Σε όποιο άρθρο και αν στρέψω το βλέμμα μου, με όποιον γονιό κι αν συζητήσω, στο τέλος της ημέρας καταλήγουμε όλοι στο συμπέρασμα του πόσο δύσκολο είναι να είσαι μαμά, πόσο δύσκολο είναι να είσαι μπαμπάς και πόσο δύσκολο είναι γενικά το να είσαι γονιός. Αυτό που συχνά ξεχνάμε, είναι το πόσο δύσκολο είναι να είσαι μικρό παιδί.
Ως θεραπευτής, προσπαθώ συχνά να φανταστώ ποια είναι η ζωή για τα μικρά παιδιά. Αν θέλω να βρω μια λύση σε μια δύσκολη συμπεριφορά, πρέπει πρώτα να την καταλάβω. Και κάθε φορά που βάζω τον εαυτό μου στα παπούτσια ενός μικρού παιδιού, καταλήγω στο ίδιο συμπέρασμα: κανένας από εμάς τους ενήλικες δεν θα μπορούσε να αντιμετωπίσει τα πράγματα που πρέπει να αντιμετωπίσουν αυτά τα μικρά πλάσματα.
Μπείτε λίγο στη θέση τους και σκεφτείτε πως από την ώρα που έρχεστε στον κόσμο πρέπει να μάθετε να κάνετε πράγματα που δεν έχετε ξανακάνει ποτέ. Και πρέπει να μάθετε να τα κάνετε σωστά, στην σωστή χρονική στιγμή και με έναν συγκεκριμένο τρόπο. Πρέπει να δοκιμάσετε τροφές που δεν έχετε ξαναδοκιμάσει ποτέ, πρέπει να πάτε κάπου που δεν θέλετε να πάτε, να βιαστείτε χωρίς να καταλαβαίνετε ακριβώς το γιατί, να είστε ευγενικοί χωρίς να ξέρετε ακριβώς τι σημαίνει “ευγενικός” και γενικά να ακολουθείτε ένα αυθαίρετο χρονοδιάγραμμα που άλλοι όρισαν για εσάς χωρίς να ξέρετε πως τι και γιατί.
Φανταστείτε πόσο δύσκολα φαίνονται όλα, όταν δεν μπορείς ακόμα να χρησιμοποιήσεις τα μικροσκοπικά σου χέρια σωστά, για να πιάσεις με σιγουριά κάτι, να φας ένα μπισκοτάκι, να κόψεις ένα χαρτί, να κρατήσεις σταθερά ένα μπουκάλι γάλα. Και επειδή ακριβώς δεν μπορείς να το πιάσεις σωστά, μπορεί να το χύσεις. Και αν και προσπάθησες πολύ, οι άλλοι μπορεί να κάνουν νεύρα που έγινε “ζημιά”.
Φανταστείτε να μην μπορείτε ακόμα να επικοινωνήσετε αποτελεσματικά με τους άλλους ανθρώπους στη ζωή σας, και μάλιστα τους πιο σημαντικούς. Φανταστείτε μέρα με τη μέρα να αγωνίζεστε να βρείτε τον σωστό ήχο, τη σωστή λέξη, να λέτε ένα πράγμα και οι άλλοι να καταλαβαίνουν άλλο ή να λέτε τόσες λάθος λέξεις, που κανείς να μην ξέρει τι λέτε, πάρα μόνο εσείς. Και παράλληλα οι άλλοι, ενώ προσπαθείτε, να χάνουν την υπομονή τους μαζί σας, να απογοητεύονται από εσάς ή να εκνευρίζονται επειδή εσείς χάνετε την υπομονή σας από την υπερβολική καθημερινή και επίπονη προσπάθειά σας.
Ένα από τα αγαπημένα μου βιβλία, που διαβάζω κάθε βράδυ στα παιδιάμου έχει τίτλο “Παντού βρέφη” και με εκφράζει απόλυτα.
Στο οπισθόφυλλό του αναφέρει χαρακτηριστικά: “Κάθε μέρα, παντού, τα μωρά παίρνουν αγάπη. Επειδή προσπαθούν τόσο πολύ, επειδή έχουν ταξιδέψει από τόσο μακριά, επειδή είναι υπέροχα, επειδή είναι αυτό που είναι”. Δακρύζω κάθε φορά που διαβάζω αυτές τις λέξεις, γιατί είναι τόσο αληθινές. Γιατί τα μωρά και τα μικρά παιδιά προσπαθούν ξανά και ξανά. Και παρ’ όλα αυτά υποδέχονται τις μέρες τους με χαμόγελα, ενθουσιασμό και χαρά. Συγχωρούν τα λάθη μας, την απογοήτευσή μας και τον άδικο θυμό μας. Απαντούν στην ανυπομονησία μας με υπομονή (τουλάχιστον μερικές φορές), γελάνε, ζουν και αγαπούν απέραντα και αφημένα σε εμάς.
Για αυτό, κάθε φορά που μας ωθούν στα άκρα, ας προσπαθήσουμε να θυμηθούμε ότι τους κάνουμε το ίδιο ακριβώς πράγμα: τα φτάνουμε στα όριά τους για να κάνουν κάθε φορά αυτό που πρέπει.
