Πριν λίγους μήνες μια 33χρονη μητέρα, η Mary Katherine Backstrom βρήκε στο ίντερνετ ένα ανώνυμο κείμενο που κοινοποίησε στη σελίδα της στο Facebook. Το κείμενο είναι το γράμμα ενός 2χρονου και ήθελε να μας δείξει τι θα έλεγε ένα δίχρονο αν μπορούσε να εκφραστεί. Διαβάζοντάς το οι περισσότεροι γονείς συγκινήθηκαν, ωστόσο υπήρχαν και άλλοι που είχαν μια διαφορετική άποψη. Ας το δούμε.
«Από το ημερολόγιο ενόςπαιδιού 2 ετών:
Σήμερα ξύπνησα και ήθελα να ντυθώ μόνη μου αλλά μου είπαν: “Όχι, δεν έχουμε χρόνο, θα σε ντύσω εγώ.”
Στενοχωρήθηκα.
Ήθελα να φάω μόνη μου το πρωινό μου αλλά μου είπαν: “Όχι, θα γίνεις χάλια, άσε με να σε ταΐσω εγώ.”
Θύμωσα.
Ήθελα να μπω μόνη μου μέσα στο αυτοκίνητο αλλά μου είπαν: “Όχι, πρέπει να φύγουμε, δεν προλαβαίνουμε. Άσε με να το κάνω εγώ.”
Έκλαψα.
Ήθελα να βγω απ’ το αυτοκίνητο μόνη μου αλλά μου είπαν: “Όχι, δεν έχουμε χρόνο, άσε με να σε βγάλω εγώ.”
Ήθελα να το βάλω στα πόδια
Αργότερα, ήθελα να παίξω με τα τουβλάκια μου αλλά μου είπαν :“Όχι, δεν τα βάζουμε έτσι, τα βάζουμε όπως σου δείχνω”
Μετά αποφάσια ότι δεν ήθελα άλλο να παίξω με τα τουβλάκια, αλλά με την κούκλα που κρατούσε ένα άλλο παιδάκι. Έτσι, του την πήρα. Αλλά μου είπαν: “Όχι, μην το κάνεις αυτό. Πρέπει να μάθεις να μοιράζεσαι.”
Στενοχωρήθηκα και έκλαψα και ήθελα μια αγκαλιά, αλλά μου είπαν: “Είσαι μια χαρά, πήγαινε να παίξεις.”
Μου λένε ότι πρέπει να μαζέψω τα παιχνίδια μου. Το ξέρω γιατί κάποιος μου επαναλαμβάνει διαρκώς: “Πήγαινε να μαζέψεις τα παιχνίδια σου.”
Δεν ξέρω τι ακριβώς πρέπει να κάνω, γι’ αυτό περιμένω κάποιον να μου δείξει.
“Τι κάνεις; Γιατί στέκεσαι έτσι; Μάζεψε τα παιχνίδια σου, τώρα!”
Δεν με αφήνουν να ντυθώ, ούτε να πάω μόνη μου εκεί που θέλω, αλλά τώρα μου ζητάνε να μαζέψω όλα αυτά τα πράγματα μόνη μου.
Δεν είμαι σίγουρη για το τι πρέπει να κάνω. Δεν πρέπει κάποιος να μου δείξει τον τρόπο; Από πού να αρχίσω; Πού πάνε όλα αυτά τα πράγματα; Ακούω πολλές λέξεις αλλά δεν καταλαβαίνω τι θέλουν. Φοβάμαι και μένω ακίνητη.
Ξαπλώνω στο πάτωμα και κλαίω.
Όταν ήρθε η ώρα του φαγητού, ήθελα να βάλω μόνη μου το φαγητό στο πιάτο αλλά μου είπαν: “Όχι, είσαι πολύ μικρή. Άσε με να το κάνω εγώ.”
Αυτό με έκανε να νιώσω ασήμαντη. Προσπάθησα να φάω από το πιάτο που είχα μπροστά μου αλλά κάποιος μου έλεγε συνέχεια: “Πάρε απ’ αυτό, δοκίμασε απ’ το άλλο” και με τάιζε όλη την ώρα.
Δεν ήθελα να φάω άλλο. Αυτό με έκανε να πετάξω κάτω τα πράγματα και ν’ αρχίσω να κλαίω.
Δεν μπορώ να φύγω απ’ το τραπέζι γιατί κανείς δεν μ’ αφήνει επειδή είμαι πολύ μικρή και δεν μπορώ. Μου λένε ότι πρέπει να φάω κι άλλο. Αυτό με έκανε να κλάψω ακόμα περισσότερο. Πεινάω, είμαι θυμωμένη και λυπημένη. Είμαι κουρασμένη και χρειάζομαι κάποιον να με πάρει αγκαλιά. Δεν νιώθω ασφαλής. Φοβάμαι. Κλαίω κι άλλο.
Είμαι 2 ετών. Κανείς δεν μ’ αφήνει να ντυθώ μόνη μου, κανείς δεν μ’ αφήνει να πάω εκεί που θέλω, κανείς δεν μ’ αφήνει να φροντίσω τον εαυτό μου.
Όμως, όλοι περιμένουν από μένα να ξέρω πώς να μοιράζομαι, να “ακούω”, να “περιμένω ένα λεπτό”. Περιμένουν από μένα να ξέρω τι πρέπει να πω και πώς να διαχειριστώ τα συναισθήματά μου.Περιμένουν από μένα να μένω ακίνητη και να ξέρω πως αν πετάξω κάτι κάτω, μπορεί να σπάσει. Αλλά δεν τα ξέρω όλα αυτά.
Δεν με αφήνουν να κάνω όσα ξέρω: να περπατήσω, να σπρώξω, να κουμπώσω το μπουφάν μου, να φορέσω τη μπλούζα μου, να σερβίρω μόνη μου το φαγητό μου, να σκαρφαλώσω, να τρέξω, να πετάξω πράγματα και να κάνω όλα όσα έχω μάθει. Όλα όσα με ενδιαφέρουν και μου εξάπτουν την περιέργεια απαγορεύεται να τα κάνω.
Είμαι 2 ετών. Δεν είμαι κακό παιδί. Είμαι θυμωμένη. Είμαι νευρική, αγχωμένη και μπερδεμένη. Θέλω μια αγκαλιά.
Οι διαφορετικές γονεϊκές απόψεις
Πολλοί γονείς ταυτίστηκαν πραγματικά με την ιστορία. Μια μητέρα μάλιστα έγραψε:”Μου προκαλεί θλίψη αυτό το γράμμα. Είναι τόσο λυπηρό. Νομίζω ότι πολλοί ενήλικες και γονείς φαίνεται πως ξεχνούν ότι αυτά τα παιδιά είναι μικροί άνθρωποι, με ένα τεράστιο φορτίο συναισθημάτων που δεν ξέρουν πως να ρυθμίσουν. Πρέπει να τους δώσουμε περισσότερη χάρη και αγάπη».
Αν και άλλες μαμάδες δεν ήταν τόσο σίγουρες – κάποιοι άλλοι γονείς είπαν ότι διαβάζοντας αυτό το γράμμα θα νιώσουμε απίστευτα ένοχοι κάθε φορά που θα πρέπει να αντιμετωπίσουμε ένα tantrum ενώ παράλληλα θα πρέπει να “ζυγίζουμε” ένα εκατομμύρια πράγματα.
Μια μαμά, σχολιάζοντας το Facebook, επεσήμανε ότι ακόμη και όταν προσπαθούμε να έχουμε πάντα στο μυαλό μας αυτό το ποίημα κάθε φορά που το 2χρονο παιδί μας καταρρέει, το παιδί θα συνεχίσει να τα tantrums. Και σε όλα αυτά πρόσθεσε: “Το 2χρονο παιδί μου ντύνεται μόνο του, τρώει μόνο του και παίζει μόνο του. Ποτέ δεν του λέω να κάνει κάτι αν δεν του το έχω δείξει πρώτα και κάθε φορά που κάνει κάτι σωστά του λέω πόσο καλά το έκανε. Παράλληλα παίρνει χιλιάδες αγκαλιές και τριπλάσια φιλιά την ημέρα, αλλά εξακολουθεί να φωνάζει και να κλαίει πολλές φορές χωρίς λόγο. Ένα παιδί που φέρεται έτσι δεν είναι α ποτέλεσμα ενός κακού γονέα. Απλά χρειάζεται κάποια στιγμή ο γονιός να πεί ένα “όχι” και ένα “στοπ”, γιατί έτσι ακριβώς θα συμβεί και στον αληθινό κόσμο αργότερα.
“Αυτό είναι ένα πάρα πολύ σημαντικό μάθημα. Μερικές φορές οι γονείς δεν έχουν τον χρόνο ή την υπομονή να αντιδρούν τέλεια όταν ένα παιδί βγαίνει εκτός εαυτού. Διαβάζοντας αυτό το ποίημα μια νέα μητέρα το μόνο που θα σκεφτεί είναι ότι δεν είναι “καλή μαμά”.
Όλοι έχουμε άσχημες μέρες. Μερικές φορές το παιδί σας θα χρειαστεί να το ξεπεράσει».
Ποια είναι η γνώμη σας;
Απόδοση από madeformums.com
