Η Ελιάνα Χρυσικοπούλου θυμάται όταν πήγε για πρώτη φορά το μωρό σε παιδοδοντίατρο και η εμπειρία ήταν τραυματική. Όχι για το μωρό, για εκείνη.
1. Γιατί ίσως να μην ήταν κι απαραίτητο. Σε όποια μαμά είπα πως στους 12 μήνες την πήγα σε παιδοδοντίατρο, με κοιτούσαν σαν να είμαι ούφο. Προφανώς δεν διαβάζουμε τα ίδια site, γιατί αυτά που είχα διαβάσει εγώ έγραφαν πως οπωσδήποτε το μωρό πρέπει να πάει για τσεκ στα δόντια του μόλις συμπληρώσει το πρώτο έτος.
2. Γιατί τα παιδοδοντιατρεία έχουν κάτι το ανατριχιαστικό. Στα μάτια μου είναι ένας χώρος βασανισμού παιδικά διακοσμημένος, γεμάτος με παράδοξα παιχνιδάκια, λούτρινους κροκόδειλους που κρατάνε οδοντόβουρτσες και επιτραπέζιες πλαστικές μασέλες, ενώ στους τοίχους κρέμονται παιδικές ζωγραφιές με ανθρωπόμορφα χαμογελαστά δόντια, ενώ πάω στοίχημα πως τα περισσότερα παιδάκια ζωγραφίζουν δυσοίωνες εικόνες από παιδάκια που κλαίνε όσο τανάλιες πλησιάζουν το στόμα τους απειλητικά. Αλλά αυτές ποτέ δεν θα κρεμαστούν στον τοίχο, βρίσκονται μάλλον τσαλακωμένες στον κάλαθο των αχρήστων.
3. Γιατί αν όπως εγώ θεωρείς την καρέκλα του οδοντίατρου την δεύτερη χειρότερη καρέκλα που μπορεί να καθίσει κάποιος μετά την ηλεκτρική, φαντάσου πως θα αισθανθείς ξαπλωμένη σε αυτή την ίδια καρέκλα, με το ίδιο αυτό ανακριτικό φως μέσα στη μούρη σου και το μωρό σου ξαπλωμένο πάνω σου να υστεριάζει, γιατί κάποια άγνωστη κυρία με λευκή ρόμπα προσπαθεί να του ανοίξει με το ζόρι το στόμα.
4. Γιατί το μωρό έχει ελάχιστα δόντια και το μόνο που έκανε η παιδοδοντίατρος είναι να τους ρίξει μια ματιά. Κυριολεκτικά μια ματιά, αφού η Ισαβέλλα δεν άνοιγε επουδενί το στόμα για παραπάνω. Η ματιά μας κόστισε €8,33/δόντι.
5. Γιατί η παιδοδοντίατρος με συμβούλεψε να μη δίνω στο παιδί ζάχαρη, να μη δίνω στο παιδί μπισκότα, να μη δίνω στο παιδί ψωμί, να μη δίνω στο παιδί μακαρόνια. Γενικώς να μη δίνω στο παιδί. Σε αυτό το σημείο να πούμε πως η Ισαβέλλα δεν χρειάζεται πια κανέναν να της δώσει τα μπισκότα της – ξέρει πολύ καλά που βρίσκονται και πάει και τα παίρνει μόνη της.
6. Για να μη λέω ψέματα, δεν μου είπε να μην της δίνω τίποτα. Μου είπε, απλά, κάθε φορά που της δίνω υδατάνθρακα να προσπαθώ να της βουρτσίζω τα δόντια. Απλά. Με πρόχειρους υπολογισμούς αυτό είναι περίπου 7 φορές τη μέρα.
7. Αν δεν της δίνω υδατάνθρακες, λέει, και με τρεις φορές την ημέρα είμαστε εντάξει. Όση ώρα μίλαγε σκεφτόμουν «εγώ που έχω 32 δόντια τα βουρτσίζω 2 φορές την ημέρα, η Ισαβέλλα που έχει 6 δόντια να τα βουρτσίζει 3;». Δεν βγαίνουν τα μαθηματικά.
8. Για να διευκρινίσουμε τι σημαίνει βούρτσισμα σε αυτές τις ηλικίες: φοράς στο δάχτυλό σου την οδοντόβουρτσα – δαχτυλήθρα, βάζεις επάνω παιδική οδοντόκρεμα ποσότητας πιτσικουλιάς, χώνεις το δάχτυλο μέσα στο στόμα του μωρού και το αφήνεις να σε δαγκώνει ελεύθερα, όσο εσύ προσπαθείς να κουνάς το δάχτυλό σου πάνω – κάτω στα λιλιπούτεια δόντια. Καταλαβαίνεις πως δεν χρειάζεται να απευθυνθείς σε ειδικό για να σου μάθει αυτή την τεχνική, την εφαρμόζαμε και μόνες μας από τότε που έγινε 6 μηνών.
9. Στο τέλος μας έδωσε ένα δείγμα οδοντόκρεμας, το οποία φυσικά η Ισαβέλλα αμέσως άρπαξε και έβαλε στο στόμα. Και έπειτα ακολούθησε ο εξής σουρεαλιστικός διάλογος:
Παιδοδοντίατρος: μην την αφήνετε να το βάζει στο στόμα.
Εγώ: γιατί όχι;
Παιδ.: γιατί μπορεί να το ανοίξει και να καταπιεί το περιεχόμενο.
Εγώ: μα την έχω στην αγκαλιά μου, δεν θα την αφήσω να το ανοίξει.
Παιδ.: ναι, αλλά το σωληνάριο είναι σκληρό για τα δόντια της.
Εγώ: μα είναι πλαστικό, όπως όλα τα παιχνίδια της.
Παιδ.: μην την αφήνετε να βάζει ούτε τα παιχνίδια της στο στόμα.
Εγώ: παιδάκια έχετε;
Παιδ.: όχι.
Εγώ: …
10. Γιατί η ίδια η παιδοδοντίατρος μου επιβεβαίωσε, με τον τρόπο της, πως ήταν μάλλον πρόωρη η απόφασή μου να την επισκεφθούμε. Μετά από μια μεγάλη, αμήχανη σιωπή, μου είπε «κυρία Χρυσικοπούλου, θα τα ξαναπούμε περίπου σε ένα χρόνο». «Αν με ξαναδείς σφύρα μου», σκέφτηκα, αλλά αντ’ αυτού είπα «ευχαριστώ πολύ» και φίλησα το κεφαλάκι της Ισαβέλλας.
