Για να έχει την ευκαιρία να γίνει ένα συναισθηματικά υγιές άτομο, το παιδί θα πρέπει να ενθαρρύνεται να ωριμάσει μέσα από κάθε φάση σταδιακά. Το να κολλήσει στο εξαρτημένο στάδιο είναι εξίσου επιζήμιο, όσο το να αναγκαστεί να αποκολληθεί πολύ νωρίς.
Το να παραμένει μόνο του στην ανεξάρτητη φάση είναι απογοητευτικό. Η ικανότητα να αναπτύσσει το παιδί αλληλεξάρτηση το εξοπλίζει με ένα εργαλείο ώστε να πάρει τα μέγιστα από τους άλλους, δίνοντας το μέγιστο του εαυτού του.
Αλληλεξάρτηση σημαίνει ότι ο γονέας και το παιδί χρειάζονται ο ένας τον άλλο για να αναπτύξουν τον καλύτερο εαυτό τους. Χωρίς τις προκλήσεις του παιδιού σας δεν θα αναπτύξετε όλες τις δεξιότητες της μητέρας. Στο συνδεδεμένο ζευγάρι βοηθούν ο ένας τον άλλον και είναι το καλύτερο για τον άλλον. Η αλληλεξάρτηση προετοιμάζει ένα παιδί για τη ζωή, για τις σχέσεις και τη συνεργασία. Η ικανότητα να γνωρίζουν πότε να ζητήσουν βοήθεια και πώς να την πάρουν είναι μία πολύτιμη κοινωνική δεξιότητα που ένα παιδί μπορεί να μάθει: «Μπορώ να το κάνω μόνο μου, αλλά μπορώ να το κάνω καλύτερα με τη βοήθειά σου».
Σε όλα τα στάδια της ανάπτυξης το παιδί κινείται μεταξύ μοναχικότητας και κοινωνικότητας, από την επιθυμία να είναι ανεξάρτητο στην επιθυμία να συμπεριλαμβάνεται, «να ανήκει». Αυτό είναι το μοτίβο των σχέσεων μεταξύ των ανθρώπων. Μαθαίνοντας να βιώνει αλληλεξαρτώμενες σχέσεις το παιδί μαθαίνει να είναι υπεύθυνο. Όταν τα παιδιά συνηθίσουν να ζητούν βοήθεια από τους άλλους ανθρώπους, μαθαίνουν να εξετάζουν τις συνέπειες της συμπεριφοράς τους στους άλλους. Τα πραγματικά εντυχισμένα και υγιή άτομα δεν είναι ούτε εξαρτημένα ούτε ανεξάρτητα – είναι αλληλένδετα.
Το νήπιο: «προσκολλημένο» μεν, ανεξάρτητο δε
Το να βοηθήσετε ένα μικρό παιδί να αναπτύξει την αίσθηση και την επιθυμία της ανεξαρτησίας του σχετίζεται με το να το βοηθήσετε να μάθει να φεύγει από τη μητέρα, προκειμένου να μάθει για το περιβάλλον του και για τον εαυτό του.
Η μητέρα αφήνει το παιδί της να προχωρά μόνο του και να διερευνά πώς θα διατηρήσει τη σύνδεσή του μαζί της σε όλο και μεγαλύτερες αποστάσεις. Αυτήν την εξάσκηση την κάνει και η μητέρα. Όπως και με τόσες πολλές πτυχές της πειθαρχίας, είναι θέμα ισορροπίας: Η μητέρα αφήνει το μωρό αρκετά «ελεύθερο» για να γίνει ανεξάρτητο, αλλά διατηρεί τη σύνδεση. Δεν αφήνει το παιδί της να απομακρυνθεί εντελώς, αλλά ούτε το κρεμά από τη φούστα της. Έτσι ανεξαρτητοποιείται και η ίδια.
Καθ’ όλη τη δεύτερη αυτή περίοδο της ανάπτυξης των παιδιών, οι γονείς μπορεί να αισθάνονται ότι το περπάτημα είναι μια άσκηση πάνω σε μια λεπτή γραμμή (και για το παιδί, και γι’ αυτούς), ανάμεσα στο να είναι υπερβολικά περιοριστικοί ή αμελείς. Στο ένα άκρο υπάρχει κίνδυνος να παρεμποδίσουμε την ανάπτυξη του μωρού, στο άλλο το μωρό ίσως βλάψει τον εαυτό του ή τους άλλους ή ίσως προξενήσει υλικές ζημιές.
Πρακτικοί τρόποι αυτονόμησηs του μικρού παιδιού με αγάπη
Διαβάστε τη συνέχεια στην επόμενη σελίδα
