Δεν ξέρω τι σχέση έχεις με τους γονείς σου. Εγώ πάλι, από τότε που έγινα μαμά, θαυμάζω τους γονείς μου, όσο ποτέ, για ένα εκατομμύριο λόγους.
Δεν ξέρω τι πιστεύεις για το μεγάλωμα των παιδιών αλλά εγώ προσωπικά, είχα υποτιμήσει τη δουλειά που έκαναν οι γονείς μου. Υπάρχουν 1.000 λόγοι παραπάνω που τους θαυμάζω για το πώς κατάφεραν να μεγαλώσουν εμένα και την αδερφή μου, αλλά θα περιοριστώ στους 6 κορυφαίους που μπορώ να αναγνωρίσω στα 4 χρόνια που βιώνω τη μητρότητα.
1. Το να μαζέψεις τον εμετό από μωρό και ένα αυτοκίνητο εν ώρα ταξιδίου είναι πολύ, πολύ δύσκολο.
Και σας το γράφει τούτο ένας άνθρωπος που ζαλίζεται στο φτερό, έτσι απλά στην ευθεία. Φανταστείτε τον άνθρωπο αυτό, να έχει δύο παιδιά, που ζαλίζονται με τον εξαιρετικά ίδιο τρόπο και που μπορούν να κάνουν εμετό, δύο μέτρα πριν φτάσουμε στο σπίτι. Εννοείται πως κυκλοφορούμε με δεύτερες αλλαξιές ρούχων, ένα λεμόνι στο χέρι (τα εσπεριδοειδή βοηθάνε στη ζαλάδα) και μια κουβερτούλα στα πόδια των παιδιών, για να μαζεύεται καλύτερα… το χάος. Το να πλύνεις κατόπιν το παιδικό κάθισμα αυτοκινήτου, είναι παζλ άλυτο!
Η μαμά μου μπορεί να διηγηθεί πολλά οικογενειακά ταξίδια μας με το αυτοκίνητο και να πει, να εκεί έκανε εμετούλι η Κατερίνα, κι εκεί, κι εκεί. Αχ μαμά, είσαι ηρωίδα!
2. Σχεδόν λιποθυμάμε με ένα χειλάκι του παιδιού που σχίστηκε και ψάχνουμε από πού βγαίνει όλο αυτό το αίμα:
Περιττό να σχολιάσω πως θαυμάζω τη διαύγεια του νου των γονιών μου, κυρίως του πατέρα μου, που κατάφερε να φτάσει στο νοσοκομείο με ένα νήπιο – η αδερφή μου αυτή τη φορά- με κομμένη γλώσσα. Αυτό στο γράφω για να μην φρικάρεις- κι εγώ το προσπαθώ- κάθε φορά που τα παιδιά πέφτουν στην παιδική χαρά κι ενώ τους φοράς κράνος και επιγονατίδες.
3. Το να αφήνεις ένα μικρό ή και μεγάλο παιδί άρρωστο στο σπίτι για να πας στο γραφείο είναι μεγάλη μαχαιριά στην καρδιά
Τώρα νιώθω τους γονείς μου –που τους καλούσαν στο σταθερό τηλέφωνο της δουλειάς , στην εποχή προ κινητού, για να τους πουν ότι αρρώστησα, χτύπησα, ανέβασα πυρετό και πολύ περισσότερο καταλαβαίνω το άγχος τους κάθε φορά που μας άφηναν άρρωστα στο σπίτι για να πάνε με μισή καρδιά στη δουλειά τους.
4. Η λογοδιάρροια και η αϋπνία ενός παιδιού τη στιγμή που εσύ νυστάζεις περισσότερο, είναι μια πραγματικότητα
- Έχεις πιει μια μπιρίτσα παραπάνω μαζί με το κοκορέτσι στο πασχαλινό τραπέζι και νυστάζεις; Δε θα κοιμηθείς.
- Είσαι διακοπές και μόλις επιστρέψαμε μετά το μπάνιο και το ταβερνάκι δίπλα στο κύμα, με μια γλυκιά νύστα και το δροσερό αεράκι να σου χαϊδεύει τα μάγουλα; Δε θα κοιμηθείς.
- Έχεις επιστρέψει σπίτι μετά από γιορτινό ξενύχτι και είναι σχεδόν ξημέρωμα; Δε θα κοιμηθείς!
Γιατί το παιδί σου – τα παιδιά σου- στην πιο κουρασμένη σου στιγμή, θα έχουν όρεξη και ενέργεια να μιλήσουν για όλα τα ζωάκια που συνάντησαν στο χωριό ή να επιμένουν να πάνε στην παιδική χαρά! Αγαπημένοι μου γονείς, λυπάμαι πολύ που υπήρξα το παιδί που δεν ήθελε να κοιμάται ποτέ, μα ποτέ το μεσημέρι και φυσικά, πάντα έβλεπα έναν εφιάλτη όταν οι γονείς μου επέστρεφαν αργά το βράδυ μετά από έξοδο.
5. Η υπομονή (και ώρα) που χρειάζεται να φάει ένα νήπιο, είναι δυνατοτήτων γιόγκι!
Ξεκινάμε να τρώμε στερεές τροφές, όχι εμείς, το παιδί μας, κι από εκείνη τη στιγμή και μετά εξοπλίσου με χρόνο και υπομονή, μπόλικη υπομονή για να καταφέρεις να δεις το μωρό σου να τρώει όλο του το φαγητό. Και πάμε να φάει μία πατατούλα και ένα κομμάτι κρέας και χωρίς να το καταλάβεις για να καταναλώσει το βλαστάρι σου που έχει φτάσει τα τέσσερα ένα αχλάδι, περνάει μια αιωνιότητα και μια μέρα. Και δεν φτάνει αυτό, παίζει το «μικράκι ελεφαντάκι» στη διαπασών ολάκερη την ώρα αυτή.
Και δεν φταίει το παιδί. Φταις εσύ, που για να φας μισό πιάτο μακαρόνια ως μικρός άνθρωπος, έσκαγες τους γονείς σου (μου) και που δεν σου άρεσε φαγητό για φαγητό και οι άγιοι γονείς σου σκαρφίζονταν εκατοντάδες τρόπους για να τρως, κι ας τους έπαιρνε ώρες και ώρες.
6. Η ενέργεια που πρέπει να διαθέτεις για να κάνεις όλες τις δραστηριότητες που θέλουν τα βλαστάρια σου, απαιτούν προσόντα βιονικής γυναίκας:
Έχεις ήδη δουλέψει ένα οκτάωρο και βρίσκεσαι να πρέπει (με την καρδιά σου και όχι αναγκαστικά) να σκαρφαλώσεις, να τρέξεις, να κάνεις κούνια και τσουλήθρα (μαζί τους), να κάνεις baby swimming, να ζωγραφίσεις, να φτιάξεις κέικ (έχουμε φτιάξει 30 βασιλόπιτες από το ξεκίνημα του 2018) και κουλουράκια και φυσικά να προτρέχεις για να πιάσεις τα παιδιά πριν πέσουν, μεταφέροντας στον ώμο ή την πλάτη το τσαντάκι του σπορτ μπίλι, με σνακ, παγούρια με νερό, πάνες και μωρομάντηλα, γυαλιά και καπέλα, μαγιό και αντηλιακό.
Εσύ αντέχεις; Εγώ το παλεύω!
Δες περισσότερα άρθρα της Κατερίνας Πατούλια στο shape.gr
