Για τα χέρια της μητέρας που άνοιξαν στο κενό

Για τα χέρια της μητέρας που άνοιξαν στο κενό.

Πριν κρίνουμε τι συνιστά μια μητέρα ή όχι, ας σταθούμε για ένα λεπτό στο όνομα της.

Ποιος είναι ο ψυχικός ορισμός της μητέρας σήμερα;

Είναι η βιολογική της υπόσταση, η αναπαραγωγική της ιδιότητα, είναι το φύλο της ή είναι μια πιο ουσιαστική λειτουργία;

Μπορεί η κοινωνία σήμερα να κυοφορήσει και να προστατεύσει την μητρότητα;

Να γίνει μια Μητέρα που απλώνει τα χέρια της για να σώσει το παιδί της που κρέμεται στο κενό;

Αντέχουμε να γίνουμε χέρια γυμνά, χέρια που τείνουν προς άλλα χέρια, χέρια που υποστηρίζουν την ζωή μπροστά στην απύθμενη άβυσσο;

Η κάθε ζωή έχει ανάγκη να συναντήσει αυτά τα χέρια, τα χέρια που θα την σώσουν από την πτώση στο γκρεμό, που προκύπτει όπως αναφέρει ο Recalcati(2017) από την έλλειψη νοήματος.

Μητέρα είναι το όνομα του Άλλου, είναι ο καθένας από εμάς που δεν αφήνει να πέσει η ζωή στο κενό, που τη συγκρατεί με πείσμα, εμποδίζοντας την να συντριβεί, δίνοντας της νόημα.

Είναι αυτό που στην Φροϋδική θεωρία ονομάζεται ως “διασώστης-σωτήρας”, δηλαδή ένας μητρικός Άλλος, ο οποίος ξέρει να απαντήσει στην έκκληση ζωής, στην κραυγή μέσα στη νύχτα.

Αν ερχόμαστε στην ζωή όπως αναφέρει ο Λακάν και ο Φρόϋντ σε μια κατάσταση ανεπάρκειας και τρωτότητας, έκθεσης στο μη νόημα του πραγματικού, χρειαζόμαστε τα χέρια του Άλλου, την παρουσία του για να μας προφυλάξουν να μας προστατεύσουν από την πτώση.

Μητέρα είναι το όνομα του πρώτου “διασώστη-σωτήρα”, τα χέρια εκείνα που συγκροτούν και εμπεριέχουν, τα χέρια που απαντούν στην ζωή εκείνη που επιζητεί το νόημα.