Ο συγγραφέας Τσακ Μίλλερ έφτιαξε ένα blog όταν πέθανε ξαφνικά η μικρή του κόρη Ρούμπι. Ήταν ο τρόπος του για να παλέψει τη μεγάλη θλίψη και μέσα από αυτό βρήκε πολλούς γονείς που συμμερίζονταν τις σκέψεις του και είχαν τις ίδιες αγωνίες με εκείνον. Ενθαρρυμένος από την αποδοχή που είχαν τα κείμενα του συνέγραψε ένα βιβλίο για το πώς μπορούμε να γίνουμε πιο δυνατοί με τίτλο «Inside the Mind of an Iron Icon». Παρακάτω ακολουθούν κάποιες σκέψεις του.
Τα παιδιά μάς μαθαίνουν πώς να μην είμαστε κακοί άνθρωποι
Ποιοι είναι κακοί άνθρωποι; Στην ελληνική μυθολογία ο Κάκος ήταν γιος του θεού Ηφαίστου, μεγάλος ληστής και κακούργος. Ο Κάκος ήταν μισός γιγάντιος άνθρωπος και μισός σάτυρος, τον οποίο σκότωσε ο Ηρακλής.
Σύμφωνα με τα σύγχρονα λεξικά κακοί άνθρωποι είναι εκείνοι που κατέχονται από μοχθηρία και κακία. Όπως όμως αναρωτήθηκε πρόσφατα ένας φίλος μου, «γιατί είμαστε τόσο κακοί ο ένας στον άλλον;».
Και η αλήθεια είναι ότι δεν θα περίμενε κανείς ένα τέτοιο σχόλιο από έναν σωματώδη τύπο με μούσια, ξυρισμένο κεφάλι και τατουάζ. Κάποιον που ξέρει πώς να παλέψει και ενίοτε έχει υπάρξει και ο ίδιος κακός απέναντι σε κάποιους. Οπότε αν η παραπάνω παρατήρηση προέρχεται από το δικό του στόμα, γίνεται κατανοητό ότι κάτι πηγαίνει πολύ λάθος.
Το μυαλό επιστρέφει συχνά στην 6χρονη κόρη μου που έχασαν πριν από αρκετά χρόνια εξαιτίας μιας σοβαρής ασθένειας. Και το σχόλιο του φίλου μου περί κακών ανθρώπων με ταξίδεψε και πάλι στο παρελθόν. Και σκέφτηκα ότι εκείνη, αλλά και όλα τα παιδιά του κόσμου δεν επιδεικνύουν κακή συμπεριφορά σε κάποιον από πρόθεση. Τα παιδιά είναι ευγενικά και ίσως μπορούμε να πάρουμε μερικά μαθήματα από τη δική τους κοσμοθεωρία.
Ας είμαστε ανοιχτοί στη δημιουργία μιας νέας φιλίας
Ως ενήλικες είμαστε προσεκτικοί όταν γνωρίζουμε νέους ανθρώπους. Ο λόγος μας είναι μετρημένος και οι κινήσεις μας λιγοστές. Πιστεύουμε ότι η εμπιστοσύνη κερδίζεται με τον χρόνο και υπάρχει μια σοφία σε αυτή τη θέση. Τα παιδιά ωστόσο όταν γνωρίζονται μεταξύ τους είναι αυθόρμητα και γίνονται φίλοι άμεσα. Το πετυχαίνουν, είτε προσφέροντας ένα παιχνίδι στον άλλον, είτε μια αγκαλιά.
Δεν λέω να βγούμε έξω και να αρχίσουμε να αγκαλιάζουμε αγνώστους. Προτείνω όμως να μην είμαστε τόσο επιφυλακτικοί όλη την ώρα. Να μην θεωρούμε ότι οι άλλοι θέλουν πάντα να μας πουλήσουν κάτι ή να μας εκμεταλλευτούν. Και έτσι θα καταφέρουμε να αφήσουμε το περιθώριο να γεμίσει η ζωή μας μερικές φιλίες ακόμα, κάποιες από αυτές πολύτιμες.
Ζήσε το τώρα
Πολλές φορές διηγούμαι μια παλιά αγαπημένη ιστορία. Συνήθιζα και εγώ, όπως όλοι οι γονείς, να πηγαίνω την κόρη μου στο σχολείο. Με την τσάντα και το κολατσιό της στο ένα χέρι, το κομπιούτερ στην πλάτη και την ίδια στο πλευρό μου, έτρεχα να προλάβω να φτάσει στην ώρα της στο σχολείο και εγώ να φτάσω στη δουλειά εγκαίρως.
Όπως καταλαβαίνετε 9 στις 10 ήταν μια χαμένη μάχη. Μια μέρα από αυτές, κι ενώ είχαμε ήδη αργήσει να ξεκινήσουμε από το σπίτι, η κόρη μου στύλωσε τα πόδια της κι άρχισε να κοιτάζει κάτι με επιμονή στο έδαφος. Στην προσπάθεια μου να την τραβήξω και να συνεχίσουμε το τρέξιμο, εκείνη αντιστάθηκε σθεναρά. Και έτσι έσκυψα και εγώ να δω τι ήταν αυτό που της είχε τραβήξει το βλέμμα. Στην αρχή δεν διέκρινα τίποτα. Μετά συνειδητοποίησα ότι πρόκειται για ένα μικροσκοπικό κόκκινο έντομο.
Και τότε σκέφτηκα ότι κι εκείνη ήξερε πόσο λίγο χρόνο είχαμε να φτάσουμε στους προορισμούς μας. Όμως την ενδιέφερε το τώρα, η συγκεκριμένη στιγμή, το έντομο που της άρεσε και όχι τι θα συνέβαινε 20 λεπτά αργότερα. Αυτό είναι ένα μάθημα που πρέπει να καταλάβουμε όλοι μας. Ότι πρέπει να ζούμε το τώρα, να απολαμβάνουμε τη στιγμή και όχι να κάνουμε κάτι και ταυτόχρονα να σκεφτόμαστε κάτι άλλο. Όλοι μας εξάλλου θέλουμε να αισθανόμαστε ότι είμαστε σημαντικοί για τους δικούς μας ανθρώπους. Και ο μόνος τρόπος που μπορούμε να πειστούμε γι’ αυτό, είναι όταν βρισκόμαστε μαζί να έχουμε την αμέριστη προσοχή τους.
Την ίδια προσοχή πρέπει να προσφέρουμε και εμείς σε όσους αγαπάμε. Δεν αρκεί να είμαστε στο ίδιο χώρο. Πρέπει να απολαμβάνουμε μαζί τους τον χρόνο που μοιραζόμαστε. Και μια πρώτη καλή κίνηση είναι να κλείνουμε το κινητό μας γι’ αυτές τις υπέροχες ώρες μέσα στη μέρα…
Επικοινωνήστε πιο ξεκάθαρα
Με ένα παιδί ξέρεις πάντα που βρίσκεσαι. Κι αυτό γιατί μας λένε κατάμουτρα τι σκέφτονται, χωρίς καμιά απολύτως ατζέντα. Αυτό σκέφτονται, αυτό λένε. Δεν στρογγυλεύουν τα πράγματα και μαζί τους δεν χρειάζεται να μαντέψεις.
Δεν θα ήταν ωραίο αν κάτι αντίστοιχο συνέβαινε και στους επαγγελματικούς μας χώρους; Αν δηλαδή μπορούσαμε να πούμε στο αφεντικό μας αυτό που σκεφτόμαστε, χωρίς συνέχεια να προσπαθούμε να μιλήσουμε διπλωματικά, πολύτιμος χρόνος θα κερδιζόταν για την εργασιακή παραγωγή. Ακόμα καλύτερα, αν λέγαμε στη σύντροφο μας όλα όσα θέλαμε, χωρίς να τα σκεφτόμαστε δύο και τρεις φορές, τότε δεν θα υπήρχαν παρεξηγήσεις μεταξύ μας.
Δεν θα προσπαθούσαμε να βρούμε το νόημα των λόγων της σε βλέμματα, κινήσεις και συμπεριφορές και οι τσακωμοί θα ήταν ασφαλώς πολύ λιγότεροι. Η ωριμότητα μας θα μπορούσε να είναι αυτή που θα προσέδιδε το τακτ σε αυτή την παιδική μας προσέγγιση, πετυχαίνοντας πραγματική ισορροπία στην επικοινωνία μας.
Συγχωρέστε και ξέχαστε πραγματικά
Το να βλέπεις παιδιά να τσακώνονται και να μην εμπλακείς είναι μια πραγματική πρόκληση. Για εκείνα όμως τα πράγματα είναι απλά. Θα τσακωθούν, θα κάνουν αυτό που στο μυαλό τους θεωρούν ότι αποκαθιστά την αδικία και μετά θα συνεχίσουν το παιχνίδι ξανά.
Δεν κρατούν κακίες και ότι και να συμβεί ανάμεσα σε μια παρέα παιδιών έχει συγχωρεθεί μέχρι το βράδυ που θα πέσουν στα κρεβάτια τους και έχει ξεχαστεί μέχρι το πρωί που θα ετοιμαστούν για το σχολείο. Ίσως αν κι εμείς λύναμε τις διαφωνίες μας με τους φίλους μας τόσο γρήγορα και με τέτοια σιγουριά, θα είχαμε γλιτώσει μερικές σχέσεις στο πέρασμα του χρόνου.
Το να κερδίζεις μια διαφωνία προσφέρει μια πρόσκαιρη χαρά, σε βάθος χρόνου όμως δεν έχει σημασία, όση έχει ένας ακόμα άνθρωπος στο πλευρό μας.
Ενθουσιαστείτε με κάτι… οτιδήποτε
Οι περισσότεροι ενήλικες είναι πραγματικά πολύ βαρετοί. Είναι λες και η ζωή έχει ρουφηχτεί από μέσα τους και σαν ζόμπι το μόνο που κάνουν είναι να πληρώνουν λογαριασμούς. Ίσως οι ζωές που ονειρεύονταν όταν ήταν μικροί, να μην ήταν αυτές που ζουν. Αλλά σήμερα σου προκαλεί κατάθλιψη να βλέπεις αυτούς τους ανθρώπους να ζουν χωρίς χαρά.
Τα παιδιά πάλι ενθουσιάζονται με τα πάντα και όλη την ώρα. Τρέχουν συνέχεια πάνω κάτω και ακόμα και μια ξύστρα είναι αρκετή για να ξεκινήσει ένα μεγάλο παιχνίδι αναζήτησης θησαυρού. Θα ήταν ωραίο να προσπαθήσουμε να διατηρήσουμε ψήγματα αυτού του ενθουσιασμού και στην ενήλικη ζωή μας. Να προσπαθούμε συνέχεια να βρίσκουμε πράγματα που μας εντυπωσιάζουν. Και εμείς θα γινόμασταν πιο ενδιαφέροντες και η ζωή μας θα ήταν περισσότερο πλούσια.
