά το περιβάλλον τους. Κάποιες φορές ξεχνάμε ότι τα παιδιά δεν διαθέτουν τις κατάλληλες δεξιότητες για να αντιμετωπίσουν αυτήν την κοινωνία με την υπερβολή των ερεθισμάτων της.
Αντί να τα τιμωρούμε για τον τρόπο που αντιδρούν στο περιβάλλον που τα αναγκάζουμε να βρίσκονται, ο ρόλος μας θα μπορούσε να είναι να τα βοηθήσουμε να χειριστούν αυτό το άγχος, να «γυμνάσουμε» τον νου τους ώστε να διαχωρίζει τις πληροφορίες.
Απόσπασμα από το βιβλίο της Ιζαμπέλ Φιλιοζά, Τα δοκίμασα όλα
