H Ιωάννα Χριστοπούλου μιλά για τη διάγνωση λευχαιμίας, τη συμμετοχή της σε διεθνή μελέτη, τη διακοπή της θεραπείας και, τελικά, τον ερχομό ενός μωρού στη ζωή της.
Γνώρισα την Ιωάννα σε συνέντευξη Τύπου της Ελληνικής Αιματολογικής Εταιρείας σχετικά με την εντυπωσιακή εξέλιξη της «ίασης» σε κάποιους ασθενείς της χρόνιας μυελογενούς λευχαιμίας (ΧΜΛ). Η Ιωάννα ήταν εκεί έχοντας πάρει μέρος σε μια διεθνή μελέτη που έδωσε το «πράσινο φως» για τη διακοπή της θεραπείας, κρατώντας στην αγκαλιά της τον 3 μηνών γιο της. Της ζητήσαμε να μοιραστεί μαζί μας την ιστορία της.
Πώς έγινα μαμά μετά από διάγνωση λευχαιμίας
Η ιστορία μου
Λένε να εύχεσαι να μη σου δώσει ο Θεός όσα μπορείς να αντέξεις. Εμένα μου τα έδωσε. Στην ηλικία των 28 ετών έπρεπε να παλέψω γι’ αυτό που όλοι μας θεωρούμε δεδομένο: την υγεία μας. Έξι μήνες μετά από μια επέμβαση σκωληκοειδίτιδας ο γιατρός μου με έστειλε ξανά σε νοσοκομείο. Έπρεπε να βρεθεί άμεσα η αιτία που τα λευκά μου αιμοσφαίρια παρέμεναν ανεβασμένα. Μου έκαναν παρακέντηση οστού και με το κομμάτι του εαυτού μου στα χέρια μου πήγα στο Δημόκριτο για πιο εξειδικευμένες εξετάσεις.
07.07.2005 – Τα αποτελέσματα
Στον έβδομο όροφο του Ευαγγελισμού, στο γραφείο της γιατρού άκουσα τη διάγνωση: Χρόνια μυελογενής λευχαιμία = καρκίνος στο αίμα. Σοβαρό αλλά αντιμετωπίσιμο. Αιτία; Απότομη μεταβολή κατάστασης του DNA, σύμφωνα με τη γιατρό. Το είναι μου επαναστατούσε με λάθος τρόπο. Μέσα σ’ εκείνο το γραφείο μού ανακοίνωσαν ότι ξεκινάει η μάχη με το θεριό.
Η επόμενη μέρα
Στα αφτιά μου κουδούνιζαν οι πληροφορίες: Δεν υπάρχει ίαση, θα πρέπει να παίρνω τη φαρμακευτική αγωγή για όλη μου τη ζωή, όση είναι αυτή… Και φυσικά απαγορεύεται να αποκτήσω το παιδί για το φόβο της τερατογένεσης. Ξεκινώντας τη θεραπεία, οι πρώτοι 6 μήνες, μέχρι να αρχίσει να ρυθμίζεται η κατάσταση, ήταν οι πιο δύσκολοι. Φούσκωσα σαν μπαλόνι παίρνοντας 20 κιλά, είδα τα μαλλιά μου να με εγκαταλείπουν, ήθελα να κοιμάμαι 48 ώρες το 24ωρο… Το μόνο που αντίκριζα μπαίνοντας σε ένα χώρο ήταν μάτια γουρλωμένα από έκπληξη και χαμόγελα παγωμένα γι’ αυτό που ήμουν πια, ένα φάντασμα του εαυτού μου.
Η αποδοχή
Με τη βοήθεια του ψυχολόγου μου και της μουσικοθεραπείας πέρασα τα στάδια της θλίψης (άρνηση, θυμός, διαπραγμάτευση, κατάθλιψη και αποδοχή) και αποφάσισα ότι δε «φοβάται ο Γιάννης το θεριό, αλλά το θεριό τον Γιάννη». Δε σταμάτησα στιγμή να δουλεύω, να γυμνάζομαι και να δραστηριοποιούμαι, ακόμα περισσότερο από πριν, χωρίς φόβο για το τι μου επιφυλάσσει το μέλλον – ήμουν σίγουρη ότι θα ήταν καλό κι εγώ θα το έκανα καλύτερο.
Η ανατροπή
Οχτώ χρόνια μετά, για ακόμα μία φορά τα δεδομένα στη ζωή μου θα άλλαζαν. Νέες μελέτες έδειξαν ότι τελικά το φάρμακο φέρνει την ίαση και ήμουν η ιδανική υποψήφια να το διακόψω, παίρνοντας μέρος σε διεθνή τριετή μελέτη. Εάν η ΧΜΛ επέστρεφε στη διάρκεια της διακοπής, θα άρχιζα ξανά το χάπι και πολύ σύντομα θα επανερχόμουν στην κατάσταση που βρισκόμουν πριν τη διακοπή με ελάχιστες παρενέργειες. Και κάπως έτσι, απλά, χωρίς να έχω να χάσω κάτι, αρχές του 2013 πήρα την απόφαση να σταματήσω το φάρμακο, να δοκιμάσω τον εαυτό μου και τις αντοχές μου, να μάθω να ζω ξανά χωρίς τον καρκίνο. Τα 3 αυτά χρόνια οι επισκέψεις στο νοσοκομείο ήταν συχνές, στην αρχή κάθε μήνα, μετά κάθε 40 ημέρες και τέλος κάθε τρίμηνο.
Ενός καλού μύρια έπονται
Οι καλές εκπλήξεις όμως δεν είχαν τελειώσει. Φέτος το καλοκαίρι έφερα στον κόσμο ένα υγιέστατο αγοράκι. Ήταν το πιο δύσκολο πράγμα που έχω κάνει στη ζωή μου αλλά και το πιο όμορφο. Τόσα χρόνια, κάθε μέρα προσπαθούσα να βρω κάτι για να χαμογελάσω, τώρα έχω το γιο μου. Σήμερα που γράφω αυτές τις γραμμές έχουν περάσει σχεδόν 6 χρόνια που το «θεριό» έχει εξοριστεί, βιώνω το θαύμα της μητρότητας και νιώθω ασφαλής στην αγκαλιά του συντρόφου μου. Συνεχίζω τις εξετάσεις μου κάθε 6 μήνες και είμαι πιο σίγουρη από ποτέ ότι, ακόμα και αν ο καρκίνος επιστρέψει, εγώ θα τον πολεμήσω για ακόμα μία φορά και πιο δυνατά από πρώτα, γιατί τώρα δεν έχω μόνο εμένα να φροντίζω.
Τι είναι η χρόνια μυελογενής λευχαιμία
Πρόκειται για μια κακοήθεια όπου τα λευκά αιμοσφαίρια από 5.000 φτάνουν ταχύτατα στον αριθμό των εκατοντάδων χιλιάδων. Η κακοήθεια αυτή ξεκινά από το μυελό των οστών και οφείλεται γενετικά σε τυχαία ανταλλαγή τμημάτων μεταξύ δύο χρωμοσωμάτων. Συνδέεται με ένα ελαττωματικό χρωμόσωμα που λέγεται Φιλαδέλφεια, το οποίο παράγει μια πρωτεΐνη που ωθεί τα λευκά αιμοσφαίρια να παράγονται ακατάπαυστα.
shape.gr
