Θα ήθελα να περιγράψω τις κύριες φυσιολογικές φάσεις κρίσεως απ’τις οποίες περνάει μια οικογένεια, καθώς ωριμάζουν τα μέλη της. Όλες αυτές οι φάσεις σημαίνουν κρίση και παροδική ανησυχία και έχουν ανάγκη μιας περιόδου προσαρμογής και αφομοιώσεων.
Η πρώτη κρίση είναι η σύλληψη, η εγκυμοσύνη και η γέννηση ενός παιδιού.
Η δεύτερη κρίση έρχεται, όταν το παιδί αρχίζει να χρησιμοποιεί τον ευνόητο λόγο.
Λίγοι άνθρωποι συνειδητοποιούν πόσο μεγάλη προσαρμογή απαιτείται γι’αυτό.
Η τρίτη κρίση έρχεται, όταν το παιδί συνδέεται για πρώτη φορά επίσημα με τον κόσμο έξω απ’το σπίτι, δηλαδή με το σχολείο.
Μπαίνει ο κόσμος του σχολείου στην οικογένεια, φέρνοντας ένα στοιχείο ολότελα καινούριο, τόσο για τους γονείς, όσο και για τα παιδιά. Οι δάσκαλοι γενικά, αποτελούν γονικές προεκτάσεις, γεγονός που, όσο πρόθυμα κι αν το παραδέχεσαι, απαιτεί ωστόσο μια περίοδο προσαρμογής.
Η τέταρτη κρίση, που είναι κι εξαιρετικά μεγάλη, έρχεται, όταν το παιδί μπαίνει στην εφηβεία.
Η πέμπτη κρίση είναι όταν το παιδί ενηλικιώνεται και φεύγει απ’το σπίτι, γυρεύοντας την ανεξαρτησία του.
Αυτό συνοδεύεται συχνά από τη συναίσθηση κάποιας βαριάς απώλειας.
Η έκτη κρίση έρχεται, όταν ο νεαρός ενήλικος παντρεύεται και τα πεθερικά γίνονται τα ξένα εκείνα στοιχεία που πρέπει να τα δεχτεί η οικογένεια.
Η έβδομη είναι ο ερχομός της εμμηνόπαυσης στη γυναίκα.
Η όγδοη, που ονομάζεται κλιμακτήριος, περιλαμβάνει και τη μειωμένη ερωτική δραστηριότητα του αρσενικού.
Αυτό δεν είναι σωματικό πρόβλημα. Η κρίση στον άντρα φαίνεται να συνδέεται περισσότερο με τη συναίσθηση ότι χάνει τη σεξουαλική του δύναμη.
Η ένατη έρχεται με το ρόλο του παππού ή της γιαγιάς, που είναι γεμάτος προνόμια και παγίδες.
Τέλος, η δέκατη έρχεται, όταν ο θάνατος βρει τον έναν από τους συζύγους κι έπειτα τον άλλο.
Η οικογένεια είναι η μόνη απ’ όσες κοινωνικές ομάδες ξέρω, όπου συμβιβάζονται τόσες πολλές αλλαγές σε τόσο λίγο χώρο και χρόνο.
Όταν τρεις ή τέσσερις από αυτές τις κρίσεις συμβαίνουν συγχρόνως, η ζωή μπορεί να γίνει πραγματικά έντονη και περισσότερο “μπελαλίδικη” απ’ ό,τι συνήθως. Υπάρχουν όμως πολλές πιθανότητες, αν καταλάβεις τι συμβαίνει, να χαλαρώσεις λίγο. Μπορείς μάλιστα να διακρίνεις καθαρά ποιες κατευθύνσεις να ακολουθήσεις για να πετύχεις τις αλλαγές. Θέλω να τονίσω πως αυτές είναι φυσιολογικές, φυσικές πιέσεις και μπορούν κατά κανόνα να προβλεφτούν. Μην κάνεις το λάθος να τις θεωρήσεις ανώμαλες καταστάσεις.
Η αλλαγή και η διαφοροποίηση αποτελούν πάγιους, φυσιολογικούς και υγιείς παράγοντες σε κάθε οικογένεια. Αν τα μέλη της οικογένειας δεν περιμένουν αλλαγές ή δεν προετοιμάζονται για τις διαφορές που ξαφνικά εμφανίζονται, διατρέχουν τον κίνδυνο να σπάσουν τα μούτρα τους, γιατί περιμένουν ομοιογένεια εκεί που δεν υπάρχει. Οι άνθρωποι γεννιούνται, μεγαλώνουν, δουλεύουν, παντρεύονται, κάνουν παιδιά, γερνάνε και πεθαίνουν. Αυτή είναι η ανθρώπινη ζωή.
Απόσπασμα από το βιβλίο της Βιρτζίνια Σατίρ Πλάθοντας ανθρώπους
