Μάτι Αττικής 23-25 Ιουλίου 2018.
Αυτήν την ώρα είμαι στο υπηρεσιακό λεωφορείο και επιστρέφω στην οικογένεια και το σπίτι μου. Θα δω ξανά την κόρη και τη γυναίκα μου. Θα τους αγκαλιάσω όπως ποτέ ξανά. Θα κάνω ένα μπάνιο και θα προσποιηθώ πως επιστρέφω σιγά σιγά στη ρουτίνα μου.
Δεν είναι τίποτα ίδιο όμως.
Δεν το εξηγείς ούτε με λόγια ούτε με φωτογραφίες…
Άλλωστε πώς να εξηγήσεις κάτι που, ούτε εσύ το έχεις χωνέψει;
Πόση λύπη και τραγωδία να χωρέσει σε λίγα στρέμματα;
Πόσες ψυχούλες χαμένες. Άδικα και γρήγορα.
Πόσες περιουσίες στάχτη…
-“Είστε όλοι καλά;”, ρωτούσα ανθρώπους που έβρισκα στο δρόμο να μαζεύουν ό,τι τους έχει απομείνει.
-“Πώς να είμαστε καλά αγόρι μου;”, η πιο συνηθισμένη απάντηση.
Π’ώς να είναι οι άνθρωποι καλά ρε μαλάκα, όταν έχασαν συγγενείς, φίλους, γείτονες, περιουσία και ελπίδα;
-“Τουλάχιστον είστε ζωντανοί”, προσπαθούσα να τους ηρεμήσω. Μάταια πολλές φορές…
Δεν ξέρω πως να το περιγράψω όλο αυτό, δεν μπορώ να το περιγράψω και δεν ξέρω αν χρειάζεται.
Να μην ξεχάσω
Δεν γίνεται να μετρήσεις πόσοι άνθρωποι ήρθαν για βοήθεια. Πόσοι μας ρώτησαν αν θέλουμε νερό και φαγητό. Αν χρειαζόμαστε το οτιδήποτε. Και ακόμα πηγαίνουν. Και θα συνεχίσουν. Υπέροχοι, απλοί άνθρωποι, χωρις όνομα, χωρις αντάλλαγμα δίνουν ελπίδα και βοήθεια, απλόχερα. Μια ομορφιά μέσα στη φρίκη και την μαυρίλα. Σεβασμός και συγκίνηση.
Κανένας πυροσβέστης δεν θεωρεί τον εαυτό του ήρωα. Δεν θέλει να γίνει ήρωας. Θέλει να βοηθήσει, να σώσει, δηλαδή να κάνει τη δουλειά του σωστά και με το παραπάνω, και να επιστρέψει σπίτι του. Κι αν ειναι ήρωες οι πυροσβέστες, σούπερ-ήρωες είναι οι εθελοντές, οι πολίτες που έδωσαν το παρόν, τα σπίτια, τα ρούχα, τα χρήματα και το χρόνο τους να βοηθήσουν. Οι γιατροί, οι νοσηλευτές, οι διασώστες, οι αστυνομικοί. Υπέροχοι και υπεράνθρωποι συνεργάτες.
Την πρώτη μέρα, μετά το πρώτο σοκ και την κούραση της διαδρομής, αφού ξεκινήσαμε να δουλεύουμε, κάθησα να βγάλω μερικές φωτογραφίες. Δεν άφηνα μέχρι τότε τον εαυτό μου να επηρεαστεί, ήθελα να κάνω τη δουλειά μου με καθαρό μυαλό. Ανοίγοντάς την, η κάμερα ήταν γυρισμένη και με αντίκρυσα. Όχι μόνο είχα επηρεαστεί, είχε αλλάξει το βλέμμα μου μια για πάντα.
Καλό παράδεισο ψυχούλες μου. Μακάρι η απώλειά σας να διδάξει και να αποτρέψει μελλοντικές καταστροφές.
Μακάρι.
Νίκος Ρουκούδης, πυροσβεστικό σώμα Ελλάδας
