Μπαμ!
Ουρλιάζει η Σοφία, κάτω στο πάτωμα, εγκλωβισμένη μέσα στο καρεκλάκι φαγητού.
– ‘’Συγγνώμη!!! Συγγνώμη!!! Συγγνώμη!!!’’
Φωνάζει ασταμάτητα η Ελαία, κλαίει και είναι πολύ αναστατωμένη. Η φάτσα της είναι γεμάτη άγχος και τρόμο.
Μόλις έριξε κάτω την αδελφή της μαζί με την καρέκλα της, προσπαθώντας να της πάρει το παιχνίδι που είχε στα χέρια της.
Εγώ, τρέμω, απελευθερώνω την Σοφία από την καρέκλα, βλέπω ότι δεν έχει τίποτα. Ουφ.
Τρέμω ακόμα.
Ακόμα.
Τις παίρνω αγκαλιά και τις δύο. Κλάαααααμα Χ 2. Αναπνέω.
Δίνω χρόνο στον εαυτό μου.
Αναρωτιέμαι: τώρα τι ΠΡΕΠΕΙ να κάνω και να πω;
Η Ελαία συνεχίζει να είναι εντελώς αναστατωμένη και φωνάζει ακόμα συγγνώμη. Φοβήθηκε πάρα πολύ, το βλέπω.
Αναρωτιέμαι ακόμα, αναπνέω. Σκέφτομαι αυτά που έμαθα για τη θετική γονεϊκότητα.
Τώρα είναι η στιγμή που αφήνω να δράσει ο θετικός γονέας που χτίζω μέσα μου.
Ξέρει ότι δεν θα την τιμωρήσω, δεν κλαίει για αυτό.
Ξέρω ότι τιμωρείται μόνη της τώρα.
Δεν τη μαλώνω, ξέρω ότι δεν θα πετύχαινα τίποτα έτσι.
Και δεν θα της κάνω τη χάρη να την τιμωρήσω.
Θέλω να μάθει να είναι υπεύθυνη για τις πράξεις της και να αλλάξει τη συμπεριφορά της από δω και πέρα.
Η τιμωρία όμως δεν φέρνει υπευθυνότητα.
Και η τιμωρία είναι αναποτελεσματική για να αλλάξει κάποιος τη συμπεριφορά του.
ΞΕΡΩ ότι:
1. Εάν την τιμωρούσα, θα ένιωθε λιγότερο υπεύθυνη για αυτό που έκανε, γιατί θα εστίαζε στην τιμωρία και όχι σε αυτό που έκανε. Η τιμωρία δεν διδάσκει την αυτοπειθαρχία, αλλά ‘’το φόβο του αστυνομικού’’. Και θέλω να νιώθει υπεύθυνη για αυτά που κάνει.
2. Εάν την τιμωρούσα, θα ενεργοποιούσα το κύκλωμα του στρες και θα την απέτρεπα από το να μπορεί να σκεφτεί τι έκανε. Και θέλω να σκεφτεί τι έκανε.
3.Η μνήμη του παιδιού θα αποθήκευε το στρες, τον φόβο, τον θυμό από την τιμωρία και όχι το αρχικό γεγονός (ότι άρπαξε το παιχνίδι από την αδελφή της με αποτέλεσμα να πέσει κάτω και να πονάει). Και θέλω να θυμάται τι έκανε.
4. Η τιμωρία κάνει το παιδί να ντρέπεται και η ντροπή μπλοκάρει το υγιές συναίσθημα της υπαιτιότητας που είναι απαραίτητο για να μπορεί να συνειδητοποιήσει το παιδί τι έκανε.
5. Η τιμωρία θα μας απομάκρυνε και θα χάλαγε σε ένα βαθμό την εμπιστοσύνη και το δέσιμο που έχουμε μεταξύ μας. Και για μένα η σχέση μας είναι το πιο σημαντικό.
6. Ως γονέας, έχω μία ‘’φυσική’’ εξουσία. Και δεν χρειάζομαι τις τιμωρίες.
Σκέφτομαι κάπως μπερδεμένα κάποια από αυτά.
Αφού φεύγει το πολύ στρες μας, μιλάμε. Λέει συγγνώμη στην Σοφία.
Με ακούει. Με κοιτάζει στα μάτια. Νοιάζεται για την άποψή μου. Την ακούω.
Χαίρομαι που δεν της έκανα τη χάρη να την τιμωρήσω και που μπορεί να σκέφτεται αυτό που έκανε.
Χαίρομαι που έκλαιγε και ήταν τόσο αναστατωμένη γι’ αυτό που έκανε, και όχι γιατί φοβόταν μην την τιμωρήσω.
Έφυγε σχολείο, και είπαμε να το συζητήσουμε πάλι. Θα το κάνουμε.
Χαίρομαι που πήρε μόνη της το μάθημά της και που είμαι μια σούπερ θετική δυνατή μαμά!
Το διαβάσαμε στο positiveparents.gr
