Υπάρχει ένα συχνό και πολύ ενδιαφέρον λάθος που γίνεται απ’ όσους υποστηρίζουν ότι ο δρόμος και η αποστολή τους είναι “η εκπαίδευση των παιδιών τους”. Περισσότεροι από τους μισούς γονείς συμπεριλαμβάνουν τα παιδιά τους στον σκοπό της ζωής τους. Ζουν για να εκπαιδεύσουν τα παιδιά, να μεγαλώσουν τα παιδιά, να είναι δίπλα στα παιδιά, να τυραννάνε τα παιδιά. Βέβαια, αυτός ο τρόπος σκέψης είναι πολύ λανθασμένος.
Αν υπάρχει κάτι γύρω από τα παιδιά, αυτό δεν είναι ακριβώς αποστολή, αλλά επιθυμία- συνειδητή ή ασυνείδητη- να εξαπλωθούν μέσα απ’ αυτά.
Κατά τη γνώμη μου, το “εκπαιδεύω- προσέχω- αγαπώ τα παιδιά”, ανήκει στην κατηγορία της επιδίωξης της εξάπλωσης, ή αποτελεί απλώς έναν στόχο (πολύ ευγενή, φυσικά, αλλά εντέλει, στόχο) και σαν τέτοιος, ακόμη κι αν είναι ο πιο σημαντικός της ύπαρξής σας, δεν αρκεί για να δώσει νόημα στη ζωή σας.
Πριν από λίγο καιρό, σε μια ομιλία μου, μια γυναίκα από το κοινό θύμωσε όταν αμφισβήτησα την αποστολή “Παιδιά”. Σηκώνεται και μου λέει πολύ σοβαρά:
“Δεν νομίζω πως είναι έτσι, γιατί όταν ορίσατε τον στόχο δηλώσατε πως ήταν κάτι εφικτό. Έχω είκοσι οκτώ χρόνια πείρα ως μητέρα, και πιστεύω ότι μέχρι την τελευταία μέρα της ζωής μας συνεχίζουμε να εκπαιδεύουμε τα παιδιά μας, προσπαθώντας να είμαστε δίπλα τους και να τα βοηθάμε, με σκοπό να αφήσουμε πρότυπα συμπεριφοράς. Αυτό δεν είναι στόχος αλλά αποστολή, γιατί δεν εκπληρώνεται ποτέ.”
“Εσείς έχετε παιδιά;” τη ρωτάω.
“Ναι” μου απαντάει.
“Τι ηλικία έχουν τα παιδιά σας;”
“28, 27 και 25.”
“Και εξακολουθείτε να τα εκπαιδεύετε;”
“Πάντα!!!”
“Τα κακόμοιρα…” της λέω.
Μετά, της εξηγώ πού διαφωνώ:
“Καταρχάς, δεν θεωρώ ότι πρέπει να εξακολουθήσεις να εκπαιδεύεις τα παιδιά σου όλη σου τη ζωή, και εξ ονόματός τους σου ζητώ να το ξανασκεφτείς. Δεν είναι σωστό, επειδή δεν έχουμε καλύτερο προσανατολισμό, να καταλήγουμε να τα χρησιμοποιούμε για να μη μείνουμε χωρίς κατεύθυνση στη ζωή μας.”
Ένα σωρό άνθρωποι χειροκρότησαν μέσα στην αίθουσα.
Να ήταν παιδιά; Να ήταν γονείς;
Μακάρι και τα δύο.
Ο δρόμος της ευτυχίας, Χόρχε Μπουκάϊ
