Πολλοί γονείς νομίζουν πως κάνουν μεγάλη χάρη στα παιδιά τους κρατώντας τα διαρκώς απασχολημένα.
Γεμίζουν τον χρόνο των παιδιών τους μετά το σχολείο με ποδόσφαιρο και τένις, μπαλέτο και ρυθμική, πιάνο και βιολί. Τα παιδιά τρέχουν από την μια δραστηριότητα στην άλλη, αλλά ποτέ δεν έχουν χρόνο για να σκεφτούν, να παίξουν και να ανακαλύψουν ποια είναι όταν μένουν μόνα τους. Όλος αυτός ο εμπλουτισμός μπορεί να είναι καλός, αλλά οι γονείς πρέπει επίσης να χαρίζουν πού και πού στα παιδιά τους το δώρο της μοναξιάς.
Ως ενήλικοι, πολλοί συνεχίζουν το μοτίβο της πολυάσχολης ζωής, κομπάζοντας για το πόσα κάνουν μέσα στη μέρα και πόσο λίγο κοιμούνται. Η πολυδραστηριότητα έχει γίνει μέρος της καθημερινής ζωής, και η ζωή σε μεγάλες ταχύτητες δίχως χρόνο για ανάπαυση, στοχασμό και ανάκτηση δυνάμεων αποτελεί πια κανόνα. Αυτό το πρόβλημα υπάρχει εδώ και πολύ καιρό.
Ο Μπάπου (Μαχάτμα Γκάντι) πίστευε ότι δεν χρειάζεται να κάνουμε τη ζωή ταχύτερη – πρέπει να την κάνουμε πιο γαλήνια. Οι υπολογιστές, τα έξυπνα κινητά και οι ψηφιακές εφαρμογές έχουν αυξήσει τους ρυθμούς της ζωής μας, και δεν πρέπει να μας προκαλεί έκπληξη το γεγονός πως αυτές οι εξελίξεις συνοδεύονται και από πολλά μειονεκτήματα.
Μπορούμε να επικοινωνούμε με ανθρώπους από χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά μέσα σε ένα δευτερόλεπτο, αλλά τα μεγάλα περιγραφικά γράμματα που γράφαμε κάποτε, γεμάτα λεπτομέρειες για την οικογένεια και το περιβάλλον μας, έχουν κυρίως αντικατασταθεί από σύντομα και πρακτικά ηλεκτρονικά μηνύματα. Πιστεύει στ’ αλήθεια κανείς ότι η επικοινωνία με εικονίδια και φατσούλες θα βελτιώσει τις ανθρώπινες σχέσεις και θα συμβάλει στην πανανθρώπινη κατανόηση και ειρήνη;
Το απόσπασμα είναι από βιβλίο «Το δώρο του θυμού – 11 μαθήματα ζωής από τον παππού μου Μαχάτμα Γκάντι», εκδόσεις Διόπτρα.
Διαβάστε επίσης:
Γιατί οι γονείς σέρνουν τα παιδιά τους από την μία δραστηριότητα στην άλλη;
Αφήστε τα παιδιά σας να βαρεθούν
