Όταν είχα τα παιδιά μου μωρά – και για πολλά από τα επόμενα χρόνια – νόμιζα ότι ήταν η χειρότερη φάση από άποψης ύπνου. Αν κι εσύ ξενυχτάς με το μωρό σου, να ξέρεις ότι υπάρχει και επόμενη, πιο δύσκολη, φάση.
Μαμά ήρθα…
Αυτό περίμενα να ακούσω χθες τα ξημερώματα και όσο ήμουν ξύπνια αναλογιζόμουν τις άγρυπνες νύχτες όταν είχα τα παιδιά μου μωρά. Αν ξενυχτάς με το μωρό σου, επειδή κλαίει, επειδή δεν χορταίνει, επειδή βράχηκε, να ξέρεις ότι δεν είναι αυτά τα χειρότερα ξενύχτια της ζωής σου ως μάνα.
Ξενυχτάς με το μωρό σου; Υπάρχουν και χειρότερα!
Υπάρχουν και χειρότερα: Να ξενυχτάς, επειδή το μωρό σου (22 χρονών, αλλά μωρό σου θα είναι πάντα) έχει βγει έξω για βράδυ και επειδή έχει φτάσει η ώρα 04:23 και δεν απαντά στα μηνύματά σου. Ούτε στις κλήσεις σου.
Και τι να κάνεις η μάνα; Όταν ήταν μωρό και ξενυχτούσε κλαίγοντας, το έπαιρνες αγκαλιά, το κουνούσες, του τραγουδούσες, το τάιζες, το άλλαζες… έκανες κάτι. Όταν όμως το «μωρό» σου έχει πλέον ενηλικιωθεί, αλλά εξακολουθεί να μένει στην οικογενειακή εστία, τότε τα πράγματα γίνονται πιο περίπλοκα.
Οπότε απλά σηκώνεσαι από το κρεβάτι και κόβεις βόλτες περιμένοντας. Και με το κινητό ανά χείρας. Και μετά, πας και ξαπλώνεις και κάνεις όλες τις θετικές σκέψεις -το παιδί είναι μια χαρά, διασκεδάζει με την παρέα του γι’ αυτό δεν δίνει καμία σημασία στα μηνύματα της μαμάς- και τα meditation που έχεις μάθει. Έλα όμως που το άγχος πάντα βρίσκει μια τρυπούλα και χώνεται πάλι στο μυαλό σου. Και η νύχτα δεν βοηθάει για να σκεφτείς λογικά.
Στέλνεις ένα ακόμη μήνυμα και σηκώνεσαι ξανά. Πίνεις ένα ποτήρι νερό, περπατάς πάλι μέσα στο σπίτι, χαζεύεις το άλλο σου παιδί που κοιμάται. Τουλάχιστον το ένα παιδί είναι σπίτι, 50% επιτυχία το λες αυτό και γελάς μέσα σου.
Ξενυχτάς με το μωρό σου; Εγώ ξενυχτάω επειδή ξενυχτάει το δικό μου μωρό…
Και κάποια στιγμή που σε έχει πάρει ο ύπνος, με το ένα μάτι και το ένα αφτί ανοιχτό και τεντωμένο, ακούς το πολυπόθητο «μαμά, ήρθα» και βγαίνει από μέσα σου ένα τεράστιο ουουουφ. «Καλώς το», λες, γιατί δεν έχει νόημα αυτή την ώρα να του γκρινιάξεις για την αγωνία που πέρασες και επιτέλους αλλάζεις πλευρό και βυθίζεσαι σε έναν γαλήνιο ύπνο.
Και κάπου εκεί στο μεταίχμιο μεταξύ ύπνου και ξύπνιου, σκέφτεσαι ότι θα γράψεις γι’ αυτό το «μαμά, ήρθα» στο site, για να δώσεις κουράγιο στις φίλες σου αναγνώστριες που ξενυχτάνε με το μωρό τους. Αλλά και για να τις προειδοποιήσεις ότι στο μέλλον θα υπάρχουν μερικά πολύ πιο ζόρικα ξενύχτια.
