5 βιβλία για τη σχολική βία που πρέπει να διαβάσουν τα παιδιά μας

1. Human Net, Κατερίνα Ζωντανού, εκδόσεις Μεταίχμιο

Ψέματα. Τίποτα δεν είχα. Ούτε κοιλιά, ούτε πυρετό, ούτε πονοκέφαλο. Δεν ήθελα να πάω σχολείο, δεν ήθελα να ακούω τον Αντρέα να απειλεί, ούτε τον Λεωνίδα να υποφέρει, ούτε τον εαυτό μου να κάθεται και να μην κάνει τίποτα. Τέρμα τα ψέματα. Ο Αντρέας κάνει δύσκολη τη ζωή του Λεωνίδα στο σχολείο. Ο Λεωνίδας δεν αντιδρά. Ο Πέτρος, ο διπλανός του Λεωνίδα, αντιμετωπίζει το δίλημμα: να πάει κόντρα στο φόβο του και να μιλήσει με κίνδυνο να γίνει κι αυτός στόχος ή να πάει κόντρα στη συνείδησή του και να σωπάσει για να προστατευτεί. Είναι άραγε μόνο αυτές οι δυο οι επιλογές που έχει; Με μια μικρή άρκτο στο ταβάνι, ένα παιχνίδι στο τάμπλετ και πολλούς ποντικούς στον ορίζοντα, θα καταφέρει ο Πέτρος να βρει έναν άλλο δρόμο;

2. Πέτρος και Ράνια, Σοφία Ανδρεοπούλου, εκδόσεις Ψυχογιός

Ο Πέτρος, 11 χρόνων, και η Ράνια, 13 χρόνων, είναι «ηλεκτρονικοί» φίλοι – γνωρίστηκαν και επικοινωνούν μέσα από τον ηλεκτρονικό υπολογιστή. Η φιλία τους βοηθάει τον Πέτρο να αντιμετωπίσει δύο συμμαθητές του που του φέρονται άσχημα. Και καθώς αρχίζει να νιώθει πιο δυνατός και δεν τους φοβάται πια, διαπιστώνει πως οι «κακοί» αυτοί συμμαθητές περιβάλλονται από ένα μυστήριο. Γιατί δείχνουν και οι ίδιοι τόσο φοβισμένοι; Γιατί έρχονται με μελανιές στο σχολείο; Ποιον συναντάνε κρυφά μετά το σχόλασμα; Όταν ο ένας τους εξαφανίζεται, ο Πέτρος και η Ράνια παίρνουν τα πράγματα στα χέρια τους. Οπλισμένοι με θάρρος κι εξυπνάδα αγωνίζονται να λύσουν το μυστήριο και να τον σώσουν. Μέσα από τις περιπέτειές τους, ανακαλύπτουν τη δύναμη που κρύβουν μέσα τους όλα τα παιδιά. Και μαθαίνουν πως, αν συνεργάζονται, μπορούν να αλλάξουν πολλά σ’ αυτόν τον παράξενο κόσμο των μεγάλων.

3. Μαζί, Ελένη Πριοβόλου, εκδόσεις Καλέντης

Ο Μύρων είναι το πιο μικροκαμωμένο παιδί όχι μόνο στην τάξη του αλλά και σε ολόκληρο το γυμνάσιο. Καθημερινά προσπαθεί να προστατέψει τον εαυτό του, όπως και οι συμμαθητές του, από τη συμμορία των «Σκαθαριών» που βασανίζει τους πάντες στο σχολείο. Σ’ αυτόν τα «Σκαθάρια» έχουν βρει το τέλειο θύμα επειδή είναι διαφορετικός, αρχίζοντας από το παράξενο σουλούπι του και φτάνοντας στις συνήθειές του. Του αρέσει να μένει μόνος στα διαλείμματα και να αφοσιώνεται στις σκέψεις του.
Ένα μυθιστόρημα για εφήβους (10+) για τη σχολική βία. Ένα κοινωνικό φαινόμενο που αφορά τους ανηλίκους και προβληματίζει εκπαιδευτικούς και γονείς. Συγκρούσεις, επιθέσεις, ταπείνωση, εκφοβισμός, παρενόχληση, βία: η πραγματικότητα της σχολικής ζωής μέσα από το σύγχρονο φαινόμενο του bullying.

Μια ιστορία με έντονους χαρακτήρες όσο και πλοκή, που απεικονίζει γλαφυρά την καθημερινότητα των νέων, προβάλλοντας τη σχολική βία και τις κοινωνικές διαστάσεις της.

4. Θες να παίξουμε; Νίκος Μιχαλόπουλος, Εκδόσεις Άγκυρα

Όμως όλα τα πράγματα στη ζωή δεν είναι παιχνίδι

Η ζωή θα μπορούσε να είναι ένα υπέροχο παιχνίδι για όλους, όμως όλα τα πράγματα στη ζωή δεν είναι παιχνίδι. Η Αρετή χρειάστηκε κάποτε να φάει το γλυκό της από το πάτωμα, ο Άγγελος έμαθε να κρύβεται και να φεύγει μακριά, ο Τζαράχ άφησε έναν πόλεμο πίσω στην πατρίδα του και βρήκε έναν άλλο εδώ, αν όχι χειρότερο, σίγουρα πιο ύπουλο, κι ο Τριαντάφυλλος δεν έμοιαζε με κανέναν και δεν έφταιγε γι’ αυτό, αλλά δεν το καταλάβαινε, ούτε αυτός, ούτε οι άλλοι. Τέσσερις δρόμοι που περνάνε μπροστά από ένα σχολείο, ένα νηπιαγωγείο, ένα στάδιο και μια κατασκήνωση ενώνονται με έναν περίεργο τρόπο στο πριν, στο τώρα και στο μέλλον. Οκτώ ήρωες μοιράζονται αυτό που ίσως όλοι μας έχουμε βιώσει. Κάποιους που μας συστήθηκαν ως Νταήδες, Ξερόλες, Καμπόσοι και Μάγκες. Ήταν πράγματι;

5. Θαύμα, Palacio R.J., εκδόσεις Παπαδόπουλος

Αν μπορείς να αυτοσαρκάζεσαι, αν μπορείς να συγχωρείς, αν αγαπάς τους φίλους που εσύ επιλέγεις να αγαπάς, αν βλέπεις ομορφιά εκεί που δεν την βλέπουν οι άλλοι, ε, τότε… όλα μπορούν να συμβούν.
Ακόμα και ένα θαύμα!
Το ξέρω ότι δεν είμαι ένα συνηθισμένο εννιάχρονο αγόρι! Θέλω να πω, φυσικά και κάνω συνηθισμένα πράγματα.
Τρώω παγωτό. Κάνω ποδήλατο. Παίζω μπάλα. Έχω Xbox. Κάτι τέτοια πράγματα με κάνουν ένα συνηθισμένο παιδί. Έτσι νομίζω τουλάχιστον. Επίσης νιώθω συνηθισμένος. Μέσα μου. Ξέρω όμως πως τα συνηθισμένα παιδιά δεν τα κοιτάζουν παράξενα μόλις εμφανιστούν κάπου… ξέρω πως τα συνηθισμένα παιδιά δεν κάνουν τα άλλα παιδιά να φεύγουν φωνάζοντας από την παιδική χαρά.