Όταν το πρωτάκουσα γέλασα πολύ. Τι ειρωνεία, ακούγεται κάπως… ώσπου το έζησα. Ναι, και όμως υπάρχει. Τα παιδιά μεγαλώνουν και φεύγουν, γιατί έτσι πρέπει! Αφήστε τα! Είναι καλύτερα να μάθουν μόνα τους την ζωή και ό,τι και αν έμαθαν από τους γονείς ήρθε η ώρα να το κάνουν πράξη ή ακόμη πιο απλά ήρθε η ώρα να χαράξουν το δικό τους δρόμο. Κάπου διάβασα πως ο χαρακτήρας του ανθρώπου πλάθεται ως τα έξι μας χρόνια, από εκεί και ύστερα το οικογενειακό περιβάλλον δεν παίζει και τόσο μεγάλο ρόλο.
Διαζευγμένη χρόνια πριν, ζούσα με τον γιόκα μου, οι δύο μας. Αλλά έφτασε και η δική μου ώρα. Άνεργη λόγω κρίσης δεν μπορούσα να αντιτάξω κανένα λογικό επιχείρημα στο γιο μου, που βρήκε μια καλή δουλειά, να μην αφήσει το σπίτι και κατ’ ουσία ΕΜΕΝΑ…. Και μετά τι; και μετά πως;
Και έτσι έφυγε… και μετά έψαχνα λόγο να σηκωθώ απ’ το κρεβάτι. Οι δουλειές του σπιτιού μειώθηκαν στο ένα τρίτο γιατί πια το σπίτι ήταν καθαρό. Βλέπετε το παιδί μου μεγάλωσε ως «Ελληνάρας» που πάει να πει: τα αφήνω όλα στην μέση και παντού ολόγυρα να τα κάνει η μάνα και πάω βόλτα. Έτσι μαζί με το παιδί έφυγε και η ακαταστασία από το σπίτι. Οπότε ένιωθα τόσο άχρηστη όσο δεν μπορείτε να φανταστείτε. Εκεί που όλα σχεδόν, εξαρτώταν από εμένα (ή έτσι νόμιζα), ξαφνικά έμεινα μόνη σε ένα άδειο σπίτι χωρίς λόγο και σκοπό.
Και να είμαι όλη την ημέρα πάνω από το τηλέφωνο μήπως με χρειαστεί κάτι το ΠΑΙΔΙ. Δηλαδή μην φανταστείτε και κάτι σημαντικό. Να του πλύνω τίποτα, να του καθαρίσω, να του κάνω κανένα φαΐ της προκοπής (αν και το «τέρας» με το που έφυγε ξεκίνησε δίαιτα) ή έστω να του σιδερώσω κάτι. Αλλά τίποτε. Τις πρώτες μέρες ήμουνα σίγουρη ότι δεν είχα σήμα…
Όμως είχα σήμα!
Ύστερα θύμωσα… και σίγουρα μπορείτε να φανταστείτε την Ελληνίδα Μάνα να θυμώνει με το γιο. Τρίτος Παγκόσμιος, αλλά μέσα μου! Αφού δε με παίρνει αυτός, δεν θα τον πάρω ούτε εγώ τηλέφωνο. Άλλες φορές πάλι με έπιαναν τα συναισθηματικά μου και σκεφτόμουν «Εμένα δεν μ’ αγάπησε κανείς». Τι να κάνω… τι να κάνω… έβαλα τα μεγάλα μέσα. Δηλαδή τη γιαγιά, να πάρει τηλέφωνο και να δει αν όλα είναι καλά. Και αφού το μήνυμα ελήφθη και όλα ήταν καλά, λίγες μέρες μετά (μην του γίνω και παλτό του μικρού) τον πήρα και εγώ τηλέφωνο παριστάνοντας την cool mum από την Αμερική. Cool εγώ… ακόμη πιο cool το παιδί, λίγα λόγια χωρίς πολλά, πολλά και το συμπέρασμα απλό: Δεν του έλειψα καθόλου. Μα πως γίνεται, σκεφτόμουν. Εμένα μου λείπει κάθε μέρα. Όταν περνάω από το δωμάτιο του δακρύζω.
Πέρασα πολύ δύσκολα και κάτι η ανεργία, κάτι η κλιμακτήριος, να σου καπάκι και το σύνδρομο της άδειας φωλιάς, μου ήρθαν όλα μαζεμένα και κλάταρα. Τα έβλεπα όλα μαύρα. Όμως όπως η γη γυρίζει, έτσι γυρίζει και η σκέψη μας. Έτσι κάποια στιγμή ξημέρωσε η μέρα που είδα ότι τα κάνω όλα λάθος.
Σταδιακά άρχισα να ηρεμώ και να βλέπω τα πράγματα πιο ψύχραιμα. Και αφού εγώ άρχισα να ηρεμώ, άρχισε και ο γιος μου να έρχεται σιγά-σιγά στο σπίτι τακτικότερα. Δεν θεωρούσα ποτέ τον εαυτό μου μίζερο, αλλά κατάλαβα πως ήμουν βουτηγμένη μέσα στην μιζέρια όταν μια πολύτεκνη μητέρα μου είπε:
«Έφυγε ο μοναχογιός σου και στεναχωριέσαι; Λάθος σου, πρέπει να χαρείς. Παρ’ το αλλιώς καλή μου. Τώρα θα φροντίζεις μόνο εσένα. Αγάπησε τον εαυτό σου, είναι η κατάλληλη ώρα».
Η συμβουλή μου για όλες τις μαμάδες που έμειναν μόνες στο σπίτι είναι απλή. Μαγειρέψτε αν πεινάσετε, κοιμηθείτε όσο θέλετε και χαρείτε το όσο κρατήσει γιατί έρχονται και εγγονάκια!
