Επικοινωνία είναι «ο σύνδεσμος ανάμεσα στον εαυτό μου και τον κόσμο». Στη σχέση γονιού/παιδιού, η επικοινωνία είναι εξ ολοκλήρου ευθύνη του γονιού. Από τη στιγμή που ένα μωρό έρχεται στον κόσμο, προσπαθεί να επικοινωνήσει. Κλαίγοντας, μορφάζοντας, κάνοντας επαφή με τα μάτια, κάνοντας μιμητικές κινήσεις, όλα αυτά είναι εργαλεία με τα οποία τα μωρά είναι εξοπλισμένα από τη φύση και με τα οποία προσπαθούν να έρθουν σε επαφή με τον καινούριο κόσμο τους και να επικοινωνήσουν μαζί του.
Είναι το μόνο που μπορούν να κάνουν. Δεν μπορούν να κάνουν κάτι άλλο. Εξαρτάται απολύτως από τον γονιό να κάνει τη σύνδεση, να ανταποκριθεί, να θεμελιώσει όλους αυτούς τους σημαντικούς διαύλους επικοινωνίας με το μωρό του, οι οποίοι θα είναι ζωτικής σημασίας για τον γονιό αργότερα, όταν το μωρό θα είναι στην παιδική ηλικία. Η επικοινωνία δεν είναι κάτι που απλώς συμβαίνει. Δεν είναι κάτι που ξεκινάει όταν το παιδί αρχίζει να μιλάει. Ούτε είναι απλώς προϊόν ωριμότητας. Η επικοινωνία είναι μια διαδικασία, ο θεμελιώδης λίθος της σχέσης και το αποτέλεσμα της θέλησης για επικοινωνία και της ανταπόκρισης του γονιού.
Πολύ συχνά, το κλάμα του παιδιού χαρακτηρίζεται λανθασμένα σαν χειρισμός και οι γονείς είναι σίγουρα πολύ ικανοί να το χρησιμοποιήσουν ως τέτοιο. Αλλά η προβολή τέτοιων κινήτρων στο μωρό, του δίνει ικανότητες και έλεγχο που ξεπερνούν κατά πολύ τις δυνατότητές του. Η απόδοση κινήτρων στην συμπεριφορά του παιδιού, είναι ο καθοριστικός παράγοντας που θα προσδιορίσει το είδος της ανταπόκρισης από τον γονιό.
Κι αυτή η ανταπόκριση, ή η έλλειψή της, στο κλάμα του παιδιού, είτε χτίζει είτε γκρεμίζει τελικά την επικοινωνία τους και την σύνδεσή τους. Δεν υπάρχει τίποτα άλλο ενδιάμεσα, τίποτα ουδέτερο.
Τα μωρά δεν μπορούν να χειριστούν κανέναν. Επικοινωνούν. Ακούστε. Ανταποκριθείτε. Δεν σας χειραγωγούν.
Επίσης η σχέση σας με το έφηβο παιδί σας, θεμελιώνεται τώρα, κατά την παιδική του ηλικία. Τα θέματα πειθαρχίας με την 9χρονη κόρη σας, μετριάζονται ή μεγεθύνονται τώρα, καθώς προσπαθεί να επικοινωνήσει μαζί σας τώρα που είναι μωρό. Οι κρίσεις θυμού ενός παιδιού προσχολικής ηλικίας, μετριάζονται ή μεγεθύνονται αυτή τη στιγμή, από την ανταπόκρισή σας ή την έλλειψή της, στο κλάμα του ως μωρό.
Και η ευθύνη της επικοινωνίας και της σύνδεσης με το παιδί σας δεν τελειώνει όταν το παιδί αρχίζει να μιλάει. Υπάρχει λόγος που τα παιδιά δεν χαρακτηρίζονται ενήλικες μέχρι που να γίνουν πραγματικά ενήλικες. Απλώς δεν έχουν την ικανότητα της κρίσης, την εμπειρία και την ωριμότητα ενός ενήλικα.
Γονείς, είστε το κέντρο της ζωής του παιδιού σας για αρκετά χρόνια και είστε το παράδειγμά τους, είναι ο καθρέφτης σας. Εάν το ακούτε, θα μάθει να ακούει. Εάν είστε αγενής, θα μάθει να είναι αγενές. Εάν του φέρεστε με σεβασμό, θα μάθει να σέβεται. Εάν είστε θυμωμένος, απαιτητικός και σκληρός μαζί του, θα μάθει να είναι θυμωμένο, απαιτητικό και σκληρό.
Κάθε μέρα αποφασίζετε για το είδος του ενήλικα που μεγαλώνετε, ανάλογα με τις γονεϊκές σας επιλογές. Οπότε ζήστε όπως θα θέλατε να γίνει το παιδί σας. Αυτή είναι η καρδιά και η ψυχή της ανατροφής των παιδιών μας.
Αποσπάσματα από το βιβλίο της L.R.Knost Whispers Through Time: Communication Through the Ages and Stages of Childhood
Μετάφραση-Απόδοση: Βίκυ Φαρδογιάννη – Πιστοποιημένη Σύμβουλος Θηλασμού IBCLC, thilasmos.com
