Αχ! βρε μάνα, βιάστηκες να φύγεις! Τι νόμισες; Μεγαλώσαμε και δε σε χρειαζόμαστε;
Με τα χρόνια η έλλειψη μεγαλώνει και η ανάγκη πολλαπλασιάζεται.
Όσα χρόνια και αν περάσουν, όσα και αν πέρασαν η μάνα παραμένει μάνα! Είναι πάντα εκεί είτε την έχεις είτε όχι!
Σου μιλώ συνέχεια και αναστενάζοντας λέω “αχ! βρε μάνα” και έτσι βρίσκω την ευκαιρία να ξεστομίσω αυτή την ευλογημένη λέξη εφόσον δεν υπάρχει άλλος τρόπος πια να την πω.
Φέρνω στο μυαλό μου τα λόγια σου ” όταν θα κάνεις παιδιά θα με θυμηθείς!” Και ναι σε θυμάμαι συνέχεια.
Και επαναλαμβάνω συμπεριφορές, εκφράσεις, κουβέντες δικές σου έτσι αυθόρμητα χωρίς να το σκέφτομαι.
Και τα παιδιά μου με καταλαβαίνουν και σωπαίνουν όταν τα ζαλίζω μιλώντας τους για σένα.
Πού είσαι βρε μάνα να με δεις που όταν αρρωσταίνω, όταν δειλιάζω μπροστά στις απαιτήσεις της ζωής, σφίγγω τα δόντια και συνεχίζω να παλεύω και ας μην έχω την αγκαλιά σου να κρυφτώ και να παρηγορηθώ.
Αχ! μάνα! Μεγάλωσα και ακόμα πηγαίνω κάθε μέρα στο σχολείο!
Τώρα πια όμως πηγαίνω επειδή μου αρέσει. Ναι, πηγαίνω με χαρά γιατί θέλω να προσφέρω.
Γιατί θυμάμαι τα λόγια σου, “ποτέ δε βγαίνεις χαμένος όταν προσφέρεις με την καρδιά σου, όταν βοηθάς και αγαπάς”.
Και εγώ αγαπώ αυτό που κάνω!
Αχ! μάνα! Δεν είσαι εδώ να διαφωνήσουμε, να τσακωθούμε, να με συμβουλεύσεις για να μπορώ μετά να καταλάβω τις φιλενάδες μου που γκρινιάζουν για τα στραβά των μανάδων τους και τους τσακωμούς μαζί τους.
Αγκαλιάστε τις μανάδες σας γιατί άλλος άνθρωπος για να σε αγαπήσει και να σε πονέσει πιο άδολα δεν υπάρχει.
Η μητρική αγάπη δε γνωρίζει από συμφέροντα!
Η ευχή της μάνας έχει τη δύναμη να νικήσει τα πάντα. Προσπαθώ κάθε μέρα να γίνομαι καλύτερη μάνα για τα παιδιά μου -όπως με είχες συμβουλεύσει- παλεύοντας με τα λάθη μου και τις υπερβολές μου!
Θυμάμαι που μας έλεγες ” ευχή της μάνας γύρευε και τα βουνά ανέβα” γι’ αυτό πάντα θα σου ζητώ την ευχή σου για να έχω τη δύναμη να βλέπω τη ζωή σαν μια όμορφη και εύκολη ανηφοριά!
Γράφει η Δέσποινα Χατζάκη για το loveletters.gr
