Διαβάζουμε και ακούμε στα ΜΜΕ συχνά πως ο τάδε ή ο δείνα άνθρωπος προέρχεται, είναι «γόνος καλής οικογενείας». Τι εννοούνε; Απλό: Ότι είναι πλούσιοι.
Έτσι και με το έγκλημα της Ρόδου. Τα παιδιά λέει, προέρχονται από καλές οικογένειες.
Διαβάζω στο τουίτερ της el_ges: Για τα ΜΜΕ ο ένας από τους δολοφόνους της φοιτήτριας στην Ρόδο είναι γόνος καλής οικογένειας, επειδή έχουν ξενοδοχεία και εστιατόρια. Συγγνώμη που σας το χαλάμε αγαπητοί, αλλά καλή οικογένεια ΔΕΝ είναι αυτή που έχει οικονομική επιφάνεια, αλλά αυτή που δίνει αρχές στα παιδιά της.
Είναι μια καλή απάντηση σε δημοσιογράφους και δικηγόρους που προτάσσουν την «καλή οικογένεια» άλλοτε ως ελαφρυντικό στοιχείο (ότι είναι κρίμα να καταστραφεί μια τέτοια διαπρεπής κοινωνία) κι άλλοτε ως επιβαρυντικό για να πουλήσει το θέμα («ΣΟΚ: Από καλή οικογένεια το ανθρωπόμορφο τέρας»).
Ας σταματήσουμε να χρησιμοποιούμε τη λέξη «καλή» για αυτήν που είναι αξιοζήλευτη λόγω των υλικών αγαθών της, κι ας το χρησιμοποιούμε μόνο όταν μια οικογένεια είναι πραγματικά καλή.
Θα ήθελα όμως να προσθέσω μια απαραίτητη διευκρίνιση:
Οι καλοί γονείς δίνουν αρχές στα παιδιά τους, ναι: Να σέβονται τους συνανθρώπους τους, να φέρονται σωστά και -προφανώς!- να μη σκοτώνουν. Όμως, αν φυσικά οι κατηγορούμενοι είναι ένοχοι, αυτό δε σημαίνει απαραίτητα πως η οικογένειά τους είναι κακή ή πως δεν τους έδωσε αρχές.
«Δεν μεγάλωσα δολοφόνο» αναγκάστηκε να δηλώσει ο πατέρας του 19χρονου. Προφανώς κάθε γονιός το ίδιο θα πει για το παιδί του, αλλά ας μη βιαστούμε να καταδικάσουμε γονείς είτε έχουν οικονομική επιφάνεια ή όχι, για κάτι που έκανε ένα απ’ τα παιδιά τους. Ο πατέρας τονίζει με νόημα ότι το άλλο του παιδί, η κόρη του, σπούδασε δασκάλα.
Δε μ’ αρέσει η ευκολία με την οποία πολλοί στιγματίζουν τους γονείς εγκληματιών, σίγουροι πως υπήρξαν κακοί γονείς ή πως είχαν ξεχάσει να διδάξουν τις αυτονόητες αρχές. Κάποιοι μεγάλωσαν με αρχές. Το αν δεν τις ακολουθούν -από κακώς εννοούμενη επαναστατικότητα, λόγω των χαπιών του γυμναστηρίου ή ψυχικών θεμάτων κ.α.- δεν δίνει πάντα την πλήρη εικόνα του πώς μεγάλωσαν.
Γράφει ο Άρης Δημοκίδης
Πηγή: lifo.gr
