“Μη στέκεσαι ασυγκίνητος έξω από την πόρτα ενός μωρού που κλαίει, που η μόνη του επιθυμία είναι να σε αγγίξει. Πήγαινε στο μωρό σου. Πήγαινε στο μωρό σου ένα εκατομμύριο φορές. Δείξε του πως μπορεί να εμπιστεύεται τους ανθρώπους και το περιβάλλον και ότι ζούμε σε ένα καλόηθες σύμπαν”. -Peggy O’ Mara
Φαίνεται πως έχει επικρατήσει η αντίληψη ότι το να παρηγορεί κανείς ένα παιδί είναι επιβράβευση.
Μπορούμε απλά να σταθούμε στο αλλόκοτο αυτής της ιδέας για μια στιγμή; Της ιδέας ότι η αγάπη, η υποστήριξη, μια αγκαλιά είναι ανταμοιβή. Ο ορισμός της ανταμοιβής είναι κάτι που “προσφέρεται ως αντάλλαγμα μιας υπηρεσίας, προσπάθειας ή ενός κατορθώματος”. Θα έπρεπε λοιπόν, η αγάπη και η στήριξη να κερδίζονται από ένα παιδί αντί να προσφέρονται ελεύθερα; Πιστεύω πως όλοι συμφωνούμε ότι κάτι τέτοιο δεν θα πρέπει να ισχύει σε καμία περίπτωση. Παρ’ όλα αυτά μας παροτρύνουν να αποσύρουμε τη στοργή μας κάθε φορά που ένα παιδί μας δυσαρεστεί. Εάν βιώνει ένα ξέσπασμα και το παρηγορήσουμε για να το ξεπεράσει, μας λένε ότι “επιβραβεύουμε μια κακή συμπεριφορά”.
Λοιπόν, εγώ λέω όχι. Δε λειτουργούν έτσι τα πράγματα.
Με το να επικεντρωνόμαστε μόνο στη συμπεριφορά των παιδιών, σε μια προσπάθεια να τα εκπαιδεύσουμε να κάνουν αυτό που μας ευχαριστεί, τα βλάπτουμε. Οι άνθρωποι είναι πολύ πιο σύνθετοι από ένα απλό σύνολο ευδιάκριτων συμπεριφορών και τα παιδιά είναι και αυτά άνθρωποι. Η συμπεριφορά δεν είναι ένα αυτόνομο πράγμα, πάντα υπάρχει κάποιος λόγος γι’ αυτήν, ακόμα και αν δεν ξέρουμε ποιος είναι αυτός.
Αλλά το σημαντικότερο, δεν είναι πιο σημαντική η συναισθηματική ευημερία των παιδιών μας από την υπακοή τους; Φοβόμαστε τόσο πολύ να μην “υποκύψουμε” στα παιδιά ή να μην ενθαρρύνουμε τις κακές συμπεριφορές των παιδιών, που έχουμε χάσει την επαφή με τους στόχους μας. Δε θέλουμε παιδιά που ξέρουν πως να διαχειριστούν τα συναισθήματά τους, που μπορούν να έρθουν σε εμάς με οποιοδήποτε πρόβλημα, που μας εμπιστεύονται, με τα οποία έχουμε μια υπέροχη σύνδεση; Το να παρακρατάμε τη στοργή μας δε μου φαίνεται να είναι ο πιο συνετός τρόπος για να το πετύχουμε αυτό.
Απογοητεύομαι που οι άνθρωποι έχουν οδηγηθεί να πιστεύουν ότι η πολλή τρυφερότητα μπορεί να είναι κακό πράγμα.
Που όταν ένα παιδί βιώνει ένα ξέσπασμα, το να το παρηγορήσουμε είναι λάθος, γιατί θα ενθαρρύνει περισσότερα ξεσπάσματα στο μέλλον. Αυτό δεν αληθεύει καθόλου. Το παρηγορώ δε σημαίνει υποκύπτω. Μπορεί κανείς να κρατάει τα όριά του καθώς βοηθάει ένα παιδί να διαχειριστεί τα συναισθήματα που απορρέουν από αυτό.
“Βλέπω πως είσαι αναστατωμένος. Θα ήθελες πολύ να χοροπηδήσεις επάνω στο κρεβάτι. Φαίνεται πολύ διασκεδαστικό.”
Είναι εφικτό να ενσυναισθάνεσαι τα συναισθήματα του παιδιού σου, χωρίς να αλλάξεις γνώμη για κάτι το οποίο θεωρείς μη διαπραγματεύσιμο. Με την ενσυναίσθηση δείχνεις στο παιδί ότι μπορείς να διαχειριστείς κάθε συναίσθημά του, ότι τίποτα δε σε υπερβαίνει. Θα ξέρει πως μπορεί να βασίζεται επάνω σου και ότι είναι ασφαλές. Όλοι ξέρουμε πως τα παιδιά έχουν ΜΕΓΑΛΑ συναισθήματα. Φαντάσου να νιώθεις όλα αυτά και ταυτόχρονα να νιώθεις μόνος, παρεξηγημένος, τιμωρημένος, ντροπιασμένος ή ότι σε κρίνουν που αισθάνεσαι έτσι. Η δουλειά μας είναι να καθοδηγήσουμε τα παιδιά να τα βγάλουν πέρα με αυτά τα συναισθήματα και όχι να τα καταπνίξουμε όσο πιο γρήγορα γίνεται. Δε μπορείς να μάθεις να διαχειρίζεσαι τα συναισθήματά σου, εάν πρώτα δεν σου επιτραπεί να τα βιώσεις.
Οπότε ξέχασε τους “κανόνες”, τα σχόλια και τις προειδοποιήσεις. Παρηγόρησε το παιδί σου, που ξεσπάει! Ρώτησε το εάν μπορείς να βοηθήσεις, αναγνώρισε τα συναισθήματά του και δείξε ενσυναίσθηση. Δες τι συμβαίνει όταν το παιδί νιώσει ότι το ακούν, το καταλαβαίνουν και το υποστηρίζουν. Βίωσε την σύνδεσή σας να δυναμώνει, καθώς τα δουλεύετε όλα αυτά μαζί, αντί να το τιμωρείς για φυσιολογικές παιδικές συμπεριφορές .
Το να παρηγορείς το παιδί σου ΔΕΝ ενθαρρύνει κακές συμπεριφορές.
Το να παρηγορείς το παιδί σου είναι ΠΑΝΤΑ οκ.
Πρωτότυπο άρθρο “Why you should ALWAYS comfort a child-no matter why they’re crying”
Μετάφραση από τη Demetra Kamenska για το group Ενσυναίσθηση. Ευχαριστούμε πολύ.
