Όσο μεγαλώνει η μικρή μου, τόσο πιο πολύ παρατηρώ πόσα πράγματα έχουμε συνηθίσει να λέμε στο παιδί μας, τα οποία είναι πραγματικά λάθος. Εντόπισα τα συχνότερα από αυτά και εξηγώ τι καταλαβαίνει ο παιδικός εγκέφαλος από αυτό που ακούει. Επίσης, προτείνω τρόπους αντίδρασης και αντιμετώπισης, ανάλογα με την κατάσταση.
1. Πού χτύπησες; Θα το κάνω «ντα»
Το παιδί καταλαβαίνει: Αν δεν μου αρέσει κάτι, το χτυπάω. Άρα δεν είναι κακό να χτυπάμε.
Έτσι, μην απορήσετε όταν το παιδί θα αρχίσει να χτυπάει κι εσάς τις ίδιες.
Σίγουρα αν θα το κάνει θα προσπαθήσετε να του δείξετε ότι αυτό που κάνει δεν είναι σωστό. Ωστόσο, το παιδί λαμβάνει μπερδεμένα μηνύματα από εσάς. Δηλαδή βλέπει τον ίδιο άνθρωπο να του λέει δυο διαφορετικά πράγματα, αντίθετα μεταξύ τους. Αυτό του δημιουργεί σύγχυση και ανασφάλεια.
Πώς να αντιδρούμε: Μπορούμε όταν θα χτυπήσει απλά να πούμε «Την επόμενη φορά θα προσέξεις πιο πολύ» Ή απλά να αγκαλιάσουμε το παιδί και να το φιλήσουμε.
2. Αν το ξανακάνεις η μαμά θα κλαίει (ή θα στεναχωρηθεί)
Το παιδί καταλαβαίνει: Κάνω την μαμά να κλαίει. Έχω την δύναμη να στεναχωρώ τη μαμά. Άρα όταν η μαμά θα είναι στεναχωρημένη, μάλλον θα έχω φταίξει εγώ.
Επειδή τα παιδιά δεν μπορούν να διαχειρίζονται τις παρορμήσεις τους και σίγουρα δεν ξέρουν ακόμη να διαχωρίσουν το σωστό από το λάθος, σίγουρα όλο και κάτι θα κάνει το παιδί που δεν θα πρέπει. Άρα έτσι, το κάνουμε να σκέφτεται ότι στεναχωρεί τη μαμά ή τον μπαμπά του.
Το ζήτημα δεν είναι να επιβάλλουμε πειθαρχία στα παιδιά έχοντας την αίσθηση ότι το κάνουν για εμάς. Τα παιδιά δεν πρέπει να σκέφτονται τους γονείς τους! Πρέπει να γίνεται το ανάποδο! Επίσης, οι γονείς πρέπει να μαθαίνουν στα παιδιά να σκέφτονται το καλύτερο για τον εαυτό τους. Έτσι θα αναπτύσσουν υγιής προσωπικότητες.
Επίσης, τα παιδιά δεν πρέπει να λυπούνται, να προβληματίζονται και να στεναχωριούνται για τους γονείς. Έχουν ήδη πολλά να διαχειριστούν: To μεγάλωμά τους!
Έχω δει πολλούς ενήλικες που ως παιδιά ήταν πιο ώριμα από την ηλικία τους έχοντας την ευθύνη να σκέφτονται για τους γονείς τους, που τελικά έμειναν συναισθηματικά ανώριμοι.
3. Μην πιάνεις το πιπί σου. Κακό! (ή Βρώμικο)
Το παιδί σκέφτεται: «Είναι κακό να ασχολούμαι μα τα γεννητικά μου όργανα. Είναι βρώμικα και κακά»
Αν ενοχοποιούμε τον αυνανισμό ενοχοποιούμε τις σεξουαλικές φαντασιώσεις και άρα την σεξουαλική ανάπτυξη και ωρίμανση του παιδιού. Γνωρίζω πολλές γυναίκες που δυσκολεύονται να φτάσουν σε οργασμό και πολλούς άντρες που αντιμετωπίζουν σεξουαλικές δυσλειτουργίες, επειδή σκέφτονται το σεξ σαν κάτι κακό, αμαρτωλό και βρώμικο.
Πώς αντιδρούμε: Σεβόμαστε τις σεξουαλικές ανάγκες του παιδιού (οι οποίες αρχίζουν από τα 2 χρόνια περίπου) και αν το κάνει σε δημόσια θέα, μόνο τότε του λέμε ήρεμα και ευγενικά να το κάνει μόνος/η του στο δωμάτιό του και ότι δεν είναι ευγενικό να το κάνει όταν είναι κάποιος άλλος μπροστά.
4. Θα έρθεις αγκαλίτσα; Όχι; Τότε κι εγώ θα φύγω
Το παιδί σκέφτεται: H Μαμά (ή ο μπαμπάς) θα με εγκαταλείψουν αν δεν κάνω αυτά που μου ζητάνε. Άρα είναι κάτι που μπορεί να κάνουν ανά πάσα στιγμή (γιατί ξέρει ότι δεν θα μπορεί πάντα να κάνει το σωστό). Έτσι, ζει με τον φόβο. Μπορεί επίσης να εκδηλώνει έντονο άγχος αποχωρισμού.
Πώς να αντιδρούμε: Αν το παιδί δεν θέλει να μας αγκαλιάσει ή να μας φιλήσει, δεν πρέπει να το πιέζουμε. Θα το κάνει όταν θελήσει το ίδιο. Γενικά τα παιδιά πρέπει να νιώθουν ελεύθερα να εκφράζουν τα συναισθήματά τους όποια κι αν είναι αυτά. Έτσι, δεν θα φοβόμαστε ότι μας κρύβουν πράγματα που μπορεί να γίνονται και να τα στενοχώρησαν.
5. Μην κλαις. Μπράβο! Καλό παιδί!
Το παιδί σκέφτεται: Aν κλαίω είμαι κακός/ιά. Άρα είμαι κακός/ιά (γιατί σίγουρα κάποια στιγμή θα θελήσει να κλάψει για κάτι). Το πιθανότερο είναι να καταπιέζει το συναίσθημά του ή να το κρύβει όταν για παράδειγμα έγινε κάτι στον παιδικό σταθμό ή στο σχολείο και το έκανε να κλάψει.
Πώς να αντιδρούμε: Απλά προσπαθούμε να καταλάβουμε το γιατί κλαίει και ενθαρρύνουμε το παιδί να εκφράζεται με το λόγο. Σε καμία περίπτωση δεν πάμε να σταματήσουμε το κλάμα του.
