Όταν αναφερόμαστε σε πρόωρα μωρά, δηλαδή σε μωρά που χωρίς να είναι έτοιμα αποχωρίζονται την ενδομήτρια ζωή τους για να παλέψουν για την ζωή τους μόνα τους, ας δούμε την πιο βαθιά και υπαρξιακή αλήθεια της Προωρότητας που είναι πρόωρος αποχωρισμός, η μοναξιά, η ανασφάλεια και η εσωτερική μάχη.
Πρόωρος αποχωρισμός από την ενδομήτρια ζωή χωρίς να έτοιμο το μωρό σωματικά και ψυχοσυναισθηματικά να επιβιώσει μόνο του αλλά ταυτόχρονα δεν μπορεί να επιβιώσει και μέσα στην μήτρα. Πρώτη βασική εσωτερική σύγκρουση που υπάρχει και πραγματώνεται μέσα στον αγέννητο άνθρωπο και του δημιουργεί την ανάγκη να ζήσει εκτός της μαμάς του σε ένα πιο ξένο και αφιλόξενο περιβάλλον. Άρα πρόωρος αποχωρισμός ορμώμενος από την εσωτερική ανάγκη της επιβίωσης και στην θερμοκοιτίδα ,για να συναισθανθεί τις πρώτες στιγμές, λεπτά της ζωής του μόνο του.
Υπάρχει και συναισθάνεται την ύπαρξη του, πολεμώντας για την ζωή του μόνο του χωρίς να νιώθει την αίσθηση του “υποστηρικτικού πλέγματος” και την αλληλεπίδραση συναισθημάτων με την μητέρα του. Αρχικό βίωμα ανασφάλειας μέσα σε κατάσταση μάχης για την ζωή του. Γενναία πλάσματα τα πρόωρα μωρά, μαχητές από τα γεννοφάσκια τους.
Με την έξοδο τους από το στείρο περιβάλλον της θερμοκοιτίδας και την είσοδο τους στο πλούσιο από συναισθήματα περιβάλλον της μητρικής μπορούν να αντισταθμίσουν την αίσθηση της πρώτης απώλειας και να αποχρωματίσουν την αίσθηση του αποχωρισμού, μοναξιάς και ανασφάλειας με τον μητρικό θηλασμό, την συν κοίμηση, την άφθονη αγκαλιά. Βιωματικές εμπειρίες που συνεργούν στην υγιή αίσθηση του εαυτού και ξορκίζουν εσωτερικό άγχος.
Ένα νεογέννητο πλάσμα δεν έχει αμυντικούς μηχανισμούς για να καταλάβει τι του συμβαίνει και είναι μακριά από την μητέρα του. Νιώθει την απομάκρυνση, βιώνει το συναίσθημα της απομάκρυνσης και ζει μέσα στο περιβάλλον της θερμοκοιτίδας μόνο και απομονωμένο. Εκτός από το σώμα του, η ψυχή του και οι αισθήσεις του είναι τόσο ζωντανές και ακριβώς για αυτούς τους τόσο βασικούς λόγους χρειάζεται να νιώθει μια μορφή Σύνδεσης με την μητρική μορφή.
Ο μητρικός θηλασμός όταν είναι εφικτός, είναι η μεγαλύτερη εκπλήρωση της ανάγκη της Σύνδεσης. Μέσα από τον θηλασμό το μικρό πλάσμα βρίσκει και βιώνει την πολυπόθητη εμπειρία της Σύνδεσης με την μητρική μορφή. Έτσι βοηθιέται να ανταπεξέλθει στον πρώτο αγώνα ζωής που δίνει μέσα στην θερμοκοιτίδα.
Ο μητρικός θηλασμός ενδυναμώνει ψυχικά και δίνει στο νεογέννητο σημαντικό λόγο για να επιβιώσει. Ο λόγος είναι η Αίσθηση της Αγάπης που σε ενδυναμώνει ψυχικά και συναισθηματικά και έτσι ενδυναμώνεσαι και σωματικά.
Επίσης ένα αντικείμενο που να έχει την μυρωδιά της μητέρας δημιουργεί ένα συναισθηματικό περιβάλλον μέσα στο πραγματικό περιβάλλον της θερμοκοιτίδας και τρέφει την ψυχοσωματική επιβίωση του νεογέννητου.
Για εμάς τους ενήλικες μπορεί να είναι μόνο ένα αντικείμενο, αλλά για το νεογέννητο είναι το έναυσμα για να επιβιώσει στην επώδυνη συνθήκη που ζεί. Είναι το έναυσμα που του ενδυναμώνει την ανάγκη του : να επιστρέψει στην μητρική αγκαλιά για να εκπληρώσει τις ψυχικές του ανάγκες. Να μεγαλώσει, να βιώσει, να εξελιχθεί μέσα στο πρώτο περιβάλλον που έχει ανάγκη να υπάρχει : την Μητρική Μορφή.
Αντιγόνη Συμεωνίδου
Ψυχολόγος-Υπαρξιακή Ψυχοθεραπεύτρια. (Απόσπασμα).
