Όταν ξεσπάω επάνω σου, μαμά, μην πιστεύεις ότι σε βλέπω σαν σάκο του μποξ.
Σε σένα ξεσπάω, γιατί ξέρω πως η αγκαλιά σου είναι σαν κυματοθραύστης. Πάντα γερή, ν’ αντέχει, και πάντα εκεί, σε κάθε κύμα απογοήτευσης, θυμού ή στεναχώριας.
Όταν γυρίζω από το σχολείο και σου βάζω τις φωνές δεν είσαι ο σάκος του μποξ μου. Απλώς όλη μέρα έχω μαζέψει τόση ένταση κι όταν είμαι μαζί σου, μόνο τότε νιώθω ότι είμαι ελεύθερος και ασφαλής να την βγάλω όλη από μέσα μου.
Όταν τελειώνει η προπόνηση και δεν έχω βγάλει την άσκηση, σε σένα ξεσπάω, αλλά δεν είσαι ο σάκος του μποξ μου. Αγχώνομαι, μαμά. Κι απογοητεύομαι.
Όταν τσακώνομαι με τους φίλους μου, σε σένα φωνάζω κι ας με ρωτάς απλώς αν είναι όλα καλά. Σε σένα λέω “δεν με καταλαβαίνεις” κι ας νιώθω ότι άλλοι είναι εκείνοι που δεν με καταλαβαίνουν, αλλά μέσα μου θέλω πολύ να με ακούσεις. Και να με καταλάβεις.
Όταν δεν γράφω καλά στις εξετάσεις, σε σένα βγάζω τα νεύρα μου, αλλά δεν είσαι ο σάκος του μποξ μου.
Φοβάμαι, μαμά κι ανησυχώ.
Με σένα νιώθω ασφάλεια όμως.
Μπορεί να φαίνεται σαν να τα βάζω μαζί σου, αλλά δεν συμβαίνει αυτό. Αυτό που συμβαίνει είναι ότι ξέρω μέσα μου πως σε σένα μπορώ να πω τα πάντα. Πως ακόμα κι όταν ούτε εγώ ο ίδιος δεν έχω καταλάβει τι ακριβώς με ανησυχεί, εσύ είσαι εκεί να με ακούσεις. Χωρίς να με κρίνεις ή να μου βάλεις ταμπέλες. Χωρίς να μου κάνεις υποδείξεις ή να ακυρώσεις τα συναισθήματά μου.
Μερικές φορές δεν χρειάζομαι τίποτα περισσότερο – απλά να με ακούσεις. Άλλες μπορεί να χρειαστεί να καθίσουμε μαζί να βρούμε λύσεις. Εγώ σου δείχνω τι χρειάζομαι κάθε φορά κι εσύ είσαι εκεί και αφουγκράζεσαι.
Κι όταν αυτό το καταφέρουμε παρέα αρκετές φορές, θα μάθω να το κάνω και μόνος μου. Γιατί θα μου έχεις δείξει τον τρόπο.
Γιατί είσαι φάρος και κυματοθραύστης – όχι ο σάκος του μποξ.
*Τα παιδιά δεν ξεπερνούν πάντοτε τις ανησυχίες και τους φόβους τους. Δυστυχώς αν εμείς οι γονείς δεν είμαστε εκεί να τα ακούσουμε, ίσως απλώς σταματήσουν να τα εκφράζουν. Κι εκείνα θα χτιστούν μέσα τους και ίσως θεριέψουν. Όσο όμως ακούμε αληθινά, με κατανόηση και αποδοχή, τα παιδιά θα θέλουν να μιλούν. Και τα δύσκολα συναισθήματα δεν θα θεριεύουν, μόνο θα σκάνε σαν κύματα στον κυματοθραύστη – μέχρι να βρουν μόνα τους το δρόμο προς την ακτή.
Γράφει η Νάνσυ Καλλικλή
