Ο ρόλος του άντρα και της γυναίκας στο πλαίσιο της οικογένειας παραμένει ακόμα και στις μέρες μας αμφιλεγόμενος και προκαλεί αντιπαραθέσεις σε πολλά ζευγάρια.
Σίγουρα, έχουν γίνει αλματώδεις αλλαγές απ’ την εποχή όπου ο άντρας ήταν η κολόνα του σπιτιού, αυτός και μόνο ήταν υποχρεωμένος να δουλεύει και να συντηρεί την οικογένεια, ενώ ήταν αμέτοχος σε οτιδήποτε είχε σχέση με τις δουλειές του σπιτιού και την ανατροφή των παιδιών κι αντίστοιχα, απ’ την άλλη πλευρά, η γυναίκα δεν είχε το δικαίωμα για εργασία, καθώς έπρεπε να αφοσιωθεί εξ ολοκλήρου στη φροντίδα των παιδιών και του σπιτιού.
Ωστόσο, ίχνη από αυτές τις στερεοτυπικές αντιλήψεις ακόμα στοιχειώνουν μια οικογένεια, παρά το γεγονός ότι πλέον δεν υπάρχουν συγκεκριμένοι ρόλοι καθορισμένοι απ’ το κοινωνικό φύλο, όπως παλαιότερα, κι ότι κι οι δυο σύζυγοι μπορούν να δουλεύουν και να ασχολούνται με τα παιδιά και το σπίτι.
Σήμερα, έχουμε την τύχη να λέμε πως ο άντρας πλέον βοηθάει στις δουλειές του σπιτιού και στο μεγάλωμα των παιδιών.
Θα βοηθήσει τη γυναίκα, αν δεν προλαβαίνει η ίδια, στο συγύρισμα του χώρου τους, χωρίς προκατάληψη, και θα αφιερώσει περισσότερο χρόνο στα παιδιά, όχι μόνο παίζοντας και συζητώντας μαζί τους, αλλά αναλαμβάνοντας και τις δύσκολες ευθύνες και την απαραίτητη φροντίδα που απαιτεί η ανατροφή τους. Δεν είναι απλώς αυτός που θα φέρει τα λεφτά στο σπίτι, εφόσον κι οι γυναίκες έχουν πλέον αυτή τη δυνατότητα, αλλά συμμετέχει, όσο του το επιτρέπουν οι συνθήκες κι οι δικές του υποχρεώσεις, στις κοινές απαιτήσεις.
Όμως, παρά την ενίσχυση της ισότητας μεταξύ των δύο φύλων μέσα στην οικογένεια όπου η ανδρική φιγούρα αναλαμβάνει υποχρεώσεις που μέχρι πρότινος θεωρούνταν καθαρά γυναικείες, υπάρχουν ακόμα τριβές ως προς το ποια οφείλει να ‘ναι η συμβολή του άντρα στην οικογένεια και στο σπίτι.
Όπως προαναφέρθηκε, ο άντρας σήμερα βοηθάει στις δουλειές του σπιτιού, που άρα σημαίνει ότι απλώς προσθέτει μια παραπάνω ενέργεια, όποτε ευκαιρεί. Δεν καθίσταται υποχρέωσή του κι ούτε αν την παραλείψει μια φορά λόγω κωλύματος θα δημιουργηθεί πρόβλημα, καθώς θα τις αναλάβει η γυναίκα.
Αυτή η κατάσταση δημιουργεί την αίσθηση πως η συμβολή του είναι χαριστική.
Ωστόσο, μόνο χαριστική δε θα ‘πρεπε να θεωρείται, καθώς ως άτομο που ζει σε ένα σπίτι κι επομένως λερώνει, τρώει και μεγαλώνει παιδιά κατέχει ισάξιο μερίδιο ευθύνης κι ισόποσες υποχρεώσεις με το έτερο άτομο της οικογένειας. Δεν είναι απλώς ζήτημα φύλου αλλά κοινής λογικής, αφού όλα τα βάρη δεν είναι δυνατό να μετατοπίζονται μόνο σε ένα άτομο, αλλά πρέπει να υπάρχει μια ομοιόμορφη κατανομή των υποχρεώσεων.
Επομένως, το ρήμα «βοηθάω» χρειάζεται να εξελιχθεί σε «μοιράζομαι».
Η διαφορά έγκειται στο γεγονός ότι εφόσον ο άντρας έχει τις ίδιες ευθύνες με τη γυναίκα χρειάζεται να τις μοιράζονται μεταξύ τους ώστε να αλληλοβοηθιούνται. Με αυτόν τον τρόπο η συμβίωση γίνεται ευκολότερη αλλά και πιο δίκαιη, χωρίς να επωμίζεται ο ένας περισσότερα από ό,τι ο άλλος.
Δεν είναι μόνο θέμα να κατακτήσουμε την πολυπόθητη ισότητα μεταξύ των δυο φύλων, αλλά να γίνει κατανοητό πως είναι αχρείαστες οι ταμπέλες μέσα στην οικογένεια κι ότι το κάθε άτομο δε θα πρέπει να ‘χει καθαρά έναν συγκεκριμένο ρόλο μέσα σε αυτή λόγω βιολογικής ταυτότητας. Καμία δουλειά δεν πρέπει να προσδιορίζεται σαν αντρική ή γυναικεία, αλλά να συμβάλλουν κι οι δύο στις ανάγκες του σπιτιού και στην ανατροφή των παιδιών με ίση προσπάθεια.
Το κείμενο είναι της Αθηνάς Αναστασοπούλου και το διαβάσαμε στο pillowfights.gr
