Μια μητέρα σε «εντεταλμένη υπηρεσία» κι εγώ, όπως κι εσείς.
Να φτιάξω ένα υγιή ενήλικα, ένα χαρούμενο άνθρωπο, ένα πλάσμα που έχει μεγαλώσει με αγάπη, ασφάλεια, αγκαλιές. Με ένα σταθερό δίχτυ φροντίδας στα πόδια του, μια καρδιά ανοιχτή στους άλλους και ένα μυαλό γεμάτο περιέργεια να εξερευνήσει, να μάθει, να πλατύνει, να αγκαλιάσει τον κόσμο όλον. Ωραία όλα αυτά. Όλοι οι γονείς, αυτό θέλουμε. Η πρόθεση είναι αυτή.
Τι γίνεται όμως στην πράξη;
Δεν ξέρω.
Βάζουμε τα δυνατά μας για τις μεγαλύτερες και τις πιο σημαντικές εξετάσεις της ζωής μας. Διαβάζουμε, ρωτάμε, συζητάμε τόσο πολύ που έχουν μαλλιάσει οι γλώσσες μας και έχουν φρακάρει οι εγκέφαλοί μας. Αμέτρητες πληροφορίες, σωστές, περίεργες, καινούριες, πρωτότυπες, γελοίες, υπερβολικές και αντικρουόμενες. Το επιμύθιο από όλο αυτό το βουνό χρήσιμης και άχρηστης γνώσης; Ένας τεράστιος φόβος πως ό,τι κι αν κάνουμε το παιδί δεν θα την σκαπουλάρει από το ψυχολογικό πρόβλημα. Είναι υπερβολικά τα άρθρα; Είμαστε τελειομανείς εμείς; Δεν ξέρω. Αυτό που ξέρω είναι πως τις περισσότερες φορές από όσα διαβάζω έχω την αίσθηση ότι αν μιλήσω κάπως, αν στραβοκοιτάξω αλλιώς, αν αναπνεύσω ή αν βήξω κάτι ανεπανόρθωτα “κακό” θα κάνω στο παιδί μου. Και τί μπορεί να είναι αυτό; Αναρίθμητες οι “ζημιές” που περιγράφονται στα άρθρα των ειδικών.
Σας παραθέτω μερικά που έχουν μείνει στο μυαλό μου και με έχουν κάνει αρκετές φορές κουβάρι μέσα μου. Όχι για να κατηγορήσω, αλλά πιο πολύ για να τα μοιραστώ μαζί σας.
Ακολουθεί κοντέινερ συμβουλών και πληροφοριών προς γνώση, συμμόρφωση και… καμιά φορά περισσότερο μπέρδεμα.
Κάνε συγκοίμηση γιατί διαφορετικά θα δημιουργήσεις ψυχολογικά στο παιδί.
Άναψε το τάδε χρώμα φωτάκι στο δωμάτιο γιατί το δείνα του δημιουργεί εκνευρισμό.
Μην του πεις “πρόσεχε” δεν θα γίνει ανεξάρτητο.
Μην του πεις “σταμάτα να κλαις” γιατί του μπλοκάρεις το συναίσθημα και θα θέλει να κλάψει στο μέλλον και δεν θα μπορεί.
Μην το ρωτήσεις “πώς πέρασες στο σχολείο;” αγχώνεται και δεν θα σου πει.
Μην του πεις “μπράβο” θα το πάρει πάνω του και μετά θα περιμένει ένα “μπράβο” για να κάνει οτιδήποτε.
Πες του ένα “μπράβο” μαζί σου θα το πάρεις; Γιατί αν δεν το επιβραβεύσεις πώς θα έχει κίνητρο;
Μην το αφήσεις να κλάψει ούτε ένα νανοσεκόντ θα νιώσει ότι δεν ακούγονται οι ανάγκες του.
Δεν πειράζει αν αγχώνεστε, είναι λογικό. Κάθε αρχή και δύσκολη.
Μην αγχώνεστε. Το άγχος φέρνει άγχος στο παιδί σας και ένα στρεσαρισμένο παιδί δεν μπορεί να λειτουργήσει.
Αν έχει δημιουργήσει σκηνή στο σούπερ μάρκετ και σας έχει κάνει τελατίνη γίνετε βούδας, κατεβείτε στο επίπεδο του και με το καρότσι γεμάτο και το άλλο παιδί να σας τραβάει το παντελόνι κάντε ανασκόπηση συναισθημάτων και βρείτε τι θέλει να πει ο ποιητής εκείνη την ώρα.
Να το μάθεις να μοιράζεται και να δίνει τα πράγματά του για να αποκτήσει ενσυναίσθηση.
Δεν πρέπει να πιέζεις το παιδί να μοιράζεται τα πράγματά του, εσένα θα σας άρεσε να σας το κάνουν;
Το παιδί δεν πρέπει να σε διακόπτει όταν μιλάτε γιατί έτσι δεν καλλιεργείτε τον σεβασμό μέσα στο σπίτι.
Άσε το παιδί να σε διακόπτει γιατί μπορεί να έχει κάτι πολύ σημαντικό να σου πει και το μπλοκάρεις.
Θηλάστε το για να συνδεθείτε μαζί του όσο περισσότερο γίνεται.
Θηλάστε το μεν, αλλά μέχρι κάποια ηλικία γιατί αν το παρατραβήξετε θα γίνει μαμούχαλο.
Θηλάστε το για όσο πάει και δεν θα γίνει μαμούχαλο, αλλά ανεξάρτητο.
Τα μικρά παιδιά δεν μπορούν να σας εκμεταλλευτούν.
Τα παιδιά μετά την ηλικία των έξι μηνών μπορούν να σας κάνουν ό,τι θέλουν.
Να είστε πάντα καλά για να είναι και το παιδί σας
Αν δεν είστε καλά, δεν πειράζει, το παιδί σας πρέπει να βλέπει ότι έχετε και νεύρα, άνθρωπος είστε κι εσείς.
Αν έχετε ένα πρόβλημα μην το λέτε στο (μεγαλύτερο) παιδί σας, το επιβαρύνετε
Αν έχετε ένα πρόβλημα να το λέτε στο παιδί σας, για να καταλαβαίνει τι είναι ζωή, γιατί τα παιδιά έχουν δυσανεξία στην πραγματική ζωή.
Αυτή είναι μια μόνο μικρή λίστα απ΄όσα μου έχουν έρθει στο μυαλό.
Γιατί την έκανα; Όχι βέβαια για να την αφορίσω γιατί δεν ξεχνώ πως είμαστε τυχερές που βρισκόμαστε σε μια εποχή όπου η πληροφορία είναι άφθονη.
Απλώς θα ήθελα ως μητέρα να σας συμβουλέψω να μην παίρνετε πάντα τόσο προσωπικά όσα γράφονται.
Κάθε άρθρο προτείνει 10 και 20 διαφορετικούς τρόπους για το πως να μιλήσουμε/προσεγγίσουμε/μαλώσουμε/κοιμήσουμε και άλλα χίλια πράγματα το παιδί μας. Δεν χρειάζεται να τα κάνουμε όλα, ούτε να δεχθούμε τα πάντα ως βίβλο.
Κάθε μητέρα έχει την δική της ιδιοσυγκρασία. Και θα φωνάξουμε κάποια φορά στο παιδί, και θα βγούμε από τα ρούχα μας και ίσως δεν θα είμαστε πάντα σε θέση να εξηγούμε, να είμαστε υπομονετικές και να ακολουθούμε όλους τους κανόνες του attachement parenting, της Montessori, της μάνας μας που μεγάλωσε 3 παιδιά “μέχρι εκεί πάνω” και “κάτι ξέρει περισσότερο” και της φίλης που τα παιδιά της είναι αγγελούδια.
Δεν χρειάζεται να διαβάζετε κάτι και να σκέφτεστε “α εγώ δεν το κάνω αυτό, είμαι λάθος” ή να διαβάζετε ένα άρθρο που λέει για παράδειγμα “ότι ο χαρακτήρας του παιδιού πλάθεται μέχρι τα 6”, και το παιδί σας είναι 8 και να σκέφτεστε ότι δεν προλάβατε να κάνετε τίποτα σωστό. Το γράφω γιατί μου έχει συμβεί. Έχω πέσει στη λούμπα της αυτοκριτικής και διαβάζοντας διάφορα νιώθω πως ό,τι κι αν κάνω θα πληγώσω το παιδί μου, θα του μπλοκάρω το συναίσθημα και θα του συμβούν τα χίλια δυο κακά. Δεν πάει έτσι.
Θα κάνουμε ό,τι καλύτερο μπορούμε. Θα κοιτάμε να μάθουμε και να διορθώσουμε. Αλλά δεν θα “τρελαθούμε” κιόλας. Γιατί όπως λένε τα άρθρα αν “τρελαθούμε” εμείς, θα “τρελαθεί” και το παιδί μας. Ψυχραιμία λοιπόν και προχωράμε!
Γράφει η Λίνα Παπαδοπούλου
