Είπα να συγκεντρώσω σε ένα post αυτά που σκέφτομαι και νιώθω αυτούς τους μήνες που είμαι έγκυος στο δεύτερο παιδί. Ίσως να υπάρχουν κι άλλες ψυχές εκεί έξω που να νιώθουν/βιώνουν αυτή τη στιγμή παρόμοιες καταστάσεις ή που να τις έχουν νιώσει/βιώσει παλιότερα. Ίσως πάλι να θέλω απλώς να δώσω το δικό μου στίγμα, τη δική μου ιστορία. Γιατί, σαφώς κάθε ιστορία είναι διαφορετική. Και κάθε εγκυμοσύνη είναι διαφορετική. Εγώ σίγουρα βρίσκω και ομοιότητες και διαφορές με την πρώτη μου εγκυμοσύνη.
Στην τελική, μπορεί απλώς να θέλω να φωνάξω ότι η εγκυμοσύνη ΔΕΝ είναι μόνο ροζ συννεφάκια από marshmallows και πολύχρωμοι μονόκεροι. Που και που γκριζάρει λίγο ο ουρανός, όπως με την αφρικανική σκόνη ένα πράμα.
Τη στιγμή αυτή λοιπόν, που μου μένει κάτι λιγότερο από μήνας πρακτικά για να συναντήσω το τέταρτο μέλος της οικογένειας, συντρέχουν τα παρακάτω:
1. Καταρχάς, ζεσταίνομαι.
Κάποιες μέρες αρκετά, μιας και ουσιαστικά έχει μπει το καλοκαίρι. Βέβαια, εγώ προσωπικά, το προτιμώ απ’ το να κρυώνω, κάτι που βίωνα πολύ τους πρώτους μήνες, λόγω ίσως της μόνιμης αδιαθεσίας που ένιωθα. Η μόνη μου έγνοια αυτή τη στιγμή είναι να καταφέρω να διακρίνω αν αυτό που θα τρέχει σε λίγο καιρό ανάμεσα στα πόδια μου θα είναι ιδρώτας ή τα υδραυλικά που έσπασαν.
2. Η κοιλιά μου έχει ήδη φτάσει σε επίπεδα ΟΒΕΛΙΞ.
Ή τουλάχιστον έτσι νιώθω. Δε συμμερίζονται όμως όλοι τον πόνο μου. Κάποιοι τολμάνε να ξεστομίσουν ότι είναι μάλιστα και σχετικά μικρή. Ε, ψιτ! Μήπως θες να στη δανείσω λίγο να την κυκλοφορήσεις και να μου πεις εντυπώσεις μετά; Τι σημαίνει “Εγώ είμαι άντρας, δεν μπορώ να κυκλοφορώ σαν έγκυος”; Ένας λόγος παραπάνω να μη μιλάς λοιπόν!
3. Το δωμάτιο του μπεμπέ δεν είναι ακόμα έτοιμο.
Τα έπιπλα που έχουμε παραγγείλει (πέρα από την κούνια, αυτήν ευτυχώς την έχω από τον μεγάλο) θα μας έρθουν, εεεε, μπορεί και την ημέρα που θα γεννάω. Μήπως να τους έδινα καλύτερα τη διεύθυνση του μαιευτηρίου;
4. Είμαι σε μόνιμη πείνα – δίψα από τον 4ο μήνα.
Το στομάχι δε συνεργάζεται και φουσκώνει ακόμα και με σκέτο αέρα. Τρώω δυο μπουκιές από κάτι, οτιδήποτε, κι ύστερα ξαπλώνω στον καναπέ να πάρω πιέσεις και σφυγμούς. Κι αν διψάσω και χρειαστεί να πιω ΚΑΙ νερό με τις δυο μπουκιές; Περνάμε στη φάση “Φέρτε μου τη μάσκα οξυγόνου ΤΩΡΑ!”. Εν τω μεταξύ, δεν έχω εντοπίσει κάτι που να με φουσκώνει περισσότερο για να το αποφύγω. Τα μόνα που αποδεδειγμένα δε με φουσκώνουν είναι τα γλυκά, τα οποία μετά λύπης μου ξανάρχισα τώρα στην εγκυμοσύνη.
5. Στο πρώτο τρίμηνο βέβαια ήμουν η προσωποποίηση του μακαρονά.
Το ΜΟΝΟ που πήγαινε κάτω ήταν τα μακαρόνια. Το γεγονός ότι τα κατέβαζα ωστόσο δε σημαίνει ότι έβρισκε σύμφωνο και το στομάχι μου, το οποίο από τότε αντιδρούσε. Οι εμετοί, οι ανακατωσούρες και οι καούρες ήταν στο καθημερινό μενού.
6. Κατά τ’ άλλα τώρα η κοιλιά κοιλιά.
Επανέρχομαι στο καυτό θέμα, το κατάλαβες. Τι να κάνω; Σε λίγο θα με τσουλάνε κι εγώ θα κουτρουβαλάω σα γιουβαρλάκι. Είναι τόσο μεγάλη που κάθε φορά που γυρίζω πλευρό στο κρεββάτι και καταφέρνω να μην πέσω από κάτω μου δίνω συχαρίκια. Είναι τόσο μεγάλη που στερεώνω το πιάτο που τρώω πάνω της, σαν την έγκυο Φοίβη στα Φιλαράκια, θυμάσαι;
7. Για να μη μιλήσω για το στήθος δηλαδή.
Που ανταγωνίζεται στενά την κοιλιά. Και δεν αναφέρομαι σε ευγενή άμιλλα. Όχι. Κάνει προγραμματικές δηλώσεις τύπου “Θα σας δείξω εγώ τι θα φουσκώσει πιο πολύ! Και τι θα ΠΑΡΑΜΕΙΝΕΙ φουσκωμένο μετά τη γέννα…”
8. Άραγε θα μπορέσω να θηλάσω αυτή τη φορά;
Στον πρώτο δεν τα είχα καταφέρει και είχα ταλαιπωρηθεί κάμποσους μήνες βγάζοντας γάλα με θήλαστρο. Μπλιαχ! Δεν θέλω να την ξαναζήσω αυτή την εμπειρία.
9. Η μεγαλύτερη φοβία ωστόσο που αντιμετωπίζω είναι ότι θα κάνω πάλι 3-3,5 χρόνια να κοιμηθώ. Και για να το χειροτερέψω, ούτε οι αντοχές μου είναι οι ίδιες με 6 χρόνια πριν, στην πρώτη γέννα, ούτε οι οικογενειακές απαιτήσεις είναι ίδιες. Γιατί το μεγαλύτερο παιδί έχει κι αυτό τις ανάγκες του.
10. Βέβαια αυτή τη φορά θα έχω Netflix για να πνίγω τον πόνο από τις αυπνίες. Yay!
11. Δεν ξέρω αν έχω χωνέψει 100% το ότι δεν θα κάνω μπάνια φέτος το καλοκαίρι (μακρόσυρτο ρούφηγμα μύτης).
Διαβάστε τη συνέχεια στην επόμενη σελίδα
