Όταν το παιδί δεν συμπεριφέρεται σωστά και παρεκτρέπεται γενικώς, είμαι πλέον σε θέση να αντιλαμβάνομαι ότι οι φωνές είναι το νέο ξύλο, γι΄ αυτό και τις αποφεύγω.
Αυτό που επίσης προσπαθώ να αποφεύγω, είναι οι τιμωρίες.
Αν και χωρίς φωνές και με όλο και λιγότερες τιμωρίες στην αρχή ένιωσα ότι άδειασε το “οπλοστάσιό” μου, με μπόλικη ενημέρωση από εδικούς και ακόμα περισσότερη αυτοκυριαρχία έχω καταφέρει να λύνω τα θέματα και να εξομαλύνω τις καταστάσεις σε πολύ ικανοποιητικό βαθμό. Φυσικά έχω ακόμη δουλειά, αλλά βρίσκομαι σε καλό δρόμο.
Σκέφτομαι λοιπόν να μοιραστώ μαζί σας τα βήματα που ακολουθώ για να αποφύγω την τιμωρία και να συνεννοηθώ καλύτερα με το παιδί μου. Άλλες φορές χρειάζονται μόνο τα μισά, άλλες μόνο 2-3 και άλλες δεν φτάνουν ούτε τα 12, καθώς όλες οι καταστάσεις δεν είναι ίδιες. Αξίζει όμως να προσπαθώ κάθε φορά, διατηρώντας ένα ήρεμο και θετικό κλίμα στη σχέση μας με το παιδί μας.
Τα 12 πράγματα που κάνω
1. Λέω στο παιδί μου “δώσε μου 5 λεπτά”. Πηγαίνω στο δώματιό μου ή σε έναν χώρο που με ηρεμεί για να χαλαρώσω. Δεν είναι καλή ιδέα να συζητήσω οτιδήποτε με το παιδί μου όταν ήδη βράζω μέσα μου.
2. Θυμάμαι πάντα, ότι εγώ είμαι ο ενήλικας, οπότε εγώ είμαι αυτή που πρέπει να κυριαρχήσω στις παρορμήσεις μου που είναι π.χ “να αρχίσω να ουρλιάξω” και να πλησιάσω το παιδί μου με γνώμονα το συναίσθημα.
3. Σκέφτομαι πώς θα ήθελα να μου συμπεριφερθούν αν ήμουν παιδί σε μια παρόμοια κατάσταση. Σίγουρα όχι με τον τρόπο που σκοπεύω να το κάνω εγώ όταν έχω βγει από τα ρούχα μου.
4. Δεν ξεχνώ ποτέ ότι μετά από καιρό θα θυμάμαι αυτό το περιστατικό και θα γελάω. Μπορεί να μην είναι εύκολο να γελάσω τώρα, ωστόσο η συγκεκριμένη σκέψη με κάνει ήδη να νιώθω καλύτερα.
5. Όταν ηρεμήσω βγαίνω από το δωμάτιο και τσεκάρω αν είναι ήρεμο και το παιδί ή φοβισμένο καθώς περιμένει τις συνέπειες των πράξεών του.
6. Αν το παιδί αρνείται να συνεργαστεί του δίνω κι άλλο χρόνο προκειμένου να είμαστε και οι δύο ήρεμοι.
7. Όταν τα πράγματα έχουν καλμάρει, το ρωτάω πώς νιώθει και δείχνω κατανόηση στα συναισθήματά του. Με αυτό τον τρόπο προσπαθώ να καταλάβω τι το ώθησε να προβεί σε μια παράλογη/επικίνδυνη ενέργεια ή συμπεριφορά.
8. Του δείχνω ότι συμπάσχω με αυτά που νιώθει και ότι τα έχω νιώσει κι εγώ. Συνήθως χρησιμοποιώ παραδείγματα από την παιδική μου ηλικία λέγοντάς του “κι εγώ στην ηλικία σου φοβόμουν/αγανακτούσα/στενοχωριόμουν με αυτό ή εκείνο. Έτσι καταλαβαίνει ότι δεν το υποτιμώ ούτε το απορρίπτω.
9. Όσο του μιλάω το κοιτάζω στα μάτια και το αγγίζω τρυφερά για να μην εισπράττει εχθρικότητα εκ μέρους μου και να μην νιώθει απειλούμενο.
10. Παράλληλα του τονίζω ότι το αγαπώ και ότι θα το αγαπώ ακόμα και αν δεν εγκρίνω κάποιες πράξεις του. Το κάνω να νιώσει ασφάλεια ότι η αγάπη μου δεν θα πάψει να υφίσταται αν δεν “με ικανοποιεί” κάτι στη συμπεριφορά του. Αυτά είναι δυο διαφορετικά πράγματα.
11. Αφού το παιδί είναι ήρεμο και βέβαιο για τα αισθήματά μου, συζητάω μαζί του για το τι συνέβη και στη συνέχεια προτείνω λύσεις που δεχόμαστε από κοινού.
12. Φροντίζω να μιλάω χαμηλόφωνα, χωρίς ένταση αλλά με σταθερότητα.
Γράφει η Λίνα Παπαδοπούλου
