“Μαμά, είσαι καλά; Είσαι χαρούμενη τώρα”;
Αυτή ήταν η ερώτηση που μου έκανε ο 2,5 ετών γιος μου, όταν με είδε να σκουπίζω δάκρυα από τα μάγουλά μου. Είχα μια έντονη συζήτηση με τον σύζυγό μου και κατέληξα να κλαίω, κάτι που ο μικρός μου είδε.
Η απάντησή μου στο παιδί ήταν: “Δεν είμαι χαρούμενη αυτή τη στιγμή, είμαι λίγο λυπημένη, αλλά σύντομα θα είμαι καλά. Ύστερα από αυτή τη μικρή συζήτηση αγκαλιαστήκαμε και ο μικρός είπε “Θέλω να είσαι καλύτερα μαμά”!
Όταν ήμουν έγκυος, θυμάμαι ότι σκεφτόμουν πολλά για το πόσα από τα αρνητικά μας συναισθήματά μας πρέπει να επιτρέπουμε να βλέπουν τα παιδιά μας. Είναι καλό να με βλέπουν να κλαίω; Ή θα πρέπει να το κάνω πάντα πίσω από κλειστές πόρτες και μετά να επινοώ μια ιστορία για το τι συμβαίνει;
Σήμερα, έχω καταλήξει στο τι είναι σωστό να κάνω.
Γι’ αυτό που είμαι σίγουρη είναι ότι θέλω τα παιδιά μου να βλέπουν όλες τις πλευρές μου – φυσικά την κατάλληλη στιγμή και με έναν συναισθηματικά κατάλληλο τρόπο γι’ αυτά. Θέλω να γνωρίζουν ότι ενώ η μαμά είναι συνήθως χαμογελαστή, ευτυχισμένη και θετική, υπάρχουν στιγμές που είναι λυπημένη, θυμωμένη, ανήσυχη και απογοητευμένη.
Θέλω να το γνωρίζουν αυτό και να με βλέπουν να κλαίω, ώστε να έχουν το “δικαίωμα” να νιώσουν κι εκείνα, αυτά τα δύσκολα συναισθήματα. Για να ξέρουν ότι επιτρέπεται να κλαίνε αν χρειαστεί – και να μην ντρέπονται γι’ αυτό.
Θέλω να γνωρίζουν ότι δεν υπάρχουν κακά συναισθήματα, αλλά υπάρχει κακή συμπεριφορά. Θέλω να ξέρουν ότι “επιτρέπεται” να νιώθουν αναστατωμένα όταν δεν τα προσκαλούν σε ένα πάρτι γενεθλίων αλλά δεν είναι καλό να βάλουν τις φωνές στον φίλο που δεν τους κάλεσε, την επόμενη μέρα. Είναι φυσιολογικό να αισθάνονται απογοητευμένα όταν ο αδελφός τους δεν μοιράζεται ένα καινούργιο παιχνίδι μαζί τους, αλλά η λύση δεν είναι να τον χτυπήσουν ή να του μιλήσουν άσχημα. (Αυτό είναι, βεβαίως, ένα έργο σε εξέλιξη!)
Θέλω να αισθάνονται άνετα να αναλαμβάνουν την ευθύνη για πράγματα που έχουν σημασία. Θέλω να γνωρίζουν ότι μπορεί να είναι απογοητευτικό να πάρουν ένα κακό βαθμό σε ένα μάθημα που αγαπούν, αλλά δεν θέλω ο φόβος της αποτυχίας να τους μειώσει την επιθυμία να μάθουν περισσότερα για το μάθημα αυτό.
Θέλω να έχουν το σθένος να πουν όχι όταν ένας φίλος τους καλεί να συμμετάσχουν σε μια επικίνδυνη δραστηριότητα παρόλο που με αυτό το “όχι” κινδυνεύουν να απορριφθούν από την ομάδα. Ναι, αυτά είναι μερικά από τα δύσκολα συναισθήματα που μπορεί να βιώσουν τα παιδιά μου, αλλά το να κάνεις το σωστό ενώ νιώθεις άσχημα, είναι ακόμα πιο δύσκολο.
Και τα δάκρυα είναι μια φυσιολογική αντίδραση που προέρχεται από τις σκληρές πραγματικότητες της ζωής που θα δουν και θα αισθανθούν επίσης.
Τα αγαπημένα μας πρόσωπα μπορεί κάποια στιγμή να αρρωστήσουν, μπορεί να περάσουν δυσκολίες, μπορεί να έχουν ένα ατύχημα ή να φύγουν από τη ζωή – αυτά τα πράγματα είναι απίστευτα επώδυνα. Θέλω τα παιδιά μου να είναι σε θέση να επιτρέψουν στον εαυτό τους να νιώσει αυτά τα δύσκολα συναισθήματα και να συμπαρασταθούν στους αγαπημένους τους που περνάνε δύσκολα για όσο διάστημα χρειάζονται. Θέλω επίσης να ξέρουν, ότι από την πλευρά μου, θα είμαι πάντα εδώ, έτοιμη να τα αγαπώ και να ανακουφίσω οποιαδήποτε στιγμή.
Αυτά τα δάκρυα, έχουν τεράστια αξία, επειδή δείχνουν ότι είμαστε σε επαφή με τον εαυτό μας. Έχω καταλάβει πλέον, ότι οτιδήποτε βαθύ στη ζωή μου, οτιδήποτε με έχει πραγματικά ολοκληρώσει σαν άνθρωπο και με έχει κάνει καλύτερη, έχει έρθει μέσα από μια δυσκολία, ή από κάτι απλό και όμορφο όπως μια βόλτα στην παραλία, ή από κάτι πιο βαθύ, όπως είναι ο γάμος μου. Πιστεύω επίσης ότι συχνά αυτά τα δάκρυα είναι το κίνητρο που μας οδηγεί στο να αναλάβουμε δράση, να πούμε όχι, να αλλάξουμε εντελώς κατεύθυνση στη ζωή μας, να πάρσουμε σοβαρές αποφάσεις. Με τα χρόνια έμαθα να αποδέχομαι αυτά τα δύσκολα συναισθήματα γιατι κατάλαβα ότι τα χρειάζομαι για να ευδοκιμήσω.
Αυτό που επιθυμώ λοιπόν για τα παιδιά μου είναι να είναι “ανθεκτικά” χωρίς να χάνουν την ευαισθησία τους. Θέλω να είναι σε θέση να σηκωθούν μετά την πτώση, να μπορούν να διαχειριστούν μια δύσκολη κατάσταση, και να επιμείνουν σε μια σχέση που αξίζει δίνοντας αγάπη και διατηρώντας τη σύνδεση με τα αγαπημένα τους πρόσωπα.
Το να συμφιλιώνεσαι με τα δάκρυά σου σημαίνει να τα “βλέπεις”, να τα αισθάνεσαι, να δίνεις προσοχή σε αυτό που θέλουν να σε διδάξουν. Και μετά από αυτό είναι σημαντικό, να μπορείς να τα σκουπίσεις, να χαμογελάσεις και να αναλάβεις δράση όπου χρειάζεται. Θέλω τα παιδιά μου να γνωρίζουν ότι ναι, η μαμά και ο μπαμπάς θα καυγαδίσουν και θα διαφωνίσουν άπειρες φορές, αλλά και ότι υπάρχει τεράστια αγάπη πίσω από κάθε απογοήτευση. Γι’ αυτό και όταν υπάρχει αγάπη, μια αγκαλιά αρκεί, για να θεραπεύσει τα πάντα.
Απόδοση Έλενα Θάνου, από mother.ly
