Η Σάντυ Κουτσοσταμάτη σού αναλύει πόσο σημαντική είναι η ανιδιοτελής αγάπη για ένα παιδί
Όσο εκπαιδευόμουν στην ψυχοθεραπευτική μου προσέγγιση, θυμάμαι πολύ χαρακτηριστικά πως ένιωθα ότι όλα καταλήγουν στο πώς μεγαλώνει ένα παιδί στην οικογένεια. Αυτό θα καθορίσει το τι ενήλικας θα γίνει, φυσικά σε συνάρτηση με την ιδιοσυγκρασία του και τα στοιχεία που έχει κληρονομήσει. Όμως, όποια κι αν είναι η φυσική τάση του ατόμου, το περιβάλλον που μεγάλωσε θα την αποθαρρύνει ή θα τη ενισχύσει. Έτσι, πάντα σκεφτόμουν πόσο μα πόσο σημαντική είναι η ανιδιοτελής αγάπη για ένα παιδί: να νιώθει ότι αγαπιέται χωρίς όρους, απλά γι’ αυτό που είναι. (όχι χωρίς όρια, αλλά χωρίς όρους!)
Πόσο όμως, ικανοί είμαστε να αγαπήσουμε άνευ όρων;
Η αγάπη άνευ όρων δεν έχει τέλος και περιορισμό. Ο άνθρωπος που αγαπάει έτσι, αγαπάει χωρίς προσδοκίες , προϋποθέσεις και απαιτήσεις. Για αυτή την αγάπη, μίλησαν πολλοί θεραπευτές όπως ο Carl Rogers και ο Fritz Perls, τονίζοντας πως οι γονείς που εκβιάζουν για να προσφέρουν την αγάπη τους, δημιουργούν προσωπικότητες μη προσαρμοστικές, με τάση στην εξάρτηση (είτε από ανθρώπους είτε από ουσίες) και με πολλές πιθανότητες να αναπτύξουν ψυχικές διαταραχές και ειδικά νευρώσεις.
Οι γονείς σαμποτάρουν την ωρίμανση του παιδιού τους με τους παρακάτω τρόπους:
- Α) Ο γονιός που λέει είτε με τα λόγια είτε με τις πράξεις του: «Aν δεν κάνεις αυτό που περιμένω από εσένα, τότε σε απορρίπτω και δεν σε αγαπώ. Εγώ ξέρω το καλό σου και πρέπει να με ακούσεις»
- Β) O γονιός που δεν στηρίζει την ανεξαρτησία του παιδιού του, αντίθετα, την σαμποτάρει, με σκοπό να το κρατήσει υπό τον έλεγχό του
- Γ) Η τρίτη είναι και η πιο συνηθισμένη κατηγορία. Ο γονιός που κακομαθαίνει το παιδί του. Οι γονείς των οποίων οι ανάγκες δεν καλύπτονταν όσο ήταν εκείνοι παιδιά, νομίζουν ότι βοηθούν το παιδί τους δίνοντάς του ό, τι δεν είχαν εκείνοι. Οι γονείς φοβούνται να απογοητεύουν το παιδί και του δίνουν ό, τι εκείνο επιθυμεί. Έτσι, το παιδί κινδυνεύει να κολλήσει αναπτυξιακά και να μην προχωράει στη ζωή του αφού ζει σε ένα περιβάλλον που του παρέχονται τα πάντα χωρίς καμία δική του προσπάθεια.
Και οι τρεις παραπάνω κατηγορίες έχουν το ίδιο αποτέλεσμα: Το παιδί αδυνατεί να στηρίξει τον εαυτό του και απλά παίζει διάφορους ψεύτικους ρόλους. Έτσι, καταφέρνει να κινητοποιεί το περιβάλλον γύρω του, με σκοπό εκείνο να καλύπτει τις ανάγκες του, αντί να κινητοποιεί το δικό του εσωτερικό δυναμικό.
Θα έχεις γνωρίσει ανθρώπους που προσπαθούν να κερδίσουν αγάπη και αποδοχή με το να είναι γοητευτικοί, να προσποιούνται τους αφελείς, να είναι αυστηροί και απαιτητικοί, να είναι αβοήθητοι και πολλά ακόμη… Αυτά τα άτομα ο Perls, υποστηρίζει ότι αναπτύσσουν συγκεκριμένα «στρώματα νεύρωσης» (layers of neurosis). Αυτά τα νευρωτικά άτομα, ξοδεύουν πολύ χρόνο και ενέργεια προσπαθώντας να ανταποκριθούν στους ρόλους που παίζουν και να σε μια ιδανική αυτοεικόνα, παρά στο να είναι αυθεντικοί.
Διαβάστε τη συνέχεια στο missbloom.gr
