Οι αναμνήσεις που έχουμε από τα παιδιά μας όταν είναι μικρά, δεν είναι μόνο εικόνες. Συνήθως είναι μυρωδιές, γεύσεις, χρώματα και αγγίγματα, «ντυμένα» με υπέροχα συναισθήματα και αντικείμενα που τότε δεν τους έδινες μεγάλη σημασία, αλλά σήμερα έχουν γίνει πολύτιμα. Ένα παπάκι μπάνιου, μια βρεφική χτένα, ένα μπουκάλι από παιδικό αφρόλουτρο, ένα παιδικό βιβλίο με εικόνες, ένα ποδηλατάκι που τότε ήταν απλά μέρος αυτού του μεγάλου ταξιδιού που λέγεται “μεγάλωμα παιδιού”, σήμερα αποτελούν “σταθμούς” σε αυτή την υπέροχη περιπέτεια. Έχω κρατήσει πολλά από αυτά γιατί όταν τα κοιτάζω με μεταφέρουν στο χθες και σε όλες εκείνες τις πρώτες φορές που η μικρή μου κόρη δοκίμασε, έμαθε, γέλασε, έκλαψε, έπαιξε. Και κάθε πρώτη φορά είναι πιο σημαντική απ΄όλες τις υπόλοιπες. Γιατί δείχνει μια νέα αρχή. Και κάθε αρχή, αν και δύσκολη, είναι το ήμισυ του παντός. Για γονείς και παιδιά.
1. Η στιγμή που έκανε τα πρώτα της βήματα
Η ώρα που το μωρό μου “βαρέθηκε” το ριλάξ, τις αγκαλιές και τα μπουσουλήματα ήρθε στους 12 μήνες και κάτι, όταν η μικρή τόλμησε τα πρώτα της βήματα αφήνοντας το χέρι μου. Δεν θα το ξεχάσω ποτέ. Ήμασταν διακοπές σε νησί και συγκεκριμένα στην παραλία. Η μικρή σηκώθηκε και έκανε δυο δειλά βήματα προς τη θάλασσα. Νομίζω ότι ήθελα να φωνάξω μέχρι και τους περαστικούς για να τους δείξω αυτό το κατόρθωμα. Από εκείνη την ημέρα ξεκίνησε ένα απίστευτο κυνηγητό καθώς η εξερεύνηση είχε μόλις αρχίσει. Τότε ήταν ίσως λίγο κουραστικό, τώρα είναι η πιο γλυκιά ανάμνηση.
2. Τα πρώτα της γενέθλια
Τα πρώτα γενέθλια είναι από τις στιγμές που δεν ξεχνάς ποτέ. Μαζί με το παιδί που γίνεται ενός έτους, γίνεσαι κι εσύ μαμά ενός έτους. Και γιορτάζετε μαζί όσα καταφέρατε αυτό τον δύσκολο αλλά υπέροχο χρόνο. Τα γέλια και τα κλάματα, τα ξενύχτια και τις αγκαλιές, τις αγωνίες και τις χαρές. Φυσικά έχεις την υποψία ότι τα “δύσκολα” είναι μπροστά, καθώς το μικρό αυτό πλασμάτακι γίνεται από “baby”, “toddler” και απ’ ότι έχεις ακούσει και διαβάσει είσαι έτοιμη για νέες περιπέτειες…
3. Η στιγμή που έφαγε πρώτη φορά μόνη της
Η μικρή μου πάλευε με το πλαστικό κουτάλι από τους 8 μήνες περίπου. Ήταν τόσο διασκεδαστικό να τη βλέπεις να προσπαθεί να “κεντράρει” το στόμα της με τα μικρά χεράκια της και η αλήθεια είναι ότι τα κατάφερνε τέλεια. Στους 15 μήνες περίπου έτρωγε σαν μικρή κυρία με σταθερότητα και πολλή όρεξη. Ήταν χάρμα οφθαλμών να βλέπεις αυτό το μικρό ανθρωπάκι να προσπαθεί να γίνεται αυτόνομο. Φυσικά τα “ατυχήματα” δεν έλειπαν, και το φαγητό πασαλειβόταν σε όλα τα πιθανά σημεία που μπορεί να φανταστεί κανείς. Ωστόσο, αυτό είναι μέρος της διαδικασίας και στο κάτω κάτω όλα λύνονται με λίγο νερό ή ακόμα καλύτερα με τα μωρομάντηλα Proderm Fresh & Clean που περιέχουν εκχύλισμα χαμομηλιού και φροντίζουν ενώ παράλληλα καταπραΰνουν την ευαίσθητη επιδερμίδα. Νομίζω είναι περιττό να πούμε πόσο μεγάλη ανακάλυψη είναι τα μωρομάντηλα, σωστά;
4. Η στιγμή που “διαβάσαμε” μαζί το πρώτο παραμύθι
Ήταν από τις πιο μαγικές στιγμές που θυμάμαι. Ξαπλωμένες και οι δυο στο κρεβάτι με ένα υπέροχο εικονογραφημένο βιβλίο και “μαθαίναμε” μαζί τα ζώα. Η μικρή ξετρελαινόταν με τις εικόνες, έδειχνε τον σκύλο και έκανε τον ήχο και έτσι συνέχιζε με την γάτα, το πουλάκι μέχρι που καταλήγαμε να κάνουμε τα λιοντάρια. Πριν φτάσουμε στο επόμενο ζωάκι είχε αποκοιμηθεί στην αγκαλιά μου, ευτυχισμένη, ήρεμη, ασφαλής, να ονειρεύεται όλες αυτές τις πανέμορφες εικόνες που είχαμε συναντήσει πριν λίγο μαζί στο βιβλίο.
5. Το πρώτο της παγωτό
Θυμάμαι τα μάτια της όταν δοκίμασε το πρώτο της παγωτό, που γούρλωσαν, σαν ανακάλυψε το πιο όμορφο και λαχταριστό πράγμα στον κόσμο. Θυμάμαι τη γλωσσίτσα της που πλατάγιαζε από ικανοποίηση. Θυμάμαι το παγωτό να λιώνει στα χέρια της και να κυλάει προς το μπράτσο και τα ρούχα. Θυμάμαι το στόμα της πασαλειμμένο με σοκολάτα και εκείνη απτόητη να απολαμβάνει αυτή την… παγωμένη εμπειρία. Θυμάμαι ότι δεν της το πήρα από το χέρι έντρομη που είχε πασαλειφτεί, δεν ήθελα να της κόψω την ευχαρίστηση. Το μόνο που έκανα ήταν να την τραβήξω βίντεο για να κρατήσω την ανάμνηση και να τσεκάρω αν έχω ξεμείνει από το υγρό απορρυπαντικό Proderm που καθαρίζει τα βρεφικά και παιδικά ρούχα στην εντέλεια και με απόλυτη τρυφερότητα.
6. Η στιγμή που σχημάτισε μια ολόκληρη πρόταση
Ύστερα από το τρυφερό μάλωμα μεταξύ του άντρα μου και εμένα για το αν το παιδί είπε πρώτα πολλά απανωτά “μα, μα, μα, μα” ή “μπα, μπα, μπα, μπα”, ήρθε και η πρώτη φράση. Μην φανταστείτε κάτι τρυφερό και αγαπησιάρικο. Η πρώτη φράση του παιδιού μας ήταν η εκδήλωση μιας άρνησης. “Ότσι, είπα”, “όχι είπα” σε ελεύθερη μετάφραση. Τότε ήταν το πιο χαριτωμένο πράγμα που μας είχε συμβεί. Αυτό το τεράστιο, ιστορικό “όχι”, θυμάμαι ότι το είχε προκαλέσει ένα καπέλο που ήθελα να της φορέσω ντε και καλά όχι για προστασία από τον ήλιο, αλλά γιατί πίστευα ότι της πήγαινε. Όμως, η μικρή είχε ήδη διαμορφώσει άποψη, αν όχι για το τί της πήγαινει, σίγουρα για το τι την ενοχλεί. Αυτή λοιπόν ήταν η πρώτη ολοκληρωμένη φράση και το πρώτο όχι. Μετά ακολούθησε μια βροχή από αυτά τα “όχι” και μαζί και οι διαπραγματεύσεις.
7. Τα πλατσουρίσματά μας στην μπανιέρα
H ώρα του μπάνιου ήταν από τις καλύτερες. Γιατί σε ποιον δεν αρέσει να πλατσουρίζει μέσα στο όσο-χρειάζεται-ζεστό-το-τσέκαρα-με-τον-αγκώνα νερό και να παίζει με τις ώρες με όλα αυτά τα μικρά πλεούμενα που έχουμε προμηθευτεί για αυτές τις χαλαρωτικές ώρες, που τηρούσαμε κάθε βράδυ με ευλάβεια γιατί συνήθως μας εξασφάλιζαν έναν υπέροχο – χωρίς διακοπές – ύπνο… Πιστός σύμμαχος σε αυτή την αξέχαστη διαδικασία το Σαμπουάν και Αφρόλουτρο Proderm Sleep Easy που εμπλουτισμένο με φυσικά εκχυλίσματα χαμομηλιού και λεβάντας, βοηθά το μωρό να χαλαρώσει και να κοιμηθεί καλύτερα.Τι παιχνίδι κάναμε με εκείνο τον αφρό, φτιάχναμε ένα σωρό σχέδια με τα μαλλάκια της και γελούσαμε μέχρι δακρύων. Και μετά από τόσο παιχνίδι και γέλια και χαρές, τα βλέφαρα βάραιναν και ερχόταν ο ύπνος, γλυκά και αβίαστα. Για όλους.
8. Να την κοιτάζω ενώ κοιμάται
Μετά το απολαυστικό μπάνιο, ακολουθούσε πάντα η ενυδατική κρέμα Proderm Sleep Easy εμπλουτισμένη με φυσικά εκχυλίσματα χαμομηλιού και λεβάντας που, σε συνέχεια του αφρόλουτρου, βοηθά το μωρό να χαλαρώσει και να κοιμηθεί καλύτερα. Μόλις η μικρή έκλεινε τα βλέφαρά της έλεγα “επιτέλους, θα ηρεμήσω”. “Θα διαβάσω το βιβλίο μου”, “θα κάνω κι εγώ ένα απολαυστικό μπάνιο”, “θα τελειώσω κάποια δουλειά”, “θα απολαύσω την παρέα του συζύγου μου”. Και ενώ ετοιμαζόμουν για το προσωπικό ξέφρενο πάρτι μου, τελικά κατέληγα να κάθομαι δίπλα της και να την κοιτάζω ενώ κοιμάται. Να χαζεύω αυτές τις πυκνές βλεφαρίδες, τα αγγελικά μαλλάκια της, τα ροδαλά μαγουλάκια της και να μετράω τις ανάσες της. Και τελικά αυτό με ξεκούραζε πιο πολύ απ΄όλα και ήταν η γλυκιά επισφράγιση μιας απαιτητικής μέρας.
9. Η πρώτη μέρα στον βρεφικό σταθμό
Η αγωνία μου αν θα με αναζητήσει, η αγωνία της τι είναι εκεί που την πάω, ήταν αυτό που με έτρωγε την πρώτη μέρα του παιδικού σταθμού. Είχε πιάσει το χέρι μου σφιχτά και δεν το άφηνε και μέσα μου έδινε μάχη η σκέψη του παρθενικού αποχωρισμού με αυτή της κοινωνικοποίησης με τα άλλα παιδάκια. Τελικά επικράτησε το δεύτερο και βρεθήκαμε έξω από την πόρτα του σταθμού. Μόλις είδε ένα τσούρμο πιτσιρικάκια να παίζουν και να γελάνε αμέριμνα, με κοίταξε με λαμπερά μάτια και χωρίς διασταγμό έλυσε το χέρι της από το δικό μου και έτρεξε προς τους νέους της φίλους. Έμεινα εκεί να την κοιτάω χαρούμενη, υπερήφανη συνειδητοποιώντας πως μόλις βίωσα το πρώτο δειλό της πέταγμα μακριά από τη “φωλιά”.
10. Όταν έκανε βόλτα με το πρώτο της ποδηλατάκι
Το πρώτο ποδήλατο ήταν δώρο της γιαγιάς. Ένα ποδηλατάκι ισορροπίας που μόλις το είδε, άρχισε να βγάζει ιαχές χαράς και να μας αγκαλιάζει έναν προς έναν. Ανέβηκε στη σέλα με σιγουριά, πάτησε τα πόδια της στο έδαφος, πήρε φόρα και άρχισε να βολτάρει στην αυλή φωνάζοντας – τι άλλο – «μαμά, κοίτα!»
Τη συνέχεια την ξέρετε. Ο καιρός περνά και εκείνο το μικρό ροζ ποδηλατάκι ισορροπίας, δίνει την θέση του σε ένα μεγαλύτερο, με βοηθητικές… που κι αυτές θα βγουν… και θα δώσουν την θέση τους στο επόμενο.. και στο επόμενο… Κι αυτή είναι η χαρά του να μεγαλώνεις τελικά ένα παιδί. Να κάνεις γι΄αυτό πάντα το καλύτερο που μπορείς. Να το μεγαλώνεις με στοργή και… proderm και να το βλέπεις να περνά από το ένα στάδιο στο άλλο, για να φτάσει τελικά, να πετάξει με τα δικά του φτερά, έξω από τη «φωλιά»…
Λίνα Παπαδοπούλου
